Δεν αντιπροσωπεύω τη γενιά των σαραντάρηδων, γιατί κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ακριβώς αυτό. Την προσωπική μου και μόνο άποψη θέλω να εκφράσω, αλλά, μετά από συζητήσεις ανάμεσα σε άτομα της ηλικίας μου, μάλλον καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πολλοί τελικά την υιοθετούν
Ναι, μπορεί να μη ζήσαμε πολέμους με βόμβες και θύματα στρατιώτες του μετώπου, αντάρτες των βουνών ή και άμαχο πληθυσμό, ωστόσο αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ο πόλεμος της οικονομικής καταστροφής.
Έτσι τον εννοούν οι «μεγάλοι» τον πόλεμο σήμερα. Χωρίς σφαίρες, χωρίς έξυπνες βόμβες, αλλά με έξυπνα τεχνάσματα.
Η ισχυροποίηση των ισχυρών, η επέκταση της οικονομίας τους και η κατάρρευση των «μικρών», είναι αποκλειστικός στόχος των κυβερνήσεων.
Το ότι η μικρή Ελλάδα έγινε πειραματόζωο στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς, αν παρακολουθήσει λίγο τις δηλώσεις ή τις συνεντεύξεις των κρατούντων τις τύχες της γηραιάς ηπείρου.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, αν έβλεπε αυτά που έλεγαν ή λένε οι δικοί μας, θα καταλάβαινε πολύ περισσότερα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που θα έχουμε χρόνο να το αναλύουμε.
Από την εποχή της ΕΟΚ, θυμάμαι τις αλήστου μνήμης κόντρες Καραμανλή-Παπανδρέου, με το ιστορικό… «ανήκουμε εις τη Δύση» και την ανταπάντηση… «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Άκουγα για τη συνεχή υποτίμηση της δραχμής, το… «Έλληνα σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», το «Τσοβόλα δώστα όλα» και τόσα άλλα που, κατά καιρούς, θάμπωναν τον ψηφοφόρο, ο οποίος είχε την ψευδαίσθηση, όμως, ότι, στηρίζοντας τον έναν ή τον άλλον, θα εξασφάλισε ένα λαμπρό μέλλον στο παιδί του.
Δυστυχώς, οι… πιο ψαγμένοι ήξεραν ότι, από τη στιγμή που μπήκαμε στην Ευρώπη, άλλος έκανε «κουμάντο». Τα υπόλοιπα ήταν για εσωτερική κατανάλωση.
Φθάσαμε, λοιπόν, εδώ. Στο χρέος, που μας ωθεί στη Σκύλα ή τη Χάρυβδη, στη χρεωκοπία ή τη διαπραγμάτευση, στην έξοδο ή όχι από το ευρώ, στο κλείνω – δεν κλείνω την επιχείρησή μου.
Και το μέλλον, τόσο αβέβαιο όσο η θέση του προπονητή στις ομάδες της Σούπερ Λίγκα.
Λένε ότι οι Έλληνες μια ζωή είχαν τον τρόπο να τα βγάζουν πέρα. Φταίει ο ήλιος; Τα μπουζούκια και το όπα; Η τρέλα που κουβαλάει ο καθένας μας;
Μήπως, όμως, μας πήραν τελικά…χαμπάρι; Ότι είμαστε καιροσκόποι και δε γίνεται να τη γλυτώνουμε συνέχεια; Ναι, ο Πάγκαλος έχει δίκιο. Μαζί τα φάγαμε. Γιατί τόσα χρόνια κοιτάζαμε την πάρτη μας και το πώς θα βολευτούμε. Δεν μας είπε, όμως, γιατί δεν έκαναν αυτός και οι όμοιοί του κάτι, για να μην τα φάμε μαζί.
Και με τρελαίνει αυτή η καραμέλα ότι όλοι έχουμε τις ευθύνες μας. Ότι έγιναν λάθη από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Το ακούω από όλους. Από Δεξιούς, Αριστερούς, Κεντρώους, ακόμη κι από τον Παπαδάκη κάθε πρωί, που λέει ότι έχουν και τα ΜΜΕ τις ευθύνες τους.
Ωστόσο, εκείνο που δεν καταλαβαίνω, ρε γαμώτο, είναι ένα πράγμα: εγώ, που είμαι στον ιδιωτικό τομέα, αν στον πρώτο μήνα, στο πρώτο εξάμηνο, στον πρώτο χρόνο, βρε αδερφέ, δεν είμαι αποδοτικός στη δουλειά μου, θα με διώξει ο εργοδότης μου.
Εσείς, βρε, που κυβερνάτε τον τόπο 35 χρόνια τώρα, ακόμη δε μάθατε τη δουλειά σας, ποιο είναι το σωστό και τι πρέπει να γίνει για να ευημερεί ο τόπος; Γι αυτό δεν σας ψηφίζει;
Και κάθε τετραετία το ίδιο παραμύθι… «παραλάβαμε καμένη γη!»
Μάλλον, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο… εχθρός που μας κήρυξε τον πόλεμο, οικονομικό-κοινωνικό και ενίοτε ηθικό, βρήκε πρόσφορο έδαφος. Βρήκε μια διαλυμένη οικονομία, τόσο ευάλωτη, που κατάφερε να πείσει τους υπόλοιπους ότι τον είχαμε ανάγκη.
Αλλά και έτσι να είναι, να θέλαμε, δηλαδή, την… οικονομική «μπότα» στο κεφάλι μας, κάποιος δεν πρέπει να λογοδοτήσει;
Κάποιο «οικονομοδικείο», αντίστοιχο του στρατοδικείου, δεν πρέπει να λειτουργήσει σ’ αυτή τη χώρα;
Αυτοί που έφταιξαν για τον πόλεμο που μας κήρυξαν και τα θύματα που χάνονται, δεν πρέπει να δικαστούν, στη δικιά τους «δίκη της Νυρεμβέργης»;
