Πληγωμένα παιδιά ή πληγωμένοι γονείς;
Ένας πόνος μοιρασμένος στα τρία.
Είναι καλύτερα ένα ευτυχισμένο διαζύγιο ή ένας δυστυχισμένος γάμος;
Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό της αδελφής μου πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Να πει αντίο στον έγγαμο βίο!
«Καλύτερα ζωντοχήρα, μου πάει κιόλας», έλεγε σαν άλλη Ρένα Βλαχοπούλου στο μια «τρελή 40άρα», «παρά χήρα. Γιατί θα τον σκοτώσω αν συνεχίζουμε έτσι!»
Πάει καιρός που το πάθος είχε σβήσει για τους δυο τους. Ο έρωτας είχε γίνει μια μακρόσυρτη συνήθεια και τα παιδιά οι μοναδικοί συνδετικοί κρίκοι ανάμεσά τους.
Ο κύβος ερρίφθη! Δια- ζύ- γιο. με όσα συνεπάγεται αυτό.
Για παντρεμένο ζευγάρι αυτό είναι μια λύτρωση από την καθημερινότητα και τη δυστυχία, για το παιδί όμως;
Όταν στο «τραπέζι» πέφτει η λέξη χωρισμός θα πρέπει εμείς ως ενήλικες να πάρουμε το κόστος της απόφασής μας.
Μέσα στη δύνη ενός αποτυχημένου γάμου ο χωρισμός φαίνεται να είναι η μονή σανίδα σωτηρίας.
Αν όμως αναλογιστούμε τα ψυχικά τραύματα που θα επισύρει αυτός ο χωρισμός, τότε ίσως η απόφαση αυτή να μην είναι λύση αλλά καταδίκη της ίδιας μας της ζωής.
Αρχικά για την μητέρα. Θα αναλάβει την επιμέλεια των παιδιών, όπως γίνεται κατά κόρον. Θα πρέπει να «κουβαλήσει» μόνη της το οικογενειακό φορτίο.
Να σταθεί «μάνα» και «πατέρας» για τα παιδιά της.
Να φροντίζει να διατηρεί τις ισορροπίες.
Ο πατέρας είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης. Σε μια στιγμή χάνει τη ζωή του.
Μένει μόνος, χωρίς την γυναίκα της ζωής του, η οποία αποδείχθηκε προσωρινή, χωρίς τα παιδιά του. Γίνεται σε μια στιγμή ο «πατέρας του Σαββατοκύριακου».
Είναι πλέον αναγκασμένος λόγω των περιστάσεων να βρίσκεται μακριά τους, σε ένα άλλο σπίτι, αφιλόξενο, ανακτώντας τις νεανικές συνήθειές του. Εργένης ξανά.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα ευτυχισμένος γάμος μπορεί να καταλήξει σε ένα άσχημο διαζύγιο. Τότε ο μπαμπάς μεταμορφώνεται σε έναν κακό άνθρωπο, πηγαίνει με τη μαμά στα δικαστήριο και μαλώνουν.
Κάπως έτσι απλοϊκά θα περιέγραφε ένα παιδάκι χωρισμένων γονιών την κατάσταση.
Γιατί τα παιδιά είναι εκείνα που βρίσκονται στη μέση. Αυτήκοοι μάρτυρες ενός ξεθυμασμένου έρωτα, αντικείμενα εκβιασμού από τους γονείς τους και από τις οικογενείας των δικών τους.
Βίαια αποκόπτονται από το ένα τους μισό και να μεγαλώνουν «ψυχικά ακρωτηριασμένα» από αγάπη και προστασία.
Τα παιδάκια των χωρισμένων γονιών πολλές φόρες γίνονται απαιτητικά μεγαλώνοντας.
Είναι αυστηροί κριτές των γονιών τους και όσων αγαπούν.
Συγχωρούν όταν καταλάβουν τα λάθη των γονιών τους και η επίθεση σε αυτούς είναι η μονή τους άμυνα..
Μήπως τελικά δεν υπάρχει ευτυχισμένο διαζύγιο ούτε δυστυχισμένος γάμος, υπάρχουν μόνο αθώες ψυχές που πληγώνονται, δικάζουν και καταδικάζουν τους γονείς που δεν σταθήκαμε κοντά τους, δεν αντέξαμε.
«Γιατί μου χαλάς τον κόσμο μου;» έλεγε κλαίγοντας το μωρό της αδελφής μου.
Πώς μπορούσε να του πει ότι δεν αγαπούσε άλλο τον μπαμπά του και έπρεπε να τον αφήσει ελεύθερο πριν οι φωνές πνίξουν τα γέλια τους;
Μπορούμε να αντέξουμε το βάρος ενός διαζυγίου; Μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στα έντρομα μάτια των παιδιών μας που «χάνουν» τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους;
Το διαζύγιο δεν είναι «πόλεμος». Αυτό ας το καταλάβουν οι ενήλικες, οι γονείς. Γιατί σε κάθε πόλεμο υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Ας μην είναι τα θύματα τα ίδια μας τα παιδιά, αλλά το σπίτι στη Μύκονο ή το MLV jeep!
.jpg)
