.jpg)
Καθώς μαίνεται το μακελειό στη Συρία και επί χρόνια ταΐζουν τη διεθνή κοινή γνώμη για την αναμενόμενη «επέμβαση» στο Ιράν, η αμερικανική συντηρητική εφημερίδα «Κρίστιαν Σάεινς Μόνιτορ» υποστηρίζει πως «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το Ιράν προετοιμάζει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων». Η ίδια εφημερίδα αποκαλύπτει πως στα χέρια των αμερικανικών Αρχών υπάρχει νέα έκθεση που υποστηρίζει πως «ενδεχόμενη ισραηλινή επιδρομή εναντίον του Ιράν θα δημιουργήσει στους Ιρανούς την επιθυμία να εξοπλιστούν με πυρηνικά».
Το εκλαμβάνουμε ότι προετοιμάζεται στροφή -προεκλογικά τουλάχιστον- της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο θέμα αυτό.
Το Ιράκ αποτελεί το πλέον θλιβερό παράδειγμα για τα αποτελέσματα της αμερικανικής επέμβασης στον αραβικό κόσμο. Η αμερικανική κατοχή έχει προκαλέσει εμφύλιο ανάμεσα στους σουνίτες και σιίτες κατοίκους της χώρας. Αντίθετα με τα «ελευθερία και δημοκρατία», που υποκριτικά υποστήριξαν ότι έφεραν στον λαό του Ιράκ οι Μπους και Ομπάμα.
Οι δύο πόλεμοι όπου αναμείχθηκαν ενεργά αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, έχουν στοιχίσει πανάκριβα στον αμερικανικό λαό.
Σύμφωνα με υπολογισμούς του γνωστού Joseph Stiglitz, μόνο ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε στους Αμερικανούς φορολογούμενους πλέον των τριών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Χώρια τα έξοδα για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, που συνεχίζεται για 11ο χρόνο, χωρίς να υπάρχει προοπτική νίκης.
Οι Αμερικανοί, εκτός από την αυξανόμενη ανεργία και την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, βλέπουν (όσοι έχουν ακόμα εργασία) τους μισθούς τους να είναι καθηλωμένοι στα επίπεδα του 2005, χωρίς να έχουν κερδίσει κάτι από τους πολέμους. Το πολεμικό χρέος δεν αναμένεται να ξεπληρωθεί και οι Αμερικανοί πολίτες και οι απόγονοί τους είναι χρεωμένοι με πλέον των 6.000 δισεκατομμυρίων.
Παρά τα οικονομικά χάλια, η Ουάσινγκτον δεν εγκαταλείπει τα ηγεμονικά της σχέδια. Μόνο που τώρα δείχνει καθαρά την προτίμησή της στη μέθοδο των χρωματιστών επαναστάσεων.
Τι θυμίζει ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Thiery Meyssan: Το 1989, στον κοινωνικό επιστήμονα Gene Sharp, ανατέθηκε από τη CIA να υλοποιήσει μια «θεωρητική προσέγγιση» για την Κίνα. Οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να ανατρέψουν τον Deng Xiaoping για χάρη του Zhao Ziyang. Το σχέδιο της CIA ήταν να εφαρμόσει την ίδια παρωδία με την ανατροπή του Mohammed Mossadegh, όταν είχε προσλάβει διαδηλωτές στην Τεχεράνη (Επιχείρηση Ajax, 1953). Μόνο που ο Ντενγκ συνέλαβε τον Σαρπ στην πλατεία Τιενανμέν και τον απέλασε από τη χώρα. Το πραξικόπημα απέτυχε, πριν προλάβει η CIA να δυσφημίσει τον Ντενγκ για την καταστολή.
Αλλά ο Σαρπ συνεχίσει τη δραστηριότητά του με εκπαιδευτικά προγράμματα για νεαρούς ακτιβιστές, με στόχο την οργάνωση πραξικοπημάτων. Έπειτα από μερικές επιτυχίες στη Ρωσία και τις χώρες της Βαλτικής, το 1998, εφηύρε τη μέθοδο των «χρωματιστών επαναστάσεων» με πρώτη επιτυχία την ανατροπή του Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς στη Σερβία.
Έτσι, όμως, ο Ούγκο Τσάβεζ, ακολουθώντας τη μέθοδο Σαρπ, πέτυχε να πάρει την εξουσία με πραξικόπημα στη Βενεζουέλα.
Η διεθνής κοινή γνώμη εύκολα κατάπινε τις χρωματιστές επαναστάσεις βοηθούντων των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης, τα οποία εύκολα μπερδεύουν το πλήθος με τον λαό. Στην Αίγυπτο, ουδέποτε μεταδόθηκε πως ο Μουμπάρακ δεν υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τους διαδηλωτές, αλλά από την εντολή που του έδωσε ο Αμερικανός πρέσβης Frank Wisner.
Το νόημα των χρωματιστών επαναστάσεων μπορεί να συνοψιστεί στο ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η ανατροπή του επικεφαλής του κράτους, χωρίς να υπολογιστούν οι άλλες επιπτώσεις. «Μην ανησυχείτε για το μέλλον σας. Η Ουάσινγκτον θα φροντίσει για σας». Όταν ο λαός πάρει είδηση τι συνέβη, είναι πια αργά.
Στην περίπτωση της Λιβύης όμως πέρυσι, όσο και της Συρίας εφέτος, ακολουθήθηκε άλλη μέθοδος. Με μισθοφόρους επαναστάτες.
Και πάει λέγοντας…
