Δεν είμαι ούτε υπέρ των Βορειοευρωπαίων που μας τρέχουν, αλλά ούτε αναφανδόν υπέρ του πρωθυπουργού μας του Γιωργάκη. Κρατάω αποστάσεις. Δεν είμαι ούτε υπέρ των απολύσεων και των περικοπών. Αλίμονο. Ούτε και υπέρ των αυξήσεων στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια είμαι. Δεν υπάρχει πιο άδικο πράγμα από τον έμμεσο φόρο. Δίκιο έχει και η Παπαρήγα με την Κανέλλη, που λένε να τα πάρουν ΜΟΝΟ από τους έχοντες. Έτσι ακριβώς γινότανε και στη λαϊκή Δημοκρατία της κλασσικής Αθήνας, άλλο αν δεν το λένε. Και να θυμίσω και τούτο: Και τότε πλήρωνε το κράτος τους πολίτες, αλλά για δουλειά, για δημόσια έργα, όχι για να κάθονται στα γραφεία.
Τελικά, τι μέλλει γενέσθαι με την κρίση; Αυτό είναι το ζητούμενο. Άσχετα με τα παιχνίδια των ανά τη Γη τσιφούτηδων, οι οικονομολόγοι μας τα λένε λίγο θολά, «ποια ζωνάρια, δεν έχει πλέον σφίξιμο ζωναριών, θα πέσει πείνα…». Οι κοινωνιολόγοι το πάνε πιο μακριά, μιλάνε για αίμα στους δρόμους. Οι αρθρογράφοι μάς έχουν τρελάνει, φοβικοί, αόριστοι, ο καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του, άκρη δεν βγαίνει. Και οι διάφοροι οικονομικο…κόπανοι που μας επισκέπτονται μας λένε πάνω-κάτω τα ίδια: «Κουράγιο παιδιά». Τα πρωτοσέλιδα βγάζουν φωτιές, ο αέρας μυρίζει μπαρούτι. Θα κόψουν μισθούς, θα κόψουν συντάξεις, θα κόψουν λαιμούς… Άι στο διάολο. Μόνο ο Κηλαηδόνης διαχρονικά σε ένα χαριτωμένο τραγουδάκι ξεπερνάει τα εσκαμμένα: «Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα…». Ίσως είναι και ο μοναδικός που έχει πιάσει το θέμα. Κατάλαβε ο τραγουδοποιός long time ago ότι τα μέτρα έχουν να κάνουν περισσότερο με τον ελληνικό τρόπο ζωής παρά με τα μεροκάματα. Τι έχουμε να φοβηθούμε, λοιπόν;
Λένε: Θα γίνουμε μια μικρή Γερμανία, μια μικρή Ολλανδία με ΙΚΑ, δηλαδή χωρίς τα κοινωνικά πλεονεκτήματα που πέτυχαν αυτοί οι μυστήριοι οι βόρειοι. Θα γίνουμε μια Δανία με τον Δανό να παίρνει το διπλό μεροκάματο. Γιατί; Το κέρατο έχει ο Δανός; Από την άλλη, όμως, αυτό συμβαίνει στην πολιτισμένη Ευρώπη. Τρώει όποιος δουλεύει και όποιος δεν έχει δουλειά κάθεται στην ουρά και παίρνει συσσίτιο. Μας πάει όμως; Διότι αν σε δει η γκόμενα στην ουρά για συσσίτιο πάει, λάκισε. Θα μου πεις, αυτό δεν μετράει στη Γερμανία, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε, ας πάρουν συσσίτιο οι Γερμανοί…
Τελικά αυτοί οι βορειοδυτικοί που παριστάνουν τον μέρμηγκα, δεν έχουν καταλάβει ότι το τζιτζίκι δεν το κάνουν τα λεφτά αλλά το τραγούδι. Ο τρόπος ζωής δεν είναι θέμα χρημάτων ούτε κανείς πιστεύει ότι οι μειώσεις μισθών θα εμποδίσουν τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν στις τρεις το πρωί στην Ομόνοια σαν να ’ναι μέρα μεσημέρι ούτε, επειδή θα αυξηθεί το όριο ηλικίας στις συντάξεις, θα πέφτουμε για ύπνο στις εφτά το βράδυ, με τις κότες. Γίνονται αυτά;
Τελικά, ας αφήσουμε τις παπαρδέλες. Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι ότι προσπαθώντας να «ανήκομεν εις την Δύσιν» χωρίς να απαρνηθούμε τον ελληνικό τρόπο ζωής, δημιουργήσαμε ένα ιδιόμορφο καθεστώς, που το βλέπουν οι άλλοι και βγάζουν σπυριά. Λίγο φιλελεύθεροι, λίγο σοσιαλιστές, πολύ εθνικιστές και καθόλου δουλευτές. Όποιος λέει ότι οι Έλληνες στην Ελλάδα δουλεύουν (εκτός εξαιρέσεων) είναι ψεύτης. Η έκφραση μόνο «τα κορόιδα και τα ρολόγια δουλεύουν» ελληνική είναι και επιβεβαιώνεται ανά πάσα στιγμή. Και ξέρετε γιατί τόσο γρήγορα «έπιασε» η «αλλαγή» του Ανδρέα; Επειδή έξυπνα αυτός ο πονηρός και λαοφιλής πολιτικός πούλησε σουηδική σιγουριά και αμερικάνικο όνειρο μαζί. Κοινωνικές παροχές και ζούγκλα, «ομού μαζί και τα δύο». Και δεν είπε ποτέ ούτε λέξη για δουλειά, απασχόληση ή εργασία.
Ενώ όλες οι οικονομίες του κόσμου και όλες οι κοινωνίες για να λειτουργήσουν θέλουν δουλειά. Για να έχει μια μικρή άνεση ο εργαζόμενος, σε όλα τα καθεστώτα, χρειάζεται εξοντωτική δουλειά και τα κεφάλια μέσα. Το ερώτημα είναι πώς τη βγάζαμε τόσον καιρό με τα κεφάλια έξω… Πώς περάσαμε τον ελληνικό τρόπο ζωής σε ένα από τα πιο απάνθρωπα κοινωνικά συστήματα; Αυτό είναι και η μαγκιά μας που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε.
Όπως αντιλαμβάνεστε, εδώ ξεφτιλίσαμε ελαφρώς και το φιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό. Και το σοσιαλισμό. Νοθεύσαμε τους κανόνες, παίζαμε στο καζίνο με σημαδεμένα χαρτιά. Μόνο που εμείς είμαστε οι παίκτες, εμείς και η γκανιότα. Πώς τα καταφέραμε; Και γιατί χτυπιόμαστε τώρα αφού την κάναμε τη λαδιά; Ίσως επειδή εμείς οι φουκαράδες -το προλεταριάτο- και όχι οι κλεφταράδες, οι πολιτικάντηδες και οι ξεφτίλες προσπαθούμε να πούμε κάτι σαν λαός, κάτι που δεν καταλαβαίνουν οι εταίροι και οι σύμμαχοι. Ότι εμείς κάνουμε αυτά που κάνουμε για να ζήσουμε καλά, όχι για να αποθηκεύσουμε λεφτά. Απολαμβάνουμε τις δικές τους κατασκευές και ζούμε απλά και καλύτερα από τους ταχτικούς και δουλευτές «μέρμηγκες». Τζιτζίκια, αλλά τι τζιτζίκια. Με κάτι ατέλειωτα καλοκαίρια… Αυτός είναι και ο ελληνικός τρόπος ζωής που απαιτεί τη «σχολή», τη δημιουργική αργία δηλαδή, που έκανε και κάνει τον πολιτισμό χάρη στον οποίο ζούνε οι σημερινοί προστάτες μας. Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου ούτε γραφικότητα ούτε φυσικά προγονολατρία. Αυτό τον ελληνικό τρόπο ζωής μίσησαν οι Ευρωπαίοι και οι εκείθεν του Ατλαντικού μεγαλοσχήμονες. Ίσως επειδή δεν τον ξέρουν. Ίσως πάλι επειδή δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που κατάλαβαν οι Ρωμαίοι. Ότι αν δεν μπορείς να γίνεις Έλληνας, μπορείς να τον μιμηθείς.
Δεν αμφιβάλλω ότι είμαστε λίγο ρέμπελοι, ότι στο υπερφορτωμένο Δημόσιο οι περισσότεροι το κωλοβαράνε, ότι κλέβουμε από τη μία τσέπη και τα βάζουμε στην άλλη και ότι αυτές οι σαχλαμάρες πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Δεν αμφιβάλλω επίσης ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί μας δεν κάνουν ούτε για γκαρσόνια στην πλατεία Βάθη αλλά αυτούς έχουμε, πού να τους βρούμε τους άλλους;
Και αυτό το καθεστώς έχουμε επίσης: Ολιγαρχία του κερατά, μια χούφτα λεβέντες, τριακόσιοι όλοι κι όλοι κάνουν κουμάντο και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Πιστέψτε με, αυτό με τις αποδείξεις και αυτό με τα τεκμήρια, το βλέπουν έξω και σκάνε στα γέλια. Θα το διαβάζουν στο μέλλον οι επίγονοι και θα λένε «ποιος ηλίθιος τα σοφίστηκε όλα αυτά», επειδή δεν θα καταλάβουν ποτέ πώς και δεν έκοψαν το δέκατο έκτο μισθό στη Βουλή και έκοψαν την μπουκιά από το στόμα, το δώρο από τη σύνταξη του φουκαρά. Τι σόι δικαιοσύνη είναι αυτή;
Τελικά προβλέπω ότι από αυτό που λένε κρίση και μέτρα, ενισχυμένοι θα βγούμε. Και ίσως βάλουμε και κάποια τάξη στα δημοσιονομικά, ίσως μειώσουμε τις κλοπές και τις ατιμίες. Αυτό όμως δεν θα αλλάξει την ουσία του πράγματος. Οι Γερμανοί, ψυχροί, δυνατοί και ταχτικοί, θα κατασκευάζουν πάντα ωραία πράγματα. Με τα οποία θα ζούμε όμορφα εμείς…
