Από μικρή ηλικία έχουμε μάθει να συνδεόμαστε φιλικά με άλλα άτομα του ίδιου ή του αντίθετου φύλου. Άλλωστε, εύστοχα έχουν υμνήσει πολλά τραγούδια «Τους φίλους, τους διαλέγουμε…»
Μήπως γι’ αυτό τους παιδεύουμε περισσότερο; Έχουμε ορκιστεί πολλάκις να μην ξαναμιλήσουμε στη φίλη μας για ασήμαντη αφορμή.
Το θέμα είναι πόσο αντέχουμε; Ε, λοιπόν, δεν αντέχουμε παραπάνω από μία ημέρα… ή το πολύ μία εβδομάδα…
Πάντα στο ένα… λυγίζουμε. Παίρνει φωτιά το τηλέφωνο. Κοντεύουμε να στραμπουλίξουμε τα δάχτυλά μας για να σχηματίσουμε τον αριθμό.
Η συνέχεια γνωστή… «Συγγνώμη!»
Οι φίλοι είναι το αποκούμπι μας (μετά την οικογένειά μας ή ακόμη και οικογένειά μας). Δεν τους ξεχνάμε ούτε με Αλτσαχάιμερ.
Στην πρώτη κοπάνα… συνοδοιπόροι, στο πρώτο τσιγάρο… αναπτήρας, στην πρώτη ερωτική απογοήτευση… ώμος και ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ… το γέλιο. Δεν γίνεται να τους στενοχωρούμε, αλλά ούτε και να μας στενοχωρούν.
Εξάλλου, στην εποχή των γρήγορων ταχυτήτων που διανύουμε, της αποξένωσης στην πόλης, των cyber σχέσεων, που η μοναξιά καραδοκεί, το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να πληγώνουμε τους φίλους μας. Είτε με την κτητικότητά μας, γιατί και στη φιλία υπάρχει έκδηλο αυτό το συναίσθημα – γι’ αυτό έχουν χύσει πολύ μελάνι οι ψυχολόγοι – ούτε με το να προτάσσουμε τον εγωισμό μας.
Mία συμβουλή: Αν ποτέ θυμώσετε με μια καρδιακή φίλη ή φίλο, ξανασκεφτείτε το. Θυμηθείτε όλες τις καλές στιγμές που έχετε μοιραστεί. Άλλωστε, ποιος θα είναι μετά παρτενέρ σας στην μπιρίμπα;
