Απογευματάκι σε ένα μαγαζί κινητής τηλεφωνίας. Άλλος περιμένει να πληρώσει λογαριασμούς, μια κυρία προσπαθεί να καταλάβει πως ανανεώνει τον χρόνο ομιλίας της, αλλά μάταια, ένας νεαρός ζητάει ένα στικάκι(όχι με την λίστα Λαγκάρντ), απλό για σύνδεση ίντερνετ.
Και οι υπάλληλοι προσπαθούν με φιλότιμο είναι η αλήθεια να τους εξυπηρετήσουν όλους.
Ώσπου ξαφνικά, μια φωνή ιδιαίτερη και με αρκετή δόση αλαζονείας θα έλεγα, σπάει τη μονοτονία.
«Αδερφέ, θα μου κρατήσεις 3 iphone»;;;
Φυσικά όλοι γύρισαν να κοιτάξουν τον γύρω στα 35 νεαρό, ο οποίος μασούσε τσίχλα, στα αυτιά του είχε τα ακουστικά του …παλιού iphone του 4 και κοιτούσε με μπλαζέ ύφος τον υπάλληλο.
Την αμαρτία μου θα την πω. Σκέφτηκα εκείνη την ώρα, να ήμουν στη θέση του υπαλλήλου και να τον «μάλωνα» που δεν μπορεί να περιμένει στην ουρά με τους υπόλοιπους. Και μετά να του λεγα εδώ δεν έχουμε να φάμε, εσύ θες και τρία μάλιστα.
Αλλά, η απάντηση του υπαλλήλου, ομολογώ με εξέπληξε.
«Αργήσατε κύριε, θα έρθουν 8 αύριο και είναι όλα δεσμευμένα»!!!
Μάλιστα κύριοι. Δεν μιλάω για κάποιο μαγαζί στο Κολωνάκι ή την Κηφισιά. Μιλάω για ένα μαγαζί σε γειτονιά του μεροκάματου στον Πειραιά.
Και τα 8 νέα iphone 5 που θα έχει αύριο το συγκεκριμένο μαγαζί, τα έχουν «καπαρώσει» ήδη.
Φαντάζομαι θα γνωρίζετε τη τιμή του συγκεκριμένου τηλεφώνου. Πιο πάνω κι απ τον βασικό μισθό, για να μην πω όσο ένας καλός μισθός σήμερα.
Φυσικά ο νεαρός αλαζόνας με τη τσίχλα, έφυγε «σκασμένος», αλλά το ερώτημα που έμεινε ήταν, είμαστε τελικά έτοιμοι ως κοινωνία ν αλλάξουμε για να ζήσουμε καλύτερα, ή θα εξακολουθήσουμε να αναζητούμε μια ζωή ψεύτικη, δίχως ουσία;
