Σήμερα το πρωί βρέθηκα μαζί με τον Μανάν στο νεκροτομείο Αθηνών, για να παραλάβουμε επιτέλους το πτώμα του αδελφού του, ο οποίος βρέθηκε νεκρός «μυστηριωδώς» πριν από ένα μήνα, στις 15/02, στις τουαλέτες, στα κρατητήρια μεταναστών στο Ελληνικό, όπου επί δεκαπέντε ημέρες τον κρατούσαν λόγω έλλειψης χαρτιών.
Η είσοδος του νεκροτομείου μοιάζει πιο πολύ με πάρκινγκ που βρίσκεται σε ακατάλληλο σημείο της πόλης, παρά με δημόσια υπηρεσία. Παντού υπάρχουν σκουπίδια και διάφορα αντικείμενα που κανείς δεν ξέρει ποσό επικίνδυνα μπορεί να είναι για τη δημόσια υγεία.
Στο διάδρομο του νεκροτομείου, που μοιάζει με κρεοπωλείο, πάνω σε έναν από τους βρώμικους πάγκους βρίσκεται το πτώμα του αδελφού του Μανάν σε μια κατάσταση απίστευτη. Όχι μόνο ήταν επί ώρες ολόγυμνος, αλλά μερικοί με το τσιγαράκι στο χέρι κόβανε βόλτες γύρω γύρω. Μύριζε πολύ έντονα, αφού είναι παραπάνω από ένα μήνα που έχει πεθάνει και η γραφειοκρατία των δημοσίων υπηρεσιών δεν επέτρεπε στον αδελφό του να τον στείλει πίσω στην πατρίδα.
Κάποια στιγμή, ένας υπάλληλος φωνάζει τον Μανάν να υπογράψει κάτι χαρτιά και όταν τον ρωτώ, μεταφράζοντας την ερώτηση του Μανάν, τι είναι αυτά τα χαρτιά που θα υπογράψει, αρχίζουν δυο-τρεις να φωνάζουν λέγοντας «υπόγραψε μωρέ, πες του να τελειώνουμε και να μη τον νοιάζει τι είναι…».
Τέλος πάντων, μετά από αρκετές ώρες, η συσκευασία (το πτώμα του παιδιού) ετοιμάστηκε, τη φορτώσανε σε ένα αμάξι και ξεκινήσαμε για το νεκροταφείο Καισαριανής με κάποιον που έχει γραφείο τελετών και είχε αναλάβει τη μεταφορά και τη διαδικασία για τα χαρτιά που χρειάζονται.
Στο δρόμο σταμάτησε στα γραφεία των ιατροδικαστών, για να καταθέσει κάποια χαρτιά και να πληρώσει, όπως μας είπε.
Όταν τέλειωσε σχεδόν όλη η διαδικασία, εκτός από το να κανονίσουμε με κάποια αεροπορική εταιρία για τη μεταφορά του άτυχου παιδιού στην πατρίδα του, μας ενημερώνει αυτός που έχει το γραφείο τελετών ότι και αυτό το κομμάτι το έχει αναλάβει αυτός, χωρίς όμως να ξέρει ο Μανάν το παραμικρό. «Να μου πληρώσετε τώρα τα 2.700 ευρώ, για τα έξοδα», μας είπε. Του ζητώ μια λίστα με τα έξοδα που έχει κάνει, για να ξέρουμε γιατί πρέπει να πληρώσουμε τόσα πολλά. Μας είπε ότι το αεροπορικό εισιτήριο κάνει το πολύ 700 ευρώ. «Τότε τι είναι τα υπόλοιπα που μας ζητάς;» τον ρωτώ.
Η απάντηση είναι απίστευτη και απαράδεκτη. Τις υπόλοιπες 2.000 ευρώ τις έχει ξοδέψει για ένα παλιό κοστούμι, -το οποίο αν πάει κάποιος σε κανένα παζάρι το βρίσκει τζάμπα, ένα ξύλινο κουτί, για να βάλει το πτώμα μέσα και η μεταφορά από το νεκροτομείο Αθηνών μέχρι το νεκροταφείο Καισαριανής.
Διακόσια ευρώ παίρνουν οι ιατροδικαστές, όταν παίρνω το πιστοποιητικό, μας λέει αυτός. «Ούτε εγώ ξέρω το λόγο και το γιατί και μάλιστα δε δίνουν καμία απόδειξη για αυτά τα χρήματα», λέει και συνεχίζει «δεν πειράζει, εγώ θα κόψω απόδειξη για όλα αυτά, αρκεί να μου δώσετε τα χρήματα που σας είπα».
Ο Μανάν μετά το θάνατο του αδελφού του πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, για να μαζέψει τα χρήματα.
Πώς το λέμε αυτό στα ελληνικά; Εκμετάλλευση των κρατικών υπηρεσιών και των ιδιωτικών συνεργειών ακόμα και των νεκρών;
