Πριν απο 3-4 χρόνια νοίκιασα ένα μικρό σπιτάκι – σε ένα συγκρότημα κατοικιών – στο Σούνιο. Πάνω στη θάλασσα και το σημαντικότερο –για μένα- με θέα προς την θάλασσα. ‘Ηταν μια ευκαιρία. Μόλις είχα περάσει ένα έμφραγμα και ο γιατρός μου συνέστησε ανεπιφύλακτα τη θέα και τη θάλασσα. Τη δουλειά μου, τα τελευταία χρόνια την κάνω βασικά μέσω internet… ιδιοκτήτρια είναι μια εξαιρετική κυρία, που έγινε και φίλη μου,η οποία μου νοίκιασε το σπίτι με ένα πολύ προσιτό ενοίκιο.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το είδα…και βασικά όταν είδα τη θέα…. δεν κατάλαβα, γιατί αυτή η γυναίκα, νοικιάζει ένα τόσο όμορφο σπίτι για ένα όχι υψηλό αντίτιμο.
Το πρώτο καλοκαίρι πήγαιναμε συνέχεια… σχεδόν έμενα εκεί… μέχρι που κατάλαβα, γιατί η Έμυ δεν το χρησιμοποιούσε.
Οι γείτονες.
Στο από πάνω, στο παραδίπλα, στο πιο πίσω και στο πιο-πιο πίσω, παντού μένουν ευγενικοί άνθρωποι, χαρούμενοι άνθρωποι, φιλόξενοι, φίλοι κ.λ.π. Σε όλους έχω και από μια μικρή, ως μεγάλύτερη υποχρέωση.
‘Αρα;
‘Αρα, η ζωή είναι πουτάνα.
Δίπλα μου ακριβώς…μένει ενα ζευγάρι μεσηλίκων. Σε μια πολύ όμορφη και προσεγμένη μεζονέτα, που βλέπει φάτσα τη θάλασσα, εγώ είμαι αριστερά τους και τη βλέπω διαγώνια. Επίσης μια χαρά…
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι χάνω τη θέα… από το πρώτο κιόλας καλοκαίρι. ‘Αρχισε να ψηλώνει ο φράκης (από φυτά) …. ξαφνικά εμφανίστηκε ένα τριανταφυλλάκι….που έγινε τριανταφυλλιά….και φέτος έφτασε τα 2 μέτρα… πάει η θέα… και λίγο πιο κάτω εμφανίστηκε φέτος και άλλο τριανταφυλλάκι…. πάει εντελώς η θέα.
Γιατί προσπαθούν να μου κόψουν τη θέα;
‘Αγνωστο. Υποθέτω ότι δε θέλουν η ματιά μου να περνάει διαγώνια, πάνω από τον κήπο τους…. σημειώστε επίσης, ότι οι ίδιοι δεν κάθονται ποτέ στο οπτικό μου πεδίο… αλλά μπροστά στη τζαμαρία που έχει σκιά… ‘Αρα; Δεν έχει άρα… κακία…
Φυσικά τους το’χω πει με χίλιους τρόπους….κάθε φορά… κάθε φορά με γράφουνε στα παπάρια τους… ‘Οταν λέω στα παπάρια τους, εννοώ στα παπάρια τους…
Τέλος… τί να κάνω… να κόψω με πριόνι τις τριανταφυλλιές είναι κάτι μεταξύ γελοίου και ανυπόφορου… Απλώς πάω στο Σούνιο, που τόσο χρειάζομαι, όλο και πιο σπάνια… πολύ σπάνια…. γιατί κάποιοι θεωρούν το αυτονόητο, περιπλεγμένη μαθηματική πράξη.
Ποτέ δεν τους έχω ενοχλήσει και ποτέ δεν τους έχω ζητήσει ένα ποτήρι νερό… εκείνοι έρχονται τα Σαββατοκύριακα με εργάτες και κάνουν μερεμέτια… στο καπάκι ψήνουν ψάρια στο γκαζόν…. και ανάλογα που φυσάει ο αέρας καπνίζονται οι τριγύρω… κανένας άλλος δεν ψήνει… πλην αυτών… πέρισυ γίνανε παππούδες….φυσικά το μωράκι ήρθε… φυσικά και έκλαιγε …παιδί είναι …τί να κάνει; Να απαγγέλνει Σαίξπηρ… δεν γίνεται… γίνεται όμως να πας μια μέρα στους γείτονες με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και να πεις: Συγγνώμη αν κλαίει το παιδί… και συ τί θα πεις; Μα τί λέτε!!! Όλα τα μωρά κλαίνε…. αυτό είναι (όντως) μελωδία κι όχι κλάμα.
Παίζουν μπιρίμπα το βράδυ… μέχρι αργά. Μεγάλωσα στην Καλλιθέα… στην πλατεία Κύπρου… μια από τις πιο τζογαδόρικες γειτονιές της μεταπολεμικής Ελλάδας… δίπλα στον Ιππόδρομο… τι να σας λέω τώρα!!! ‘Επαιζα κουμ-καν από τα 6 μου… σταμάτησα να παίζω χαρτιά…ακετά μεγάλος… όχι γιατί έχασα…ούτε γιατί σταμάτησαν να μου αρέσουν… αλλά γιατί συνειδητοποίησα χάνοντας φίλους και αγαπημένες… ότι στα χαρτιά και στο μεθύσι δείχνεις ποιός ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είσαι. Ισχύει για όλους.
‘Ετσι μετά την ακουστική (η αλήθεια είναι ότι το διασκέδασα) ολονύκτια μπιρίμπα, πείστηκα ότι ούτε ο φράκτης, ούτε οι τριαναφυλλιές θα κοντύνουν. Εδώ δεν κόντυναν αξιοπρέπειες…σιγά που θα κοντύνουν οι φράκτες…. χαχαχαχαχαχαχα.
Γιατί;
1ον επειδή οι άνθρωποι δεν αλλάζουν… ειδικά μετά τα 5….
2ον επειδή η κακότητα είναι η ηδονή
3ον επειδή όσους ρώτησα ΟΛΟΙ μου είπαν: Αααααα, με αυτούς μη με ανακατεύεις….
Μένουν 25 καλοκαίρια μαζί και κανείς δεν θέλει να ανακατεύεται μαζί τους… Δεν μπορεί διάολε…. θα το έχουν προσέξει…. δεν μπορεί…. ένα βράδυ εκεί που ‘ναι αγκαλιά δε μπορεί να μη σκέφτηκαν: «Ρε αγάπη μου, μπας και κάνουμε κάτι λάθος;»
Ε, λοιπόν βάζω στοίχημα ότι δεν το’χουν κάνει ποτέ… ‘Οχι απο αδιαφορία… αλλά από άγνοια…. δεν το ξέρουν ότι είναι στραβόξυλα… αντιθέτως είναι σίγουροι ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ σχεδιάζουν να τους επιτεθούν….ότι όλοι οι άλλοι έχουν ΠΑΝΤΑ άδικο. Το ξέρω…γιατί το παθαίνω κι εγώ που είμαι επίσης στραβόξυλο… αλλά τουλάχιστον το ξέρω….άρα το ελέγχω ενίοτε….ενίοτε είπαμε …όχι προς το συχνά…. τουλάχιστον πάντοτε κατόπιν εορτής…
‘Επαψε λοιπόν να με απασχολεί η τριανταφυλλιά και οι αδελφούλες της… και το ’δα πιο….μμμμμμ…. κοινωνιολογικά το θέμα… Αν είσαι στραβόξυλο στις διακοπές σου…στη χαρά σου δηλαδή… πόσο στραβόξυλο να’σαι αραγε στην καθημερινότητά σου;
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ε;
‘Οχι, δεν αλλάζουν…. αυτό όμως δεν μπορεί να’ναι δικαιολογία. Επειδή είσαι serial killer και δεν αλλάζεις, …δε σημαίνει ότι πρέπει να κυκλοφορείς ελεύθερος. ‘Ολους μας, η ίδια η ζωή μας έχει τιμωρήσει γιατί δεν αλλάξαμε…
‘Αραγε πώς μπορεί κανείς να ταρακουνήσει δύο ανθρώπους που αγνοούν (αδιαφορούν) παντελώς την ύπαρξη των άλλων…
Χμ…. κάποιοι που κάποτε κίνησαν άνω κάτω των κόσμο είπαν (έγραψαν) scripta manent…
Πάντα μαρεσε να βαζω εναν ήρωα-cartoon στα κείμενα μου. Τώρα βρήκα δυο….ελπίζω να τους αρέσει η δημοσιότης, ειδικά στον μικρόκοσμό τους, που τόσο τσαλαπατούν.
Χεχεχεχεχεεχε!
