Περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, νομίζω πως αυτή τη νίκη, τη δεύτερη επί της Ρόμα, την είχε μεγαλύτερη ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι ήρθε με παλικαρίσιο τρόπο ν’ αποδείξει ότι η ομάδα της Αθήνας άξιζε περισσότερο σεβασμό από τους ειδικούς των τιμών του «Στοιχήματος» καθότι έχει «μέσα της» ποιότητα. Ο σοβαρός Νιόπλιας το επισήμανε («είμαστε μια πολύ καλή ομάδα και μια παρέα»), για να θυμηθεί με κάποια πικρία ότι «κι’ όμως, χάσαμε από την Καβάλα»!
Πολυτιμότερος παίκτης αναδείχτηκε μακράν ο νεαρός Σωτήρης Νίνης, ο οποίος δεν φοβήθηκε ποτέ τους Ρωμαίους, όποτε προσπάθησαν να τον αναχαιτίσουν. Αυτό το παιδί, από τα σπλάχνα της Παιανίας εξελίσσεται σε ένα πολύ καλό μήνυμα, ειδικά όταν τον βλέπεις στη θέση ενός άλλου γηγενούς «πράσινου», του αρχηγού Γιώργου Καραγκούνη. Από μια άποψη, η απουσία του τελευταίου, πιθανώς ωφέλησε τον Παναθηναϊκό, δεδομένου ότι ο Νίνης –κινούμενος ως μπαλαντέρ- διαθέτει καλύτερη ντρίμπλα και αμεσότερη πάσα. Σε απλά ελληνικά δεν καθυστερεί το παιγνίδι…
Η Ρόμα πλήρωσε (και καλά έκανε…) την κάποια υπεροψία της στην αρχή και μετά το γκολ του Ρίισε. Και φυσικά, τις απουσίες όχι τόσο του Τότι ή του Τόνι, όσο του κορυφαίου στην Αθήνα Πιζάρο και του βασικού της τερματοφύλακα. Όσο για τον Σισέ, κυνηγός – φαρμάκι, εξευτέλισε ακόμη μία φορά (με δύο γκολ) τον Γάλλο εκλέκτορα Ντομενέκ, που δεν χρειάζεται τον πρώτο σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος ούτε για φιλικά παιγνίδια…
Σε γενικές γραμμές, ήταν μια δίκαιη σπουδαία νίκη εκτός έδρας, που θύμισε τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος, τότε που έστηνε τρόπαιο στο Άμστερνταμ επί του Άγιαξ και στο «Σαν Σίρο» του Μιλάνου επί της Ίντερ. Τυχεροί οι κάπου 7.500 θαυμαστές του «τριφυλλιού» που βρέθηκαν στο «Ολίμπικο» και γιόρτασαν την πρόκριση. Το ότι θα συνέχιζαν τη βραδιά τους στις τρατορίες γύρω από την «Πιάτσα ντε Πόπολο», της διάσημης Ντι Τρέβι ή της Βία Βένετο (οι «έχοντες»…), δεν χρειάζεσαι να διαθέτεις φαντασία, ώστε να το προεξοφλήσεις. Αν έχουν κλείσει (και) καλό τραπέζι, τόσο το καλύτερο…
