Δεν υπήρξε ποτέ δίλημμα. Το ζήτημα δεν αφορούσε την «αθωότητα» ή όχι του Αριστοτέλη Παυλίδη. Ούτε το κύρος ή την αξιοπρέπεια του Κοινοβουλίου. Θέμα Κοινοβουλευτικού ήθους δεν τέθηκε ούτε για μία στιγμή, έστω και ως ρητορική ερώτηση. Η ψηφοφορία για την υπόθεση Παυλίδη διεξήχθη με μία και μοναδική προτεραιότητα: να αποφευχθεί πάση θυσία η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Το Μαξίμου γνώριζε πως θα μπορούσε να βασιστεί σε μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Το ένα μέρος αυτής της πραγματικότητας αφορά την ισχυρή ομάδα περίπου 70 βουλευτών της Συμπολίτευσης, που ξέρουν από τώρα ότι δεν πρόκειται να επανεκλεγούν -όποτε κι αν διεξαχθούν οι εκλογές. Η συγκεκριμένη ομάδα των εβδομήκοντα έχει κάθε συμφέρον να παρατείνει την θητεία αυτής της Κυβέρνησης. Συμφέρον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό.
Η άλλη πραγματικότητα αφορά την επίσης σκληρή ομάδα, που δεν επιθυμεί να παραδοθεί άνευ όρων η σκυτάλη από τον Καραμανλή στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ο συνδυασμός αυτών των δύο ομάδων συμφερόντων δημιούργησε τον αριθμό 144. Οι έξι «απώλειες» είναι λίγες και καταδεικνύουν πως η κομματική πειθαρχία λειτούργησε άριστα. Ο φόβος κοινός και η ανησυχία διάχυτη. Βεβαίως, ο μαγικός αριθμός των 144 + 6 αποδεικνύει πως ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει τα περιθώρια, ούτε τις εφεδρείες, για να κυβερνήσει αποδοτικά έως τον Μάρτιο του 2010 -οπότε και αναγκαστικά θα μιλήσει η κάλπη.
Χθες, Δευτέρα, δημοσιοποιήθηκε το τελικό πόρισμα για την ελληνική οικονομία, που είναι ο «πραγματικός γάιδαρος» -για να χρησιμοποιηθεί η ρήση του Απόστολου Κακλαμάνη. Μία κυβέρνηση που βασίζεται στις 144 +6 και με το «ΛΑΟΣ» να πλαγιοκοπεί, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την χειρότερη -από το 1993- στιγμή για την ελληνική οικονομία. Αλλά αυτά είναι “ψιλά γράμματα” για τους πολιτικούς και την Πολιτική, όπως αυτή ασκείται εν Ελλάδι. Το ζήτημα είναι η πολιτική επιβίωση των πολιτικά μετρίων, σε καθεστώς παρακμής και σε πλήρη αντιπαράθεση με την Κοινωνία, η οποία ζητά και Κάθαρση και Δικαιοσύνη και Διαφάνεια.
Το ότι η Κυβέρνηση, το Μαξίμου, ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία εξετέθησαν συλλήβδην χθες κατά την ψηφοφορία – παρωδία, είναι γεγονός. Αυτό δεν σημάνει πως, σε συλλογικό επίπεδο, δεν εξετέθη και σύσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας.
Η Κοινωνία βοά πως δεν ξεχνά. Η μνήμη δεν είναι “κοντή”, όπως θα την επιθυμούσαν οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου. Η Κοινωνία δεν ξεχνά ούτε τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ως Υπουργό Ανάπτυξης και Άμυνας, ούτε τον Γιάννο Παπαντωνίου, ως Υπουργό Οικονομίας και Άμυνας, ούτε ασφαλώς και το ότι ο τελευταίος, προκειμένου να διασωθεί το τότε Μαξίμου, παραμονές εκλογών του 2000, παρότρυνε το άπληστους νεοέλληνες να εμπιστευθούν την «Φούσκα», λέγοντας το αμίμητο: «Το χρηματιστήριο είναι ο καθρέπτης της ελληνικής οικονομίας». Απλά, το ΠΑΣΟΚ ξεπρόβαλε τώρα την κεφαλή του, διότι το αντίπαλον δέος -η κυβέρνηση Καραμανλή- εξετέθη νωρίς, αποδεικνύοντας την αδυναμία της να φέρει σε πέρας την διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για αναγκαστική συνθήκη, δηλαδή, και όχι συνειδητή επιλογή.
Το ΚΚΕ, σε χαμηλούς τόνους και αποφεύγοντας τις κορώνες, κέρδισε αυτό που πάντα επιζητούσε: να μην έρθει ποτέ στη Βουλή ο Φάκελος Γερμανός. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος επιμένει δύο χρόνια τώρα, αλλά απάντηση δεν παίρνει, παρά μόνον ύβρεις. Η εξαγορά της «Γερμανός» αποτελεί “Casus Belli” για την πολιτική ευταξία του τόπου -αλλά ποιος στα σοβαρά νοιάστηκε γι’ αυτήν;
Τέλος, το «ΛΑΟΣ» είναι απόλυτα κερδισμένο από την χθεσινή παράσταση. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν επιθυμούσε με κανένα τρόπο πρόωρες εκλογές. Προτιμά να κερδίσει ένα καλό ποσοστό στις Ευρωεκλογές και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την θέση του κόμματός του και του ιδίου εντός της δεξιάς παράταξης. Ο κ. Καρατζαφέρης φοβάται εκείνη την πολιτική προσωπικότητα της Δεξιάς, που θα διαδραματίσει ρόλο Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί στην Ελλάδα. Και ξέρει πως η μόνη εν δυνάμει προσωπικότητα που μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον ρόλο είναι η Ντόρα Μπακογιάννη. Το φαινόμενο Σαρκοζί κατέδειξε ότι είναι εφικτή η ισοπέδωση του δεξιού άκρου με την χρήση ακραίου πολιτικού λόγου σε συνδυασμό με την άσκηση μετριοπαθούς πολιτικής. Ο Λεπέν ισοπεδώθηκε. Το ίδιο τείνει να συμβεί και στην Ιταλία. Ο Γ. Καρατζαφέρης θα προτιμούσε να παίξει ο ίδιος αυτόν τον ρόλο ή, στην χειρότερη περίπτωση, να συμβάλει σε αυτόν.
Η ψηφοφορία στην Βουλή για την υπόθεση Παυλίδη ανήκει στο παρελθόν, αλλά προδιέγραψε το άμεσο μέλλον, γιατί, δυστυχώς για τους πρωταγωνιστές, η Ιστορία και θυμάται και εκδικείται.
Ο σημερινός καταλληλότερος κατά τις Δημοσκοπήσεις, ξέρει ότι αύριο δεν θα είναι πρωθυπουργός. Ο σημερινός βουλευτής που αγωνίζεται να επιβιώσει πολιτικά και ψηφίζει χωρίς σθένος, ήθος και συνείδηση, δεν θα επανεκλεγεί.
Γιατί η χθεσινή συμπεριφορά των «κατακαημένων της εύφορης κοιλάδας» κατέδειξε πως η μόνη δύναμη που τους ελέγχει είναι ο φόβος και η απόδειξη της ενοχής τους.
