Όλα ξεκίνησαν το βράδυ των γενεθλίων της φίλης μου. Της καλύτερής μου φίλης. Ακόμη και τώρα θα πω αυτή την κλασική εικονογραφημένη ατάκα, “Δεν ξέρω πως το έκανα αυτό…”
Στον αστερισμό των Διδύμων με το φεγγάρι στη γέμιση η επί χρόνια διπλανή μου στο θρανίο, η συνεργός μου στις φάρσες και η εξομολόγος μου, μας κάλεσε σε γνωστό prive club της παραλιακής, ένα από εκείνα που αν δεν έχεις αυτό του “κάτι”, πορτιέρης δεν σε βάζει μέσα.
Φόρεσα το Missoni φορεματάκι μου, τα πανύψηλα Giuseppe Zanotti πεδιλάκια και με το roberto Cavalli clutch μου ξεχύθηκα για μια τρελή βραδιά στην παραλιακή. Όλος ο μισθός μου πάνω Θεέ μου, πώς θα περνούσα τον υπόλοιπο μήνα; Άγνωστο.
Σωστό φιγουρίνι βγαλμένο από τα περιοδικά μόδας. Έτοιμη για πασαρέλα. Η φίλη μου γιόρταζε να μην την τιμούσα; Έφτασα, ελαφρώς καθυστερημένη, μα για να κάνω εντύπωση dear… Και ξεκίνησα τις αγκαλιές και τα φιλιά με όλους ανεξαιρέτως.
Καθόταν στον καναπέ και έπινε το κλασικό του ουϊσκάκι, “Haig με κόκα κόλα”. Μου έριξε μια γρήγορη ματιά, όπως κάνει ο Τerminator και σκανάρει τους πάντες. Σίγουρα στο πλάι δεξιά καθώς με κοιτούσε έβγαλε ένα παραθυράκι με λεπτομέρειες για τη ζωή μου…
“Ειρήνη, ετών 27, έχει τελειώσει Πολιτικές Επιστήμες και ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στο διπλωματικό σώμα. Παιδική φίλη της φίλης σου. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Ονειρεύεται να επικρατήσει η Ειρήνη… στον κόσμο.”
“Μήπως έχεις αναπτήρα;” θα τον ρωτήσω. “Τι τον θέλεις εσύ τον αναπτήρα; Εσύ είσαι φωτιά μόνη σου…” απαντά και με αφήνει με το στόμα ανοιχτό!
Σηκώνομαι να καθίσω πιο κοντά στην εορτάζουσα… Ήθελα να με προστατεύσω. Αυτή η γυναικεία διαίσθηση. Το ηχόχρωμα της φωνής του, το βλέμμα του και η γλώσσα του σώματος μαρτυρούσαν την προδοσία που θα επακολουθούσε. Το θύμα ετοιμαζόταν να κάνει βουτιά σε μια κανάτα με B52. Οι θύτες προετοιμάζονταν… για το έγκλημα της καρδιάς.
Κάποια στιγμή, ζυγή ώρα με το κέφι στο ζενίθ οι φίλες χορεύαμε σαν την Madonna, madonna, πάνω στον καναπέ… Οι υπόλοιποι της παρέας μας ενθάρρυναν με επιφωνήματα και σαμπάνιες! Η μουσική και η παρέα, τα σπάει!
Τότε είναι που ο φίλος της φίλης μου κάνει το πρώτο βήμα. Μας αρπάζει αγκαλιά και μας προσγειώνει και τις δύο στο έδαφος. Ένας φίλος του, ο οποίος σήκωνε το δείκτη του χεριού του προς το ταβάνι για να επιδοκιμάσει την μουσική επιλογή του dj, ο “έτσι” – όνομα και πράγμα, από το “πώς είσαι έτσι!”- τραβάει τη γενεθλιάζουσα για χορό.
Βρίσκει την ευκαιρία ο “άλλος” και τον μιμείται. Με σφίγγει στην αγκαλιά του και τώρα χορεύουμε τα beatάκια chick to chick…
Είναι η καυτή του ανάσα ή τα τρία cosmopolitan που με έχουν ζαλίσει; Ή μήπως αυτό το βαρύ άρωμα του κορμιού του. Σαν να διάβασε τη σκέψη μου, “Σου αρέσει; Cartier! (Μπιμπ)άτο;”
“Όχι, απλώς κουράστηκα και λέω να καθίσω λίγο.” “Όπως θέλεις”. Πάνω που νομίζω ότι θα με αφήσει ήσυχη, να σου πάλι δίπλα μου… “Ωραίο στυλάκι…” συνεχίζει. Άραγε θα με βαθμολογήσει σαν τον Τάσο Ρούσσο… Μήπως θα μου στείλει και τη fashion police; “Vogue;”
“Όχι, γυναίκα – μόδα, στο zougla.gr”, τον αποστομώνω.
Αναλογίζομαι ότι αυτός σήμερα είναι ο κακός όφις. Θέλει να με κάνει να πατήσω το vatos loco forever. Είναι ένας όρκος φιλίας με την φίλη μου, τον πιστό μου συνοδοιπόρο από τα μαθητικά μου χρόνια, από τότε που ήμασταν μια ομάδα, “ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ”.
“Και δεν μου λες, εσύ τι άλλο κάνεις εκτός από σεξ;” Ααααα, πολύ αέρα είχε πάρει και δεν θα τον άφηνα άλλο να με κάνει να τον ερωτευτώ. Γιατί δυστυχώς αυτή η ψευτοαγριάδα με έκανε mad about a boy… Όχι, ό,τι και ό,τι με μπόι 193 εκατοστά… Ύψος, πονηρούλες!
Στην δυσανασχέτησή μου επάνω, με φιλάει. Αυτό ήταν. Κόπηκαν τα πόδια μου και έτοιμη ήμουν να λιποθυμήσω. Από ντροπή λιγότερο και από τύψεις – επειδή μου άρεσε περισσότερο.
“Αφού σου άρεσε, μωρή!” Μωρή; Σε μια κυρία της διπλωματίας; Μα τι τρόπους έχει αυτός ο άξεστος! Και απορώ με εμένα που μου άρεσε κιόλας.
Πάντα στην στροφή, εκεί που ετοιμαζόμουν να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου, μου ξανά δίνει ένα φιλί. Δύο φιλάκια είναι λίγο πολύ λίγο, τρία φιλάκια είναι λίγο τι να πω, δώσε μου 10 άμα θες να σ’ αγαπώ!
Αυτά λέγαμε με πράξεις, όταν η φίλη μου που έκλεινε τα 27 της χρόνια, μας πλησιάζει με τα μαλλιά πανκ. Στέκεται απέναντι μας και ρωτά με την ειρωνεία όλης της γης: “Δεν πιστεύω να ενοχλώ, ενοχλώ;”
“Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα” όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος. Ήμουν …σουλάρα, όχι αστεία. Δεν δίστασα να της κάνω το πιο ειδεχθές δώρο στη φίλη μου, τι λέω, στην αδελφή μου στα γενέθλιά της.
“Καλά αυτός είναι άνδρας. Εσύ δεν ντράπηκες;” βρωμοθήλυκο ήθελε να συμπληρώσει, αλλά ήταν Κυρία, με το Κ κεφαλαίο.
Κοκκίνισα, πήρα όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αλλά τίποτα. Από την δύσκολη θέση δεν μπορούσα να ξεφύγω. Σαν την Μαρία Αντουανέτα λίγο πριν από την γκιλοτίνα! Η αστραφτερή λεπίδα θα έκοβε το κεφάλι της φιλίας μας και εγώ ήμουν ο δήμιος.
“Εγώ φταίω”, πάει να απολογηθεί ο θύτης, ο αλήτης. Αυτός τα είχε ξεκινήσει όλα. Το χειρότερο; Γελάει ο αναίσθητος. Πού να ξέρει από φιλία;
“Όχι, εγώ φταίω!” πάω να ψελλίσω δειλά… Καθώς η φίλη μου με καπελώνει ουρλιάζοντας, “Θυμώνω περισσότερο που δεν με καλέσατε κι εμένα…” και ξεσπά σε γέλια. Ο φίλος της φίλης μου την στριφογυρίζει στον αέρα. Έκτοτε δεν θυμάμαι τίποτα.
Το πρωί καλό μεσημέρι ξύπνησα με ένα πονοκέφαλο αναθεματίζοντας το “νησί” της διασκέδασης. Στην πόρτα μου η κατά ένα χρόνο και μια μέρα μεγαλύτερη φίλη μου με τον φίλο της σαν να μην τρέχει τίποτα…
Με αγκαλιάζει και με πιάνει από το μούτρα, “Πουλάκι μου, πώς είσαι; Κάποια στιγμή σωριάστηκες στον καναπέ και αν δεν ήταν το μωράκι μου να σου δώσει το “φιλί της ζωής” τέζα θα ήσουν… – Ο προδότης μου έκλεινε το μάτι – καλά μετά το έριξες στο τραγούδι. Να δεις πως πήγαινε, “να, να… Ερωτευμένη ζω, με το αγόρι αυτό. Της φίλης μου ο φίλος μου άνοιξε πληγή, να νανανα…”.
