«Το ουσιώδες είναι αόρατο» δηλώνει η Κατερίνα Διδασκάλου. Ρήση που την ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια στις δουλειές της αλλά και στη ζωή της. Λαμπερή, όμορφη και ταλαντούχα, με τον αέρα της ντίβας, που ξεπερνά τα ελληνικά ήθη και έθιμα, κερδίζει τις εντυπώσεις με την αύρα της, την ευγένειά της και κυρίως με την απλότητά της.
Έχοντας εμπειρίες εκτός συνόρων (παραστάσεις στη Νέα Υόρκη, πρωταγωνιστικός ρόλος στον «Τριπλό πράκτορα» του Ερίκ Ρομέρ) και αναγνώριση εντός των τειχών, φαντάζει ολοκληρωμένη περσόνα στην τέχνη της.
Δεν επαναπαύεται όμως σε ό,τι έχει καταφέρει. Εξακολουθεί να αδημονεί, σαν μικρό παιδί, για τις επόμενες δουλειές της και να τολμά. Αυτήν την εποχή τη συναντάμε σε μία εναλλακτική σκηνή, στο «Καφεθέατρο», να υποδύεται την καταπιεσμένη επαρχιώτισσα Ερατώ στον κωμικοτραγικό και καθηλωτικό μονόλογο «Η πόρνη από πάνω». Την ίδια ώρα, βιώνει και την προσωπική ολοκλήρωση ως μάνα τριών παιδιών αλλά και ως μια γυναίκα που δηλώνει ερωτευμένη με τη ζωή και εξακολουθεί να φροντίζει τη θηλυκότητά της.
– Η παράσταση «Η πόρνη από πάνω» βασίζεται σε αληθινή ιστορία;
«Αρχικά να τονίσω ότι το μεγάλο προσόν σε αυτό το έργο είναι το εξής: η ηρωίδα αντιμετωπίζει με χιούμορ κάθε σοβαρή κατάσταση και αυτό καθαρίζει όχι μόνο τον θεατή αλλά οδηγεί κι εμένα σε υποκριτικές εναλλαγές. Ναι, βασίζεται σε αληθινή ιστορία, γιατί είχε μείνει για ένα διάστημα πάνω από το διαμέρισμα του συγγραφέα μία πόρνη. Περιγράφω ένα πραγματικό πρόσωπο. Θεωρώ δώρο που μου εμπιστεύτηκε ο Αντώνης Τσιπιανίτης τον ρόλο της Ερατώς. Ο ρόλος μου δεν είναι υπαρκτός, όμως πολλοί θεατές με πλησιάζουν λέγοντάς μου ότι ξέρουν παρόμοιες ιστορίες τόσο όσον αφορά την Ερατώ όσο και τους άντρες που αναφέρονται στο έργο. Φροντίζουν μάλιστα να μου διευκρινίζουν, εγώ μοιάζω με αυτόν ή έχω μια φίλη ακριβώς έτσι. Είναι τόσο ελληνικό αυτό το έργο».
– Τι σε συγκινεί στον ρόλο σου;
«Δεν υποδύομαι μια γυναίκα που ξέρει ότι είναι ωραία. Είναι απλή, κακοποιημένη και έχει υποστεί τρομακτική απόρριψη, που την έχει διαλύσει ψυχολογικά. Κι έτσι ζει μέσα από τη ζωή των άλλων, παρακολουθώντας τη ζωή των άλλων. Το ψυχικό μεγαλείο της φαίνεται όταν αποφασίζει να ταΐζει είκοσι Πακιστανούς, που μένουν στο πάνω διαμέρισμα. Όταν στη συνέχεια μετακομίζει εκεί μία πόρνη, ζει πια αποκλειστικά μέσα από αυτήν».
– Τι συστατικά και όπλα από την καλλιτεχνική φαρέτρα σου ενεργοποίησες για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του μονολόγου;
«Ανέσυρα την κωμική πλευρά μου με τον καλύτερο τρόπο, διότι το κείμενο μου δίνει ευκαιρίες να παίξω όπως δεν το έχω ξανακάνει. Βρίσκω στοιχεία από τον εαυτό μου, που μόνο τα παιδιά μου στο σπίτι ήξεραν ότι υπάρχουν. Τα κάνω συχνά να γελάνε στο σπίτι. Ανέσυρα λοιπόν την κωμική πλευρά μου, γεγονός αποκαλυπτικό. Με ικανοποιεί που ο κόσμος γελάει, καθώς και ότι υποδύομαι μια επαρχιώτισσα γυναίκα».
– Γιατί οι μονόλογοι με γυναίκες ηθοποιούς έχουν απήχηση στο κοινό;
«Γιατί, πρώτον, οι γυναίκες είναι αυτές που πηγαίνουν στο θέατρο και παίρνουν μαζί και τους άντρες τους. Οι γυναίκες, άσχετα με αυτά που λένε για μας, αλληλοϋποστηρίζονται. Η γυναίκα ψάχνεται πολύ σε σχέση με τον εαυτό της. Συνεπώς, ένας μονόλογος που ασχολείται με τη γυναικεία φύση δίνει απαντήσεις, νέες οπτικές, ελπίδα και τις ευκαιρίες για εσωτερική αναζήτηση».
– Τι κάνεις προτού βγεις στη σκηνή και μετά την ολοκλήρωση του έργου;
«Φορώντας το ρούχο του ρόλου, ντύνομαι και μέσα μου. Διαβάζω συνέχεια το έργο, περνάω τα λόγια, κάνω και μια προσευχή πριν βγω στη σκηνή. Λίγο πριν βγω προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στον ήχο. Μετά, είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα σύννεφο. Είναι πολύ ενδιαφέρον που το ρωτάς αυτό, γιατί θυμάμαι μια νεαρή ηθοποιό, που με είχε πλησιάσει στη Βενεζουέλα και με ρώτησε για την ταινία του Ρομέρ “Μπαίνετε στον ρόλο, πώς βγαίνετε;”. Κατ’ αρχάς, σκέφτεσαι ότι αυτό που κάνεις είναι μια δουλειά. Κοιτάς γύρω σου και με μια κίνηση βγαίνεις. Αυτό γίνεται πιο δύσκολο όταν οι ρόλοι είναι πιο δύσκολοι ψυχολογικά. Από την Ερατώ βγαίνω γλυκά, διότι στο τέλος του έργου καθαρίζεται η Ερατώ, και αυτό με κάνει να την αφήνω πίσω μου με αισιοδοξία».
Πηγή: Espresso
Επιμέλεια: Νατάσα Παππά
