Με προκήρυξη που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» η οργάνωση «Λαϊκή Θέληση» αναλαμβάνει την ευθύνη για την επίθεση στα γραφεία της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, στις 19 Μαρτίου στη συμβολή της Αλεξάνδρας με την Κόνιαρη, στο κέντρο της Αθήνας και την χθεσινή επίθεση στην οδό Λυκαβηττού 7, σε διαμέρισμα του 3ου ορόφου, όπου στεγάζονται τα γραφεία της εταιρίας επενδύσεων Profit.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το κείμενο της προκήρυξης
Το κείμενο της προκήρυξης:
“Ένα φάντασµα πλανιέται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια της υπερεθνικής πολιτικής και οικονοµικής ελίτ. Το φάντασµα της γενικευµένης απελευθερωτικής λαϊκής εξέγερσης κόντρα στην ακραία κοινωνική αδικία που προβάλλεται ή και θεωρείται ως δεδοµένη και συνυφασµένη τάχα µε την ανθρώπινη φύση, αλλά και κόντρα στο κυρίαρχο κοινωνικό µοντέλο της άγονης και δίχως νόηµα αλλοτριωµένης και αλλοτριωτικής επιβίωσης.
Αδιαφιλονίκητα, η δολοφονία του 15χρονου µαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αφύπνισε τις εν υπνώσει συνειδήσεις της λαϊκής τάξης και του διάχυτου κοινωνικού προλεταριάτου και έθεσε τις βάσεις για την επαναδιατύπωση των όρων διεξαγωγής της λαϊκής αντίστασης ενάντια στη δοµική συστηµική κυριαρχία του υπάρχοντος. Η εξέλιξη αυτή ως διακύβευµα για τον επαναστατικό µετασχηµατισµό της κοινωνίας συµπληρώνει τη σηµαντικότητα του αυθόρµητου εξεγερτικού ξεσπάσµατος και στο τέλος το ξεπερνά, ενσωµατώνοντας την αυθεντικότητα της λαϊκής θέλησης. Παράλληλα, συνολικοποιεί όλα τα απελευθερωτικά αιτήµατα για την καταστροφή των δοµών της µεταβιοµηχανlκής καπιταλιστικής κυριαρχίας και απαλλάσσει το νέο επαναστατικό υποκείµενο από την παθητική παρακολούθηση της εµφύλιας διαµάχης των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης.
Είναι πια πασιφανές ότι το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και η κυβέρνηση του Καραμανλή ως άμεσα εξαρτήματα των συμφερόντων του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις λαϊκές τάξεις απλώς ως ανίκανοι διαχειριστές της κρίσης, αλλά ως βασικό μέρος του προβλήματος. Το απροκάλυπτο εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής με καταφανή στόχο την παραγραφή ευθυνών γνωστών-αγνώστων πολιτικών προσώπων στο μεγάλο φαγοπότι της τελευταίας περιόδου δεν αντέχει άλλωστε σε παρερμηνείες. Είναι συνδημιουργοί της κρίσης, δηλαδή του προκλητικού πλουτισμού και των προνομίων μιας δράκας ολιγαρχών από τη μία, της φτώχιας, της ανεργίας, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού του νέου προλεταριάτου από την άλλη. Βρίσκονται στις τάξεις τους οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της “δικτατορίας των αγορών, του ελεύθερου εμπορίου, της εκμεταλλευτικής πραγματικής οικονομίας, της στέρησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του χτυπήματος των λαϊκών αγώνων, των δολοφονιών και των βασανιστηρίων.
Τα σκάνδαλα, οι μίζες, τα λαδώματα, οι προνομιακές αναθέσεις δημοσίων έργων σε μεγαλοεργολάβους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διαφθορά και η συντεταγμένη υπηρεσία – προστασία ή απαλλαγή από ευθύνες που προσφέρουν ανώτατοι δικαστικοί στην εκάστοτε οικονομική-πολιτική ελίτ αποτελούν δομικά συστατικά υλικά στο υπάρχον οικοδόμημα της αστικοδημοκρατικής καπιταλιστικής κυριαρχίας. Σε αυτό ακριβώς το ταξικό καθεστώς της νόμιμης ανισότητας, ο θεοσεβούμενος θαμώναςτόυ Αγίοu Όρους Poυσόπoυλoς, ο πράσινος στρατηγός Τσουκάτος, ο ανήθικος νομοταγής Βουλγαράκης, ο παραιτημένος Μαγγίνας, η ατμομηχανή διάλυσης των ασφαλιστικών ταμείων Πετραλιά, ο σκανδαλάκιας Παυλίδης, τα καθωσπρέπει λαμόγια golden boys τύπου Χριστοφοράκου ή Βουρλούμη και ένα σωρό άλλα ονόματα που έρχονται αυθόρμητα στα χείλη του λαού όταν του ζητούν να περιγράψει τη διαφθορά και την ατιμωρησία της, δεν είναι τα αποπαίδια του συστήματος που παραβήκανε τον όρκο τους, αλλά τα καλύτερα παιδιά του, προϊόντα και φορείς μιας ενδημικής στον καπιταλισμό παθογένειας στο ξέφρενο κυνήγι του κέρδους και της εξουσίας.
Η διαχρονική συμμετοχή και ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας της «κληρονομικής» ελληνικής δημοκρατίας στα αλλεπάλληλα σκάνδαλα το επιβεβαιώνει. Επιλέγουμε δύο από αυτά για να επικυρώσουμε τον ισχυρισμό μας: α) μια υπηρεσία του δημοσίου, η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ), της οποίας φυτευτός διευθύνων σύμβουλος, ως προσωπική επιλογή του νυν πρωθυπουργού Καραμανλή λόγω στενής φιλίας, «έτυχε» να είναι ο Κ. Γκράτσιος, ανέλαβε να φέρει σε πέρας μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας σε μια άνευ προηγουμένου συνδιαλλαγή με την περιβόητη πια «Βατοπέδι Χρηματιστηριακή». Πρόκειται για την ίδια υπηρεσία που πριν προλάβουν να κοπάσουν οι καπνοί από τις περσινές δολοφονικές πυρκαγιές στην Ηλεία εξουσιοδοτήθηκε στο όνομα της ανάπτυξης από την παρούσα κυβέρνηση να βγάλει στο σφυρί το φυσικό παράκτιο πλούτο στην περιοχή της Ζαχάρως. Τον ίδιο ρόλο τέλος, για να μην μακρηγορούμε, επεφύλαξε και επιφυλάσσει στην ίδια υπηρεσία η παρούσα κυβέρνηση και σε πολλές ακόμη μικρότερες, αλλά όχι ασήμαντες περιπτώσεις (Ολυμπιακό ακίνητο στους Θρακομακεδόνες, 30 στρέμματα έκτασης στο Νομισματοκοπείο και πάει λέγοντας…) Κλείνουμε τη σύντομη αναφορά μας στα έργα και τις ημέρες της ΚΕΔ σηµειώνοντας ότι η νέα δοτή διοίκησή της διαθέτει πρόεδρο πρόσωπο που φέρεται να είχε µέχρι πρότινος µέσω της εταιρείας στην οποία ήταν γενικός διευθυντής επαγγελµατική συνεργασία µε τον Εφραίµ και τον Όµιλο Πάπιστα σηµαντικό µερίδιο του οποίου ανήκει σε κυπριακές εταιρείες αφανών µετόχων µε τελικό δικαιούχο τη Μονή Βατοπεδίου. β) έναζ παλιόζ φίλΟζ τηζ ΟΙ ΚΟγένεlαζ Παπανδρέου µε ισχυρές γνωριµίες στις ΗΠΑ, ο Γ. Τρεπεκλής και η εταιρεία profit στην οποία προεδρεύει, «έτυχε» κι αυτός κατά την τελευταία περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να αναλάβει να διεκδικήσει (ω του θαύµατος!) επιτυχώς για λογαριασµό της µεγάλης αµερικανικής κοινοπραξίας SAIC το σύστηµα ασφαλείας των Ολυµπιακών Αγώνων του 2004, γνωστό τοις πάσι και ως C41. Ο Τρεπεκλής έλαβε γι’ αυτήν την εκδούλευση νόµιµη µίζα-προµήθεια 6,5 εκατ. ευρώ, ενώ άγνωστα παραµένουν τα ακριβή ποσά που έλαβαν κόµµατα και υπηρεσιακοί παράγοντες στο όργιο των δωροδοκιών που έχουν παραδεχτεί οι Γερµανοί διαχειριστές των µαύρων ταµείων της Ζίµενς που ήταν µέλος της κοινοπραξίας Σηµειολογικά υπενθυµίζουµε ότι την τελευταία υπογραφή για την αποδοχή του C41 έβαλε (περίπου ως θύµα εκβιασµού όπως διατείνεται) ο «άτεγκτος» τώρα … πολέµιος της διαφθοράς υφυπουργός εσωτερικών Μαρκογιαννάκης αφού στο µεταξύ είχε αλλάξει η κυβέρνηση, ο οποίος παρ’ όλα αυτά επείγεται τελευταία να το θέσει σε άµεση λειτουργία. Δεν έχουν πραγµατικά νόηµα άλλες λεπτοµέρειες, δεν τις έχουµε ανάγκη για να καταλάβουµε. Να υπογραµµίσουµε όµως ταυτόχρονα ότι πέρα από την οικονοµική διάσταση της ιστορίας, υπάρχει και µία ακόµη, ενδεχοµένως, πιο απειλητική κοινωνικά και αφορά τον οργουελικό κοινωνικό έλεγχο που υπόσχεται και συνεπάγεται η εφαρµογή του συγκεκριµένου συστήµατος Και ούτε εδώ πάλι είναι τίποτα τυχαίο. Ποιοι ήταν αυτοί που προώθησαν και προωθούν και µε ποιουζ σκοπούς αυτά τα συστήµατα ασφαλείας; Έχει γίνει πια γνωστό ότι µια Ελληνοαµερικανίδα, η Φράνσις Φράγκος Τάουσεντ, σύµβουλος του Μπουζ, υπαρχηγός της τότε συµβούλου Εθνικήζ Ασφαλείαζ Κοντολίζα Ράις µε αρµοδιότητα την καταπολέµηση της «τροµοκρατίας» και υπέρµαχη του προγράµµατος βασανιστηρίων στην ανάκριση κρατουµένων της CΙA και του αµερικανικού στρατού, µετείχε σε όλες τις συσκέψεις µε βασικό αντικείµενo τη λειτουργία του περιβόητου C41 και τη διασφάλιση ενός εκτεταµένου µηχανισµού παρακολούθησης τηλεφώνων στους Ολυµπιακούς αγώνες στυγνοί έµποροι ολοκληρωτικών πεποιθήσεων και πρακτικών εντός και εκτός της χώρας απειλούν εκτός από τις τσέπες και την ελευθερία µας.
Κι όµως, ενώ ελάχιστοι φαίνονται να εκπλήσσονται και οι περισσότεροι να κατανοούν σε γενικές γραµµές τι και πώς συµβαίνει, το µεγάλο φαγοπότι συνεχίζεται κάθε φορά ανενόχλητο µε παλιούς και νέους τρόπους. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι όσο δεν παίρνουν στοχευµένες δυναµικές απαντήσεις στις κραυγαλέες προκλήσεις της πολιτικο-οικονοµικής φαυλότητάς τους, η ακατάσχετη και ατέρµονη (παρα)φιλολογία γύρω από τα φαινόµενα σήψης και εξαχρείωσης θα εξυπηρετεί αποκλειστικά και µόνο την κοµµατικοπολιτική και δηµοσιογραφlκή αγυρτεία. Ο καταιγισµός των σκανδάλων, όπου το ένα µοιάζει να διαδέχεται το άλλο για να ξεχαστεί το προηγούµενο, θα αναχαιτιστεί πραγµατικά µόνο από ένα µαχητικό λαϊκό κίνηµα που θα απαντά δυναµικά σε τέτοια φαινόµενα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ξεπέρασµά τους στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήµατος. Κι ας µη σπεύσουν αµέσως οι ηττοπαθείς ρεφορµιστές να διαµαρτυρηθούν ότι προτρέπουµε σε υπέρβαση των ορίων συνείδησης και κατανόησης του λαού. Ο λαός δεν τροµοκρατείται από τις απελευθερωτικές ενέργειες του εξεγερµένου επαναστατικού υποκειµένου που προέρχεται από τις τάξεις του. Τροµοκρατείται από τη λαοµίσητη αστυνοµία, τους δικαστές, τις κατασχέσεις των σπιτιών του, την οµηρία των δανείων, τις απλησίαστες τιµές των βασικών αγαθών, την υποβάθµιση της παιδείας και της Δηµόσιας Υγείας, το ξεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας, τα τροµοκρατικά ρεπορτάζ και την αισθητική της ελληνικής τηλεόρασης, την ατιµωρησία των βιοµηχάνων που καταστρέφουν το περιβάλλον, τροµοκρατείται από τους λογαριασµoύς για ρεύµα, τηλέφωνο, νερό, τροµοκρατείται από τη σήψη και τη διαφθορά του πολιτικού κόσµου και της ασυλίας που απολαµβάνει µε νόµους που ψηφίζει για να αυτό-απαλλάσσεται απότις ευθύνες του.
Όσο θα υφίσταται η εκµεταλλεύτρια οικονοµική-πολιτική τάξη, τα συµπτώµατα αυτά θα εµφανίζονται µε όλο και µεγαλύτερη συχνότητα, αφού ο σταθερός προσανατολισµός για µεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος, αποτελεί µια βασική αρχή της νεοφιλελεύθερης οικονοµικής θεωρίας. Μεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος σηµαίνει απολύσεις, ελαστικά ωράρια, επισφάλεια flexicurity, δουλειά µε το κοµµάτι, κατάργηση του οκτάωρου, ενοικιάσεις εργαζοµένων, µαύρη εργασία, εργατικά «ατυχήµατα», εργοδοτική τροµοκρατία, µείωση των µισθών ή αυξήσεις-κοροϊδία µε τη συναίνεση των επαγγελµατιών κρατικο-συνδικαλιστών, συντάξεις πείνας, ελλειπής ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, µη κάλυψη φαρµάκων από τα ταµεία, εργασία µέχρι τα βαθιά γεράµατα για όσους καταφέρουν να επιβιώσουν, απελπισία, δυστυχία και θάνατος. Αυτή είναι η τύχη που επιφυλάσσει για την εργατική και απασχολήσιµη τάξη το κεφάλαιο. Αυτή είναι η τύχη για τους πολλούς. Για τους λίγους, η µεγιστοποίηση των κερδών µε το µικρότερο δυνατό κόστος, σηµαίνει βίλες, πισίνες, πολυτελή αυτοκίνητα, κότερα, ιδιωτικά αεροπλάνα, ακριβά χόµπι, ταξίδια, χλιδή, αλλά και… µοναξιά, ψυχροί σωµατοφύλακες και µόνιµος φόβος για την πιθανότητα εκδίκησης των εκµεταλλευόµενων και των φτωχών προλετάριων, πάνω στις ζωές και τους θανάτους των οποίων χτίζονται οι περιουσίες των πλουσίων.
Δεν µας διαφεύγει ότι η εκµετάλλευση της εργατικής δύναµης και η αποµύζηση της δηµιουργικότητας των προλεταριοποιηµένων στρωµάτων της ελληνικής κοινωνίας, είτε γίνεται µε νόµιµο είτε γίνεται με παράνομο τρόπο, αποφέρει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Οι μίζες, τα σκάνδαλα και η διαφθορά επιταχύνουν απλώς την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της εκμεταλλεύτριας κυρίαρχης τάξης. Η αποκάλυψή τους, συνήθως στο πλαίσιο του κομματικού ή και του εμπορικού ανταγωνισμού, καταλήγει πάντα σε ευρεία συγκάλυψη μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματός τους. Αυτά που τους ενώνουν ως γνωστόν σε τελευταία ανάλυση είναι η πολλά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Σε σπάνιες περιπτώσεις, συνήθως ο πιο αδύναμος κρίκος, oδηγείται στη Δικαιοσύνη προκειμένου οι εκπρόσωπoι αυτής της εκμεταλλεύτριας κυρίαρχης τάξης που γέννησαν τη διαφθορά και τα σκάνδαλα να απαλλαγούν από τις δικές τους ευθύνες και να παρουσιάσουν έργο “κάθαρσης”, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού.
Τα σκάνδαλα και η διαφθορά που χαρακτηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. δίνουν την ευκαιρία στο σύνολo της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί πολιτικά τη συγκυρία και να λαϊκίσει πάνω στην ταράτσα μιας ετοιμόρροπης οικοδομής, όντας κι αυτή συγκάτοικος στον αστικο-κοινοβουλευτικό θεσμό των τριακοσίων που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική δημοκρατία, την ισότητα και την ελευθερία.
Όμως, καμία πρόωρη ή προγραμματισμένη προσφυγή στις κάλπες, καμία παραίτηση ή αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου, καμία παραπομπή πολιτικού προσώπου στη Δικαιοσύνη (… λέμε τώρα) για συμμετοχή σε σκάνδαλα, κανένας δομικός ή άλλος ανασχηματισμός, καμία προεκλογική παροχή και υπόσχεση δεν μπορεί πλέον:
α) να ανασχηματίσει το βαθιά αντιλαϊκό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κυριαρχίας που κλυδωνίζεται διεθνώς,
β) να νομιμοποιήσει στη συνείδηση του λαού τη συνέχιση της μεγάλης μάσας από το εγχώριο και διεθνές πολυεθνικό κεφάλαιο, είτε με νέα είτε με την ίδια κυβέρνηση,
γ) να πείσει τους προλετάριους ότι είναι ηθικότατο να τους κλέβουν οι μεγαλοκαρχαρίες καπιταλιστές, οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές επειδή έχουν την κάλυψη από τους νόμους, ενώ είναι ανήθικο και παράνομο όταν οι ίδιοι επιχειρούν να επαναοικειοποιηθούν τον κλεμμένο πλούτο τους,
δ) να μεταθέσει ολόκληρη την ευθύνη για την πείνα, την ακρίβεια, την καλπάζουσα ανεργία και την ταξική ανισότητα στη διεθνή οικονομική κρίση, λες και δεν υπάρχει ντόπια οlκονομική-πολιτική ελίτ με την αυτοτελή της ευθύνη,
ε) να εκτονώσει τη λαϊκή οργή της ελληνικής νεολαίας, των μαθητών, των φοιτητών, των αφυπνισμένων πολιτών της χώρας, των καταπιεσμένων μεταναστών και των φυλακισμένων, πολύ περισσότερο δε, των πιο συνειδητοποιημένων υποκειμένων της λαϊκής – ταξικής πάλης που αγωνίζονται για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για την ισότητα και την ελευθερία.
Γι’ αυτό και το ελληνικό τμήμα του διεθνικού αστυνομικού-κατασταλτικού δικτύου, αφηνιασμένο και ξεσαλωμένο τους τελευταίους μήνες, συνεχίζει χωρίς κανένα δισταγμό να εκτελεί τις εντολές της αντιδραστικής νεοδημοκρατικής κυβερνητικής συμμορίας και των παρακρατικών της παραφυάδων: εκτοξεύει χειροβομβίδες κατά συγκεντρωμένων σε κλειστό χώρο στο Στέκι Μεταναστών με στόχο να υπάρξουν νεκροί που μόνο κατά τύχη δεν υπήρξαν, ξυλοκοπεί μετανάστες, διαδηλωτές και απεργούς, υποβάλλει σε εξευτελιστικούς ελέγχους οδηγούς και περαστικούς, τρομοκρατεί τους πολίτες με τις δίκυκλες περιπολίες της ομάδας Δέλτα, διευρύνει το καθεστώς εποπτείας της κοινωνίας μέσα από τις κάμερες των δρόμων και τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων και του διαδικτύου, θεσπίζει ιδιώνυμο «κουκουλοφορίας», φυλάει τους εκπροσώπους του οικονομικού-πολιτικού κατεστημένου που κρύβονται για να μην αντιµετωπίσουν τη λαϊκή οργή που µεγαλώνει.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις, τα οδοφράγµατα, οι καταλήψεις, οι πρακτικές της άµεσης δράσης, όλες οι επιλογές που την τελευταία περίοδο µπολιάζουν βαθιά το πνεύµα της ταξικής αλληλεγγύης και επαναφέρουν στο προσκήνιο της ιστορίας τη συλλογικότητα κόντρα στην παρακµή της ιδιώτευσης, θα πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρην οφθαλµού στο µακρύ δρόµο προς την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτό σηµαίνει, αφενός, καλά σχεδιασµένες και στοχευµένες κάθε φορά επιλογές που σέβονται και αναγνωρίζουν την αυτονοµία και την αυτοτέλεια των εκάστοτε παράλληλων επιλογών. Ταυτόχρονα, την επιµελή και πολιτικά εύστοχη διατήρηση της κοινωνικής διάστασης του απελευθερωτικού αγώνα κόντρα στον (ακούσιο ή και εκούσιο) κίνδυνο του εγκλωβισµού σε µια αυτοαναφορικότητα που ιστορικά µπορεί αναµφίβολα να έγραψε λαµπρές σελίδες επαναστατικής ιστορίας, αλλά δεν έδωσε ποτέ αποτελέσµατα, που είναι και τελικά το ζητούµενο. Δεν µοιάζει λογικό σε συνθήκες λαϊκής, και άρα, κινηµατικής αφύπνισης, να µην σταθµίζεις τις πολιτικές σου επιλογές µε βάση τα νέα δεδοµένα. Νέα κατάσταση, νέα «καθήκοντα» που λέγανε και παλιά … Από την άλλη, ο ενθουσιασµός από την πληµµυρίδα του περασµένου Δεκέµβρη που ζέστανε τις καρδιές µας, ας µην εκφυλιστεί σε µια ανούσια ιδεοληπτική αυτοΊ’κανοποίηση, αλλά να συνεχίσει να µετουσιώνεται σε µια σειρά πρακτικών βηµάτων µε συνείδηση των πολλαπλών αναγκών και απαιτήσεων που µεθοδικά και οργανωµένα πρέπει να καλυφθούν.’Η για να το πούµε και αλλιώς µε τα λόγια κάποιων σαφώς έµπειρων λατινοµαρικάνων αγωνιστών του παρελθόντος «Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όποιον µπαίνει στο κίνηµά µας -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συντελείται συνεχώς σε περιοχές ασήµαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι µόνο µια στιγµή της, ότι τα ανιαρά πράγµατα, ττα χωρίς µεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα µέλος µαςτο καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία».
Η προπαγανδιστική σταυροφορία των συστηµικών δυνάµεων για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας των θεσµών που διαιωνίζουν την κοινωνική ανισότητα, την ταξική εκµετάλλευση, τον πλουτισµό των λίγων σε βάρος των πολλών, που νοµιµοποιούν τις δολοφονίες και την κρατική καταστολή, τις εξοντωτικές ποινές της µονόφθαλµης ταξικής Δικαιοσύνης και επιβραβεύουν τους διανοούµενους όλων των βαθµίδων που συντάσ.σονται µε τα καρτέλ του πολιτικού-οικονοµικού κατεστηµένου, πρέπει να απαντηθεί αποτελεσµατικά µε όλα τα µέσα που διαθέτει η παράδοση του λαΊ’κού επαναστατικού κινήµατος, µε τη συνέχιση και όξυνση της κοινωνlκής-ταξlκής πάλης, µέχρι την τελική νίκη του επαναστατηµένου ανθρώπου ενάντια στους δυνάστες του.
Κατόπιν τούτων, αναλαµβάνουµε την ευθύνη:
1) για την δυναµική επίθεση στα γραφεία της Κτηµατικής Εταιρείας Δηµοσίου στις 19 Μαρτίου 2009 στη συµβολή των οδών Λ. Αλεξάνδρας και Κόνιαρη στο κέντρο της Αθήνας.
2)για την δυναµική επίθεση στα γραφεία της εταιρείας profit στην οδό Λυκαβητού 7 στο Κολωνάκι”.
Διαβάστε επίσης:
Βόμβα σε εταιρία που συνεργάστηκε με τη Siemens, 21 Μαΐου 2009, 00:10
Με τηλεχειριστήριο η πυροδότηση του μηχανισμού, 20 Μαρτίου 2009, 09:43
