Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών αναμένουν οι τέσσερις «μεγάλοι» της Ευρώπης, προκειμένου να συζητήσουν το τι θα συμβεί ακριβώς με την κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου. Στις 22 Ιουνίου λοιπόν, όπως δείχνουν τα πράγματα θα διεξαχθεί η μίνι Σύνοδος Κορυφής στη Ρώμη μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας μετά από επίμονες προσπάθειες του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι.
«Η σύνοδος των τεσσ
άρων χωρών για την Ευρώπη θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη στις 22 Ιουνίου μετά τις εκλογές στην Ελλάδα και στη Γαλλία» γράφει η γαλλική Figaro το Σάββατο.
Η ιταλική κυβέρνηση ωστόσο, με πρωτοβουλία της οποίας θα γίνει η συνάντηση, δεν έχει ανακοινώσει την ημερομηνία, αλλά θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως ο στόχος είναι η «μίνι Σύνοδος» να γίνει μετά τις 17 Ιουνίου.
Στην πρόταση αυτή του κ. Μόντι, η κα. Μέρκελ εξ αρχής είχε δηλώσει επιφυλακτική, παρόλα αυτά, εκπρόσωπος της καγκελαρίας, διαβεβαίωσε ότι η Γερμανίδα Καγκελάριος σκοπεύει τελικά να την αποδεχθεί.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι πρότεινε συνάντηση με την καγκελάριο της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ, τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι, αλλά αρχικά υπήρχε δυσκολία ως προς την εξεύρεση της κατάλληλης ημερομηνίας.
Η σύνοδος, κατά τον Ιταλό πρωθυπουργό, θεωρείται καίριας σημασίας, διότι θα είναι «προπαρασκευαστική» της συνόδου κορυφής της ΕΕ που έπεται, στις 28 και 29 Ιουνίου.
Ο κ. Μόντι αισιοδοξεί ότι στη μίνι-σύνοδο θα αποσαφηνιστούν ουσιαστικά θέματα, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, λίγο πριν την επίσημη σύνοδο στα τέλη Ιουνίου.
Πώς θα επιβιώσει ο «μεγάλος ασθενής»
Σε δισέλιδο αφιέρωμά της για την κρίση στην Ελλάδα, η «Monde» θέτει σε πέντε προσωπικότητες, Γάλλους και Έλληνες, το ερώτημα που ταλανίζει επί μακρόν την Ευρώπη: «Ποια η διέξοδος από την κρίση για την Ελλάδα;».
Διαβάστε τις απαντήσεις:
O Γάλλος ακαδημαϊκός, Γκι Μπυρζέλ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και συγγραφέας του «Miracle Athenien au XX siecle» («Το αθηναϊκό θαύμα του 20ού αιώνα), εκφράζει την πεποίθηση πως δεν είναι σωστό να δούμε την κρίση μόνο υπό το πρίσμα «της κρατικής αδιαφορίας και της κοινωνικής ανεμελιάς που δικαιολογεί συνταγές λιτότητας σε τεράστιες δόσεις» γιατί «θα σκοτώσουμε τον άρρωστο αλλά κυρίως δεν θα έχουμε καταλάβει τίποτε».
Ο ίδιος εκτιμά πως η ελληνική περίπτωση βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών αυτόνομων δυνάμεων: «μιας κοινωνικής κρίσης, μιας κρίσης του Κράτους και μια κρίσης της Ευρώπης» και προσθέτει ότι το ελληνικό σύστημα «έχει φθάσει στα όριά του». Αναφερόμενος στο «timing», σχετικά με το πότε όλα τα παραπάνω έγιναν «βίωμα» στους Έλληνες αλλά και στους εταίρους, σημείωσε ότι «οι Ολυμπιακοί του 2004 καθυστέρησαν αυτή την συνειδητοποίηση η οποία άρχισε να γίνεται αντιληπτή τρία χρόνια αργότερα, με τις πολύνεκρες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο».
«Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για επανίδρυση, να δεχθεί την ίδρυση ενός “δημόσιου αντικειμένου” και να πληρώσει γι’ αυτή;»διερωτάται. Ασκεί κριτική στο ελληνικό κράτος που χαρακτηρίζεται από το πελατειακό σύστημα, το οποίο «δεν ευνοεί αυτή την συνειδητοποίηση».
«Δεν θα είχαν αντίρρηση να κάνουν τις θυσίες που απαιτεί ένα πραγματικό κράτος, αλλά αυτές να εφαρμοστούν με πνεύμα ισότητας και υπευθυνότητας», καταλήγει.
Από την πλευρά του, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου πιστεύει ότι όταν ο Γ. Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, το 2009 η κατάσταση «ήταν κρίσιμη, αλλά όχι απελπιστική». Τα πράγματα χειροτέρευσαν, σύμφωνα με τον ίδιο, διότι η κυβέρνηση δεν περιόρισε τις δαπάνες και δεν ακολούθησε τις σωστές πολιτικές για την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά αντίθετα «ξετίναξε τα δημόσια ταμεία». Η τρόικα απαίτησε διαρθρωτικές αλλαγές αλλά αντιστάθηκαν «ορισμένα μέλη του ΠαΣοΚ, μεταξύ των οποίων υπουργοί, και τα πανίσχυρα συνδικάτα».
Τελικά «οι δημόσιοι υπάλληλοι διέσωσαν τις θέσεις τους αλλά ένα εκατομμύριο μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα βρέθηκαν στην ανεργία. Ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα». Αυτό που μας χρειάζεται, καταλήγει, «είναι να αλλάξουμε νοοτροπία. Ηρθε ο καιρός να βγούμε από τον λήθαργο και να ανοιχτούμε στον εκσυγχρονισμό… Ποιος ξέρει; Η κρίση ίσως έχει και μια ευεργετική επίπτωση».
Ο ακαδημαϊκός και καθηγητής Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης αναφέρει ότι «σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη η Ελλάδα, αν θέλει να παραμείνει στο ευρώ, οφείλει να υποκύψει στους όρους» βάσει των οποίων μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική βοήθεια από τους εταίρους.
«Είμαι πεπεισμένος ότι η επικρατούσα άποψη είναι τελείως λανθασμένη και ότι η μοναδική πιθανότητα για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους της συμφωνίας “διάσωσής” της».
Ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχουμε μπει πρέπει οπωσδήποτε να σπάσει, προσθέτει. Ποιος όμως θα είναι ο καταλύτης; Θεωρεί ότι τον ρόλο του καταλύτη προκειμένου να σπάσει ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχουμε μπει θα μπορούσε καλύτερα να τον αναλάβει ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός που θα αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές παρά ο Φρανσουά Ολάντ.
«Ας υποθέσουμε ότι θα κάνει κάτι ανείπωτο: θα πει την αλήθεια. Θα απευθυνθεί στους ευρωπαίους εταίρους μας και θα τους πει ότι ακόμη και αν κάθε έλληνας άντρας, γυναίκα και παιδί προσπαθήσει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας με αντάλλαγμα τη διάσωσή της, το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ θα παραμείνει σε εκρηκτική τροχιά η οποία θα καταλήξει με βεβαιότητα στην άτακτη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη».
Προτείνει να καταρτιστεί ένα σχέδιο το οποίο θα εφαρμοστεί σε όλα τα κράτη-μέλη και μέχρι τότε η Ελλάδα ούτε να δανείζεται, ούτε να αποπληρώνει προσωρινά το χρέος της. «Προτείνω η Ελλάδα να εκβιάσει την Ευρώπη; Όχι βέβαια. Από πότε αποτελεί εκβιασμό το να πούμε την αλήθεια και να αρνηθούμε να αναλάβουμε δάνεια τα οποία δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε;» αναρωτιέται.
Η Κατρίν Ζερστ από την εταιρεία συμβούλων Citigate Dewe Rogerson πιστεύει ότι «η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα είναι σήμερα πολύ χειρότερη από όσο πριν από το πακέτο διάσωσης» διότι «το να δανείζουμε σε κάποιον υπερχρεωμένο με επιτόκια υψηλότερα από εκείνα του αρχικού του χρέους την ώρα που έχει μηδενική ή αρνητική ανάπτυξη» επιδεινώνει την κατάσταση.
Το ελληνικό χρέος που αγγίζει τα 375 δισ. ευρώ «είναι αμελητέο μπροστά στα μακροοικονομικά μεγέθη της ευρωζώνης και τις απώλειες που καταγράφονται στο σύνολο των χρηματιστηρίων επί αρκετές εβδομάδες».
Για να αποφευχθεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, «δεν υπάρχει άλλος δρόμος από ένα νέο σχέδιο αναδιάρθρωσης του συνολικού χρέους, που θα συμπεριλαμβάνει όχι μόνο το χρέος του ελληνικού κράτους αλλά και το σύνολο των χρεών των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων». Σε αυτό πρέπει να προστεθεί «ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα».
Τέλος, ο οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ, επισημαίνει ότι «το μνημόνιο βύθισε την Ελλάδα στην ύφεση» και χαρακτηρίζει «καταστροφική» την πολιτική αυτή. Ο ίδιος «ασπάζεται» τις θέσεις του Α. Τσίπρα περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου ενώ κάνει εκτενή αναφορά στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας.
Το τελευταίο επιτυγχάνεται με δυο τρόπους: είτε οι χώρες της ΕΕ θα επενδύσουν στην ελληνική οικονομία είτε η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το ευρώ και θα υποτιμήσει τη δραχμή. Τη δεύτερη λύση, «όσο επίπονη και αν είναι», τη θεωρεί «προτιμότερη από το μνημόνιο».
Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου
