“Να δεις τι μεγάλο που είναι… Και πετάει μέσα στα σύννεφα. Θα δούμε και τον ήλιο
και…” είχα βάλει όλη μου την τέχνη.
“Μαμά, μην ζορίσεσαι. Δεν πρόκειται να μπω μέσα σε αυτό το σιδερένιο πουλί” μου
ανακοίνωσε το εξυπνοπούλι μου.
“Μα θα περάσουμε τέλεια. Θα γνωρίσεις τον πιλότο. Οδηγεί το αεροπλάνο μέσα στον
ουρανό. Είναι φοβερό, δεν με εμπιστεύεσαι;” συνέχιζα. Μάταια μάλλον.
Όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω το αγοράκι μου να ταξιδέψουμε με το αεροπλάνο, οι
προσπάθειες έπεφταν στο κενό.
“Θα μείνω εδώ για να προσέχω το σπίτι. Θέλεις να μπει κανένας κλέφτης και να μου
πάρει τη συλλογή των Γκορμίτι μου;”
Αχ το γενναίο μου μωράκι που δεν φοβόταν να τα βάλει με τους ληστές και τρόμαζε
στην ιδέα του αεροπλάνου. Πώς να τον έπειθα;
Νοσταλγούσα τις παλιές μικρές του εποχές, τότε που εγώ ήμουν το “αφεντικό” και
αδιαμαρτύρητα μας συνόδευε στα αεροπορικά μας ταξίδια.
Τι να έκανα; Είχε εξαντήσει κάθε δυνατή προσπάθεια. Τι ταινίες με αεροπλάνα,
επιδείξεις μοντελισμού, τηλεχειριζόμενα ελικοπτεράκια, όλα τα είχα κάνει.
Μετά ξεκίνησα τις ιστορίες για περιπέτειες… Όσα θα βλέπαμε στα ταξίδια μας.
Γκιούλιβερ κόντεψα να καταντήσω με τις ιστορίες μου.
Τα παιδιά σε γενικές γραμμές προσαρμόζονται εύκολα στις αλλαγές. Εγώ που ήθελα να
ενισχύσω το ένστικτο της περιπέτειας στο γιο μου χρειαζόταν να κάνω υ π ο μ ο ν ή
Ξεκινήσαμε σταδικά να κάνουμε διάφορες εκδρομές, ώστε να βγαίνει από το σπίτι. Συχνά διανυκτερεύαμε στα επισκεπτόμενα μέρη.
Ταχύρρυθμη εκμάθηση για τα καλά των εκδρομών και γρήγορα. Ο μικρός μου είχε γίνει ένας Ιντιάνα Τζόουνς από τις πολλές ιστορίες μου και ετοιμαζόταν να βρει το δικό του Πράσινο Διαμάντι.
Βρήκα πρακτικές λύσεις προκειμένου να απαλύνω τους φόβους του. Αεροπλανάκι…
στο luna park. Το ύψος έδινε στο μωρό μου την τεχνητή αίσθηση ότι πετούσε με ένα
κανονικό αεροπλάνο πάνω από τους αιθέρες…
Παίρναμε μαζί μας σε κάθε εξόρμηση το αγαπημένο του αντικείμενο όπως το μαξιλάρι, το σεντόνι, το παιχνίδι και γενικά ό,τι τον ηρεμούσε, δηλάδη του δημιουργούσε
ασφάλεια.
Καθώς πλησιάζαμε προς το αεροδρόμιο, κάναμε μια αρχή… εντός Ελλάδος, του
εξηγούσαμε με τον μπαμπά του ότι είναι φυσικό να αναπολεί το σπίτι και αυτό είναι
καλό. “Σκέψου ότι η μανούλα μέχρι τη γιαγιά πάμε και όλο λέει, σπίτι μου σπιτάκι μου”.
Σχολίαζε κάνοντας αποτυχημένο χιούμορ ο μπαμπάς του γιου μου.
Κάνουμε check in και σε λίγο απογειωνόμαστε για Κρήτη… “Είσαι έτοιμος για το
μεγάλο βήμα;”, τον ρωτώ λίγο πριν την απογείωση.
“Βρε μαμά φοβάμαι λιγάκι, αλλά αφού είστε μαζί μου… Θα άφηνες ποτέ να πάθω
κάτι;” Ναι, αυτό είναι το παιδί μου. Το δικό μου παιδί!
“Κοίτα σαν μυρμηγκάκια είναι τα σπιτάκια… Τα σύννεφα. Super!” φωνάζει
ενθουσιασμένα. “Είμαι ο πιλότος της πτήσης Α743 για Ηράκλειο. Πετάμε στα 3.500
πόδια, ο καιρός είναι…” κατάλληλος για αεροπορικές αποδράσεις. Το επόμενο ταξίδια
για Ρώμη έρχεται.
Όσο για εσάς που ακόμη δεν έχετε πείσει τους μικρούς σας μπόμπιρες ένα έχω να σας
πω. Μην τους πιέζετε και τους δημιουργήσετε αρνητικές σκέψεις για τα ταξίδια. Αφήστε
τον χρόνο να λειτουργήσει υπέρ σας.
