Και… κατά περίπτωση ξουρίζει ο Σχίζο- Μπαρμπέρης της οδού Ναυσικάς
ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΥΠΑΛΔΟΥ
Με τους αποχαιρετισμούς έχω πάρει διαζύγιο αφεντικό. Ίσως γιατί κουράστηκα να «κουνάω» μαντήλια σε αγαπημένους. Ευτυχώς που το κατάλαβε πολύ νωρίς και ο γιος μου. Ο Αλέξης όποτε ξαναφεύγει, φεύγει… ασυνόδευτος από μάνα! Αυτό το μπάι – μπάι στο αεροδρόμιο, εκεί όπου από μια στιγμή και μετά, μια στριφογυριστή πόρτα σταματάει το… άγγιγμα δεν το αντέχω.
Φίλοι και φίλες ξέροντας ότι ο γιος μου φεύγει χρόνια, (αυτό το παιδί ζωή να έχει ούτε ο Τομ Σώγιερ,… φεύγει, ξανάρχεται και ξαναφεύγει), μου λένε το ίδιο: «Δεν θα πας το παιδί στο αεροδρόμιο;» Όχι. Με τις αναχωρήσεις έχω ένα θέμα. Η «αναχώρηση» ακόμη και αν αφορά μια διαδρομή λεωφορείου με προορισμό την… Κόρινθο, εκπέμπει, μια εικόνα «τέλους». Αυτό, με σακάτευε από παιδί. Αποφάσισα, λοιπόν, να αποφεύγω το βίωμα για να διαχειρίζομαι (καλύτερα;) το συναίσθημα.
Στο Ά Νεκροταφείο χτες ο ήλιος έκαιγε. Είχα να πατήσω εκεί από τον αποχαιρετισμό στην Μαλβίνα. Ήταν η τελευταία φορά που μετά τον θάνατο της μάνας μου επέτρεψα στον εαυτό μου να περάσει την μεγάλη σιδερένια πόρτα. Η Νίκη Τυπάλδου, η μαμά της Άννας Δρούζα, η γιαγιά της Αριάδνης, η δημοσιογράφος, η φωτογράφος που με τα «κλικ» της φυλάκιζε την ζωή, μας «έκλεισε» πολύ διακριτικά το μάτι και ταξίδεψε.
Την τελευταία φορά που την είδα ήταν λίγους μήνες πριν, όταν παρουσίασε το λεύκωμα της. Καθότανε στο αναπηρικό καροτσάκι, είχε την εγγονή της αγκαλιά, υπέγραφε με ενθουσιασμό το βιβλίο με τις δικές της φωτογραφικές στιγμές, γελούσε με την καρδιά της και μας μοίραζε αγκαλιές.
Μετά από εκείνη την γιορτή, ήξερα ότι η Νίκη Τυπάλδου έμπαινε στην τελική ευθεία του πόνου. Ήξερα ότι η Άννα όλο αυτό το διάστημα, επιχειρούσε να διαχειριστεί αυτό που για κάθε παιδί μοιάζει αδύνατο: Τον θάνατο του γονιού. Όταν βρέθηκα μαζί της, πριν φύγει η Νίκη και λίγο πριν εκείνη πάει στο νοσοκομείο να την δει, της είπα κάτι που μου είχε πει η Μαλβίνα. Κάποια νύχτα του ‘99, όταν ένοιωθα ότι κόντευε η στιγμή που στο τηλέφωνο κανένας δεν θα με αποκαλούσε «παιδί μου», μίλησα με το Μαλβινάκι. Εκείνη είχε πάντα έναν τρόπο να «ξορκίζει» την στιγμή της «πτώσης» των άλλων. «Αχ, κοριτσάκι μου», μου είπε, «απελευθερωνόμαστε και ενηλικιωνόμαστε πραγματικά, όταν θάβουμε τους γονείς μας, να θυμάσαι ότι θα νοιώσεις ένα συναίσθημα πόνου και ελευθερίας ταυτόχρονα»… (Πόσο στ αλήθεια μου έχει λείψει η Μαλβίνα…)
Έτσι ακριβώς ένοιωσα όταν χαιρετούσα την μαμά μου. Πονούσα, αλλά δεν μπορούσα να κλάψω, ένοιωθα λύτρωση που είχε τελειώσει η ταλαιπωρία της. Οι εικόνες, της μαμάς με τον Αλέξη μωρό να τον πηγαίνει στην παιδική χαρά… κατέκλυζαν το μυαλό μου. Η αυστηρή εικόνα της όταν είχα «κοπεί» στην Άλγεβρα, κρατώντας την βεντάλια της και απαξιωνόντάς με ως… κόρη, διαδέχτηκε τα «καρέ στοργής» μέχρι να έρθει στην μνήμη το επόμενο «καρέ»… εκείνο που της ανακοίνωνα ότι ήμουνα έγκυος… και μετά ήρθε άλλο… το πρόσωπό της στο μαιευτήριο να κλαίει από χαρά, και μετά ήρθε το «καρέ» της στιγμής που μου άφηνε το χέρι στο νοσοκομείο… Εκείνο το πλάνο φρίζαρε στην σκέψη μου, εξουδετερώνοντας όλα τα «καρέ χαράς». Ένοιωθα μια αποπνικτική θλίψη και μια αλλοπρόσαλλη εναλλαγή συναισθημάτων… Ένοιωθα ενοχές, ένοιωθα ηρεμία και αναστάτωση, ένοιωθα ότι δεν είχα προλάβει να της πω ό,τι θα ήθελα, ήθελα να πείσω τον εαυτό μου, ότι «μάλλον καλύτερα που τελείωσε» για εκείνη ή μήπως και για μένα (;;;), ήθελα να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ήθελα να τελειώνει η τελετή και να βρεθώ στο σπίτι. Δεν ήξερα αν ήθελα να έχω ανθρώπους κοντά μου ή αν δεν ήθελα… Μου ήταν αβάσταχτο ότι έμενα χωρίς την μαμά μου, αλλά ντρεπόμουνα να το δηλώσω… άλλωστε δεν αποτελούσα εξαίρεση στον κόσμο…
Όλα έδειχναν ότι είχε έρθει η στιγμή να είμαι μόνη χωρίς την μαμά… Όπως εκατοντάδες, χιλιάδες από εσάς. Είμαι βεβαία, λοιπόν, ότι γνωρίζετε τα στάδια του συναισθήματος. Δεν πηγαίνω σε κηδείες λοιπόν. Δεν πηγαίνω σε μνημόσυνα. Αλλά… χτες κατάφερα να πάω στο Πρώτο ενώ ταυτόχρονα ανέσυρα στην μνήμη μου όλες τις «δικές μου» στιγμές…
Άκουσα την Άννα να απευθύνεται χτες, στην εκκλησία, στην μάνα της… Θέλω να διαδώσω σε εσάς τα τελευταία λόγια που είπε στην κόρη της η Νίκη Τυπάλδου: «Θα μου λείψουν τα μουτράκια σας και κοίτα να τα ζήσεις όλα πριν πεθάνεις»
Ξέρω ότι η Νίκη αγωνιούσε για την κόρη της. Ξέρω ότι κάθε μάνα που αισθάνεται το αναπόφευκτο, αγωνιά για το παιδί και τα παιδιά της… Ξέρω πόσο επίπονο είναι να μην χτυπάει το τηλέφωνο πια, από την μάνα που όσο «καλούσε στο κινητό ή στο σταθερό» μπορεί να ξεβόλευε, να εκνεύριζε, να συμβούλευε, να διέκοπτε, να… ξαναρωτούσε «κουραστικά» αν έφαγα, αν ντύθηκα, αν διάβασα το παιδί, αν θα θυμηθώ να πάρω γάλα, αν θα πάρω την θεία για χρόνια πολλά και αν θα περάσω το Σάββατο να την πάρω για να την αφήσω στο κομμωτήριο.
Ενηλικιωνόμαστε τελικά αγάπη μου, όταν χάνουμε τους γονείς μας. Άννα ξέρω ότι θα κάνεις εκπομπή σήμερα και πολύ καλά θα κάνεις. Το πένθος δεν έχει να κάνει με την καθημερινότητα, ούτε έχει συγκεκριμένη διάρκεια αρχή και τέλος. Η Νίκη, η μητέρα σου, ήταν ασυμβίβαστη, ανεξάρτητη, ταλαντούχα, αγωνίστρια και οφείλεις εσύ αλλά και όλοι όσοι νοιώθουμε δημοσιογράφοι να αναφερόμαστε στις αρχές της και στις δημιουργίες της. Το συναίσθημά της είναι ευτυχώς για πάντα αποτυπωμένο στα κλικ της φωτογραφικής της μηχανής. Είσαι ευτυχισμένη, Άννα, που είχες την συγκεκριμένη μητέρα, είσαι τυχερή που είσαι εσύ μάνα και είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι τυχεροί, όσοι γνωρίσαμε τον τρόπο που αγωνίστηκε η Νίκη Τυπάλδου για να επιβιώσει αλλά και για να διαδώσει τα πιστεύω της.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
Η ΖΩΗ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ… ΣΟΥΡΕΑΛ!
Παράλληλα με τα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας… οι απαιτήσεις της ζούγκλας είναι αλλεπάλληλες.
Μπορώ να ζήσω εγώ χωρίς, αφεντικό, να μάθω τα νέα του μιντιόκοσμου;
ΤΙ ΘΑ ΒΓΑΛΩ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;
ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΙ-ΚΟΥ-ΤΙ
ΤΟ MEGA ΚΑΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΑΙΖΟΝ.
Και το χθεσινό ραντεβού ανάμεσα στον κύριο Μπούτο και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου ολοκληρώθηκε με επιτυχία, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου και για τις δύο πλευρές. Αφεντικό, σου θυμίζω με διακριτικότητα μεν, ΑΛΛΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΩ, ότι τον μήνα Μάρτιο το «μπικουτί» είχε δημοσιεύσει ότι το μεγάλο κανάλι δεν μας έχει συνηθίσει 1) Να μην στηρίζει τους ανθρώπους του και 2) ότι θεωρούσαμε αβάσιμη την πληροφορία που ήθελε τον Αρναούτογλου να βρισκότανε εκτός MEGA την επόμενη τηλεοπτική σαιζόν.
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ
Καταρχάς νομίζω ότι το MEGA και ο ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ, θέλουν να ετοιμάσουν για την επόμενη τηλεοπτική σαιζόν ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ. Σε αυτό τον σχεδιασμό που δεν θα αποκαλύψω ακόμη μοιάζει ΣΗΜΕΡΑ, να είναι περισσότερο πιθανό ο Γρηγόρης να μην παρουσιάσει τον «Όμορφο Κόσμο» για να «παίξει μπάλα» σε ένα πρότζεκτ που το κανάλι θέλει να επενδύσει.
Όμως αυτή την συγκεκριμένη στιγμή τόσο το κανάλι όσο και ο Γρηγόρης δεν έχουν καταλήξει οριστικά με το αν θα συνεχιστεί η παρουσίαση του πρωινού από τον Αρνατούτογλου ή όχι. Η απόφαση αυτή θα ληφθεί οριστικά εφόσον ο Γρηγόρης συνυπολογίσει τα «θετικά και τα αρνητικά» της εμπλοκής του στην πρωινή ζώνη σε συνδυασμό με το καινούργιο πρότζεκτ που το κανάλι θα επιχειρήσει.
ΣΕ ΠΟΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΘΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ;
Αυτή την εποχή, οι εταιρείες παραγωγής του καναλιού έχουν δρομολογήσει δοκιμαστικά με νέους παρουσιαστές για να ανανεώσουν τις ομάδες τόσο του πρωινού αλλά και των τηλεπαιχνιδιών.
Δοκιμάστηκαν λοιπόν κάποιοι, όπως ο Νίκος Παπαδάκης, ο Κώστας Φραγκολιάς, ο Σάββας Μπούμπουρας, η Κατερίνα Στικούδη, αλλά… θα ακολουθήσουν και άλλοι καθώς… το κανάλι αναζητά νέα πρόσωπα. Δεν έχουν καταλήξει πάντως τα στελέχη ποιος και σε ποια ομάδα θα παίξει «μπάλα». Όλα δείχνουν πάντως ότι ο Νίκος Παπαδάκης θα είναι στο MEGA από την επόμενη σαιζόν και εμείς του ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ «ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ» τώρα: Το έχω γράψει, το ξαναγράφω ότι δεν έχει ακόμη αποφασισθεί αν θα πραγματοποιηθεί. Το κόστος είναι πολύ μεγάλο. Αν πάντως παραχθεί, θα το δούμε στον «αέρα» του Μεγάλου καναλιού από την μέση της επόμενης χρονιάς και μετά.
ΣΤΟΝ ALPHA!
Αφεντικούλι μου ΞΑΝΑ – ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΑ… (τι σεμνή που είμαι, ε;;;) Η εκπομπή «ΔΕΚΑ» ή «TEN» με την ΕΜΥ ΛΙΒΑΝΙΟΥ θα βγει όπως είχα γράψει, στις ΔΕΚΑ ΙΟΥΝΙΟΥ, στις έντεκα το βράδυ (αυτό δεν το είχα γράψει ) και θα διαρκεί μία ώρα.
Η ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΑΙΖΟΝ
Θα παρουσιάζει μαζί με την Σίσσυ, το «Μες στην καλή χαρά» και το μουσικό σόου. Τα συμβόλαια θα υπογραφούν την επόμενη εβδομάδα, αλλά τα χέρια δόθηκαν οριστικά.
(Ουφ… να σας αποκαθιστώ έναν – έναν, να ηρεμήσω λιγάκι και εγώ)
Η ΣΙΣΣΥ ΧΡΗΣΤΙΔΟΥ, πάλι, προορίζεται και για την παρουσίαση του παιχνιδιού με τους Αγρότες.
ΓΙΑ ΤΟ ALTER…
(Σας έχω πει… αυτό το διάστημα δοκιμάζονται πολύ σκληρά οι αντοχές μου. Έχω ορκιστεί καλέ μου να μην… Το μόνο που έχω να πω είναι ότι θα υπάρξουνε αλλαγές. Σιγά να μην… Εμείς δηλαδή γιατί να υστερήσουμε. Τι παραπάνω έχουνε οι άλλοι; Θα έχουμε και εμείς το μερτικό μας και σε κλάματα και σε γέλια).
Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ
Ξουρίζει Ο Μάκουλας! Παπαδόσηφος Το Χοντρό.
ΧΡΟΝΟΣ
Χρόνος, τι είναι χρόνος…; Υπάρχει, τον αντιλαμβανόμαστε, ρε παιδί μου, σαν οντότητα… Σαν ένα ζωντανό, ολοζώντανο πλάσμα, άλλοτε σύμμαχο, άλλοτε εχθρό μας… Εμείς ορίζουμε τον Χρόνο, ή αυτός εμάς; Τού έχουμε φτιάξει αντικείμενα που τον υπηρετούν, τα ρολόγια, των οποίων οι κατασκευαστές καμώνονται πως… «δε χάνει ούτε κλάσμα». Όσο ακριβέστερο το ωρολόγιον, τόσο πιο τσουχτερή η τιμή… Να, μάνι – μάνι, ένας τρόπος να πληρώνουμε τον Χρόνο… Μα και αρχαιότερα, θέλαμε πάντοτε να τον μετράμε, χρησιμοποιώντας κλεψύδρες, τον Ήλιο, τη Σελήνη, κι ό, τι ο κάθε πολιτισμός θεωρούσε ακριβέστερο όργανο μέτρησής του.
Γιατί;; Γιατί νοιώθαμε ανέκαθεν την ανάγκη να προσδιορίζουμε τον Χρόνο; Πότε πραγματικά τον πληρώνουμε, όχι με οικονομικό, αλλά με ψυχικό και ζωής κόστος; Είναι ρευστός, ή ο ρυθμός του είναι πολύτιμος; Μμμ… Εδώ, υπάρχει μία τέχνη, μέσα στην οποία ο Χρόνος ασκεί ολάκερο το μεγαλείο τής ακριβούς του χρήσης: Η Μουσική! Μουσική και χρόνος, είναι εγγενώς αδύνατο να χωρίσουν. 2/4, 9/8, ρυθμοί κομματιών, που μετρώνται με τα ανθυποστιγμιαία «τικ – τακ» του Χρόνου! Το «εκτός χρόνου», στη Μουσική, είναι ανεπίτρεπτο. Το Μεγαλείο της, ενώ είναι άχρονο, (τα μεγάλα κομμάτια δεν ξεθωριάζουν στον Χρόνο) ωστόσο, είναι η ίδια η δύναμη τού Χρόνου (ο οποίος κάνει έρωτα με τη Μουσική) που τα καθιστά άχρονα!
Το «άχρονο», ωστόσο, το βιώνεις σαν κάνεις πράξεις που εξαίρουν την ύπαρξή σου… Με τον Έρωτα, πάνω απ’ όλα… Τό ‘χεις παρατηρήσει; Ή, ένα απλό ατένισμα στην θάλασσα, με μυαλό καθάριο, σού δίνει μια συνειδητοποίηση τού Χρόνου… Μιας στιγμής του, που μέσα σου είχε γεύση αιωνιότητας…
Έχουμε, όμως, και την απίστευτη ρευστότητα τού Χρόνου… ‘Ονειρα… Ιστορίες, που ξετυλίγονται στον λαβύρινθο του υποσυνειδήτου μας, μέσα σε δευτερόλεπτα… Ιστορίες, πάνω στις οποίες αν έγραφες σενάριο, θα ήθελες 150 σελίδες… Κι όμως… το υποσυνείδητο, παίζει σ’ άλλο γήπεδο με τον Χρόνο… Στο μεταφυσικό; Στο φαντασιακό, ίσως;
Ο Χρόνος, λεν, είναι ο καλύτερος γιατρός… Το πέρασμα του, αμβλύνει τα σημάδια τής οδύνης, ψυχικής και σωματικής… Μα μαραίνει και το σώμα… Λίγο «περίεργος» γιατρός… Μήπως, δε, τον φοβόμαστε, γιατί αυτός μάς δίνει το εισιτήριο τού θανάτου, ευθύς ως γεννιόμαστε;
Κι όμως… Πόσες φορές έχεις πει «να τελειώνει αυτή η μέρα», μη ξέροντας ότι έσβησε άλλο ένα σου κερί, όπως λέει κι ο Καβάφης;
Όντας ό,τι πυκνότερο και πολυτιμότερο υπάρχει (ή έχουμε δημιουργήσει και ορίσει εμείς), ο Χρόνος απαιτεί σωστή… χρήση! Όπως ο καθείς αντιλαμβάνεται το ρόλο του μέσα σ’ αυτόν.
Είναι βέβαιο, δε, ότι για τον Δημιουργό, ο Χρόνος στέκει αλλοιώς… Δεν μιλάω βιβλικά, έτσι;
Η κατανόηση τού Χρόνου, είναι, μαζί με το «γνώθι σαυτόν», ό, τι δυσκολότερο μπορούμε να πετύχουμε… Αυτού τού Μεγάλου, αντιφατικού, ανθρώπινου και συνάμα εξωανθρώπινου μεγέθους…
-ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΡΕΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ;
-ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΙΚΟΣ ‘Η ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΟΣ;
-ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΠΩΣ Θ’ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ;
-Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΟΥ ΞΥΡΙΖΩ ΒΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Χαιρετώ σας!
