Παρά τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, πολλοί συνεχίζουν να αναρωτιούνται: Πώς θα ξεκαθαρίσει αυτό το φοβερό τοπίο της κομματικής αναισχυντίας, της κρατικής αναλγησίας και της κοινωνικής κατάπτωσης; Τελικά όλοι το ψάχνουμε, αλλά δεν καταλήγουμε πουθενά. Μερικοί περιμένουν κάποιον πολιτικό μεσσία να δώσει λύσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Άλλοι επικαλούνται υπερατλαντικά πρότυπα, υπερφιλελευθεροποίησης. Άλλοι περιμένουν το τρόλεϊ.
Τυχαία, λοιπόν, άκουσα μια πρόταση ενώ περίμενα στη στάση. Από οδηγό τρόλεϊ –μάλλον- η πρόταση και σας τη μεταφέρω αυτούσια. Στην αρχή μου φάνηκε υπεραπλουστευμένη. «Να στήσουμε» είπε «ένα ούτως ειπείν… λαϊκό δικαστήριο. Έτσι θα αποφασίσει τελικά ο λαός για όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούμε, και όχι έμμισθοι δικαστές, αφού, παρά τις όσες «σύμφωνες γνώμες» ανακριτών και εισαγγελέων, η συντριπτική πλειοψηφία των “λαμογίων” είναι έξω».
Μου θύμισε ολίγον “δημοκρατία λαϊκιά” – κάπως έτσι… Αλλά τον άκουγα υποχρεωτικά, βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής. Αυτός με τρεις – τέσσερις συναδέλφους, κι εγώ μόνος. Και επειδή κανείς δεν είχε διάθεση να φέρει αντιρρήσεις –ζέστη γαρ-, ο τύπος άδραξε την ευκαιρία και συνέχισε:
«Απ’ ό,τι ξέρω, για να στηθεί σωστά ένα τέτοιο πράγμα, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον έξι χιλιάδες πολίτες δικαστές, από όλες τις “τάξεις” αναλογικά. Όπως καταλαβαίνετε, η πλειοψηφία θα είναι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και όχι ένορκοι, δεν χρειάζεται να ορκιστεί κάποιος για να απονείμει δικαιοσύνη…”
Με κούφανε ο σοφέρ. Δεν ήξερα ότι για να οδηγήσεις τρόλεϊ «δίνεις» και ρωμαϊκό Δίκαιο! Και καπάκι με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Είπε:
«Η συνταγή εκτελείται ως εξής: Παίρνουμε όλα αυτά τα ονόματα και τα ρίχνουμε μέσα σε ένα μεγάλο κιβώτιο. Ανακατεύουμε καλά και τραβάμε πεντακόσιους έως και εξακόσιους νοματαίους εις τους οποίους επιβάλλουμε να καταφθάσουν στο δικαστήριο πρωί – πρωί, να δικάσουν με την τσίμπλα στο μάτι, για το φόβο των… Ιουδαίων. Θα πάρουν βέβαια μια μικρή αποζημίωση για τα μεροκάματα που θα χάσουν, αλλά no problem! Θα είναι ψίχουλα μπροστά στις σημερινές αμοιβές των δικαστών. Βέβαια, προκύπτει και θέμα: σε ποιο δικαστήριο θα τους χωρέσουμε τόσους δικαστές; Εδώ “τριμελέ” και πάλι στριμώχνονται, με τη γραμματέα να… κρέμεται από την έδρα. Πιστεύω όμως ότι με λίγη καλή θέληση, θα βρεθεί λύση. Τόσα αμφιθέατρα και τόσα γήπεδα μπάσκετ υπάρχουν…» (Κοίτα μυαλό που αναλώνεται στο ξεκίνα – σταμάτα με τους τρολάδες.) «Οι δικαστές στις κερκίδες και στην έδρα οι… κατηγορούμενοι», συνέχισε ο ομιλών. «Τα πάνω, κάτω. Στο παρκέ, το ακροατήριο. Κάτω από τα καλάθια οι συνήγοροι. Οι οποίοι, για να μην επηρεάζουν τους δικαστές με τις διάφορες κινήσεις και τα δικολαβικά κόλπα, θα γράφουν τις απολογίες και θα τις διαβάζουν οι κατηγορούμενοι.»
Σε αυτό το σημείο προβληματίστηκα. Σκέφτηκα: Καλά να τα γράφει ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης, εντάξει. Τι θα κάνει όμως ο Κούγιας; Θα κάθεται μουγγός; Με επανέφερε, όμως, ο ομιλητής – ποταμός.
«Τώρα, ποιοι θα είναι κατηγορούμενοι; Οι περισσότεροι το ξέρουν και θα προσέρχονται μόνοι τους. Άλλους θα τους φέρνουν σηκωτούς. Πάντως, όταν φεύγει ο Καραβέλας, αυτό το δικαστήριο δεν θα πιάνει γυναικόπαιδα. Και επειδή στη… συναλλαγή υπάρχουν δύο, θα κάθεται εις το εδώλιον και αυτός στον οποίο τα… έχωσε ο Καραβέλας. Πρώτος. Όπως είπε και ο σχωρεμένος ο Ωνάσης στην χουντική τριανδρία για τα διυλιστήρια, “Εγώ κάνω μπίζνες και πληρώνω, εσείς που λέτε ότι είστε πατριώτες γιατί τα παίρνετε;” Με τη σειρά λοιπόν. Το λαϊκό δικαστήριο θα ξεκινήσει από πάνω. Γι’ αυτό το χάλι του ρωμέϊκου δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, υπάρχουν ευθύνες. Θα τους πάρει με τη σειρά. Ούτε ανακριτές, ούτε αστυνομίες, ούτε εντάλματα και δικαστικοί επιμελητές. Αυτού του είδους η δικαιοσύνη δοκιμάστηκε και απέδωσε τα μέγιστα. Μιλάω δηλαδή για έτοιμη συνταγή, με επιτυχία εγγυημένη. Άλλωστε, πόση εξυπνάδα χρειάζεται για να κληθούν όσοι έχουν σχέση με αυτή την “αρπαχτή” που έγινε στα Ταμεία με τα ομόλογα; Πολιτικοί, παραπολιτικοί και πρόεδροι. Εμ για το Βατοπέδι; Δεν χρειάζεσαι πτυχίο Νομικής για να καταλάβεις ποιοι “έπαιξαν” και ποιοι πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο του… “Μίλωνα” ή στον “τάφο του Ινδού”! Έπειτα, για την αυθαίρετη Αττική και τα αναψυκτήρια… Θα παρελάσει όλο το υπουργιλίκι, Πολεοδομία και Χωροφυλακή, από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα. Και οι πεθαμένοι δηλαδή, ποτέ δεν κατάλαβα το “ο νεκρός δεδικαίωται”, υπάρχουν και κληρονόμοι. Οι ποινές που επιβάλλονται από αυτό το δικαστήριο είναι δεδομένες. Στο σύστημα δεν υπάρχει φυλάκιση, γιατί είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων ότι τα λεγόμενα σωφρονιστικά ιδρύματα είναι τα μεγαλύτερα εκπαιδευτήρια απατεώνων κλεφτών, αμαρτωλών και εμπόρων ναρκωτικών, άρα δεν έχουν λόγο ύπαρξης… Οι κατηγορούμενοι, για όσους δεν το γνωρίζουν, σε αυτό το αξεπέραστο δικαστήριο είναι αθώοι ή ένοχοι κατά πλειοψηφία. Ολίγον ένοχοι και κάτι αναστολές, κάτι ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους δεν περνάνε, θα το ακούσουν οι πεντακόσιοι δικαστές και θα γελάσουν ομαδικώς. Οι ποινές; Χρηματικό πρόστιμο, δήμευση της περιουσίας, ακόμη και θάνατος. Να βγάλουμε απ’ τη μέση τον θάνατο, γιατί είμαστε κατά της θανατικής ποινής εκ πεποιθήσεως, πάμε στις άλλες ποινές. Μόνο με τις παράνομες περιουσίες και τα άνομα κέρδη, η Ελλάδα θα περάσει στους G8. Και όπως θα είναι οι δίκες “ξεπέτα”, το φουκαριάρικο ρωμέϊκο θα χεστεί στο τάλιρο, θα κάνουν και οι δικαστές υπερωρίες, θα έχουν και τα κανάλια θέματα, θα γίνει τζίρος, σουβλάκια, στραγάλια πασατέμπο, θα παίζουν και μικροπωλητές Πακιστανοί, μαύροι – άσπροι – μελαμψοί, αυτά με το Συμβούλιο Επικρατείας “σουβλατζίδικα σε απόσταση μέχρι και εκατό μέτρα απαγορεύονται” δεν θα ισχύουν σε αυτό το δικαστήριο, διότι δικαστές και τζατζίκι δεν είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Βέβαια, ακόμα και οι πεντακόσιοι δικαστές που είναι αδύνατον να επηρεαστούν, θα κάνουν και λάθη, θα δώσουν στο Σωκράτη το κώνειο, θα δικάσουν νικητές στρατηγούς -άνθρωποι είναι. Αλλά οι λέρες, οι κλέφτες και τα καθάρματα θα μας αδειάσουν τη γωνιά…”
Αίφνης αντελήφθην ότι η “οδηγάντζα” μιλούσε για την Ηλιαία, το δικαστήριο της αρχαίας Αθήνας. Υπεραπλουστευμένα, βέβαια, αλλά μέσες – άκρες κάπως έτσι ήταν. Λίγο παλιό, την τελευταία φορά που συνεδρίασε ήταν πριν δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια. Χωρίς κώδικες, χωρίς ρωμαϊκό και αγγλικό δίκαιο, αλλά δεν ξεπεράστηκε ποτέ.
Μελαγχόλησα. Στον απόηχο των ευρωεκλογών, δεν κατάλαβα τι με ενόχλησε. Η «επιστροφή στο… μέλλον» ή το τρόλεϊ που έφτασε…
