Μου λείπει. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η απουσία του θα μου ήταν δυσβάσταχτη. Τι παιχνίδια, τι κυνηγητό… Χαλούσαμε τον κόσμο, μόνο ο πρώην μου ξίνιζε τα μούτρα του κάθε φορά που μας έβλεπε μαζί. Ζήλευε το δέσιμό μας.
Τελικά έπιασαν οι κατάρες του, άργησαν βέβαια, αλλά έπιασαν. Μας χώρισε! Πλέον δεν θα έχω με ποιον να γελάω, με ποιον να βγαίνω από τα ρούχα μου, με ποιον να γίνομαι στρίγγλα και να τον κλειδώνω απέξω, αλλά ούτε ένα πιστό φίλο για τις βόλτες στην παραλία ή στο κοντινό παρκάκι της γειτονιάς.
Μου λείπεις Τσόκο μου! Να μαδάς στον καναπέ μου, να δαγκώνεις το chesterfield τραπεζάκι του σαλονιού και να ξεσηκώνω την γειτονιά με τις τσιρίδες μου.
Αλλά εσύ με κοιτούσες με τα καρβουνάκια σου και φυσικά δεν μπορούσες να καταλάβεις τι σημαίνει ξύλο καρυδιάς, μόνο το ξύλο που παίζαμε για πλάκα! Πόσο μάλλον chesterfield…
Μύκονο, Σαντορίνη, Κουφονήσια, Σαμοθράκη και πού δεν είχαμε πάει. Με τον Πάνο να ορύεται ότι βάζω πιο πάνω ένα σκύλο από τη σχέση μας! Όχι, κι εσύ ζήλευες μην το αρνείσαι.
Πλέον κι εσύ και εκείνος είστε απόντες! Ο Πάνος έφυγε γιατί δεν άντεχε τον τρόπο ζωής μου.
Εσύ όμως γιατί έφυγες; Σκυλίσια ζωή κάναμε μην σου πω ζωή και κότα και γαβγίσεις πάλι.
Σε φαντάζομαι με την γιαγιά να περπατάτε στο δρόμο και μου έρχεται η εικόνα από το βιβλίο του Τσέχωφ «the lady and the little dog». Σε κρατάει γερά ή της φεύγεις και μπορεί να σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Να το ήξερε ο Πάνος θα γελούσε σαρδόνια και θα ευχαριστιόταν. Κι εσύ αν το καταλάβαινες ότι έφυγε εκείνος ο «κακός» πάλι θα κουνούσες την ουρά σου παιχνιδιάρικα.
Βρήκα ένα κόκαλό σου μέσα στις Prada γόβες μου… Θύμωσα γιατί δεν ήσουν εδώ να σε μαλώσω και να κλαψουρίζεις ναζιάρικα.
Βλέπω το video από τις τελευταίες μας διακοπές. Μου λείπεις. Δεν πιστεύω να άφησες τη γιαγιά να σου βγάλει το κόκκινο κολάρο σου! Αυτό που γράφει «I an the master» και έκανε τον εγωισμό του Πάνου κομμάτια!
Έχω καταντήσει γραφική… Γράφω γράμμα σε ένα σκύλο, μάλλον στον σκύλο μου, τον Τσόκο μου. Δεν θα το διαβάσεις ποτέ. Αλλά και ο Πάνος που του έγραψα mail νομίζεις το διάβασε; Και του έλεγα πόσο πολύ μετάνιωσα που τον άφησα να μου φύγει. Που δεν σταμάτησα αεροπλάνα και βαπόρια να μην τον πάρουν μακριά μου. Πόσο πολύ τον αγαπώ! Περισσότερες πιθανότητες έχω μαζί σου.
Μου λείπετε και οι δύο. Βέβαια, Τσόκο τώρα περιδιαβαίνεις τα σοκάκια που σκότωσαν οι Μαυρομιχάληδες τον Καποδίστρια και κατουράς στα σκαλιά στο Παλαμήδι… Ο Πάνος από την άλλη ξαπλώνει στο παρκάκια της Νέας Υόρκης, δοκιμάζει την τήβεννο του Harvard και πηγαίνει σε φωνογραφικές εκθέσεις στην Μέκκας της φωτογραφίας!
Εγώ ξέμεινα εδώ με μια φωτογραφία και με τους δυο σας! Την τράβηξα πάνω στο καΐκι όταν πηγαίναμε σε μια παραλία στη Φολέγανδρο! Αλλά δεν θέλω να σας ξαναδώ… Τα κάνατε σαλάτα και οι δύο.
Βάζω να ακούσω Αρλέτα… Νομίζω ότι η «Σερενάτα» ταιριάζει στην περίπτωσή μας. Μόνο που εγώ δεν έχω να πω στον Πάνο νέα ούτε για τον Τσόκο αλλά ούτε και στον Τσόκο για τον Πάνο!
Νομίζω ότι έχω παραισθήσεις, ακούω το γάβγισμά σας στην πόρτα… Ψέματα, η Αρλέτα με επηρέασε. Εσείς μαλώνατε σαν το σκύλο με τη γάτα δεν θα μονιάζατε ποτέ. Γι’ αυτό και φύγατε και οι δύο. Τελικά μοιάζετε! Άνδρες…
(Χτυπά το κουδούνι. Κινούμαι βαριεστημένα προς την πόρτα… Σαν κάτι να άκουσα. Απίστευτο, ο Πάνος μπροστά μου ολοζώντανος, πιο όμορφος από ποτέ κρατά στην αγκαλιά του τον Τσόκο με το κόκκινο κολάρο του.)
«Επιστρέψαμε», είπε ο ένας, γάβγισε ο άλλος. «Για λίγο;», αποκρίθηκα με το ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο βλέμμα μου. «Όχι, για να περάσουμε μαζί σου την υπόλοιπη σκυλίσια μας ζωή!» Τώρα κουνούσα εγώ την ουρίτσα μου παιχνιδιάρικα στους δύο έρωτες της ζωής μου…
