Σε ένα κατάμεστο, από το θεατρόφιλο κοινό, αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά, ο Κέβιν Σπέισι γνώρισε την πλήρη αποθέωση. Ο κόσμος του έδωσε απλόχερα το χειροκρότημά του, καθώς ο μεγάλος αστέρας από την πλευρά του, χθες το βράδυ μας χάρισε τρεις ώρες πραγματικού ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ο Σπέισι σαν άλλος Ριχάρδος κατάφερε να ενσαρκώσει με θεατρική μαεστρία όχι μόνο τα φυσικά χαρακτηριστικά του Σαιξπηρικού ήρωα, καμπούρης και κουτσός, αλλά να μας «μεταδώσει» και όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Όπως την αλαζονεία, τον φθόνο, την δολοπλοκία, την ματαιοδοξία και την μνησικακία, στοιχεία τα οποία εκφράζονται μέσα από την συνεχόμενη προσπάθεια και ιντριγκαδόρικη «πρακτική» του ήρωα στο κυνήγι της εξουσίας μέσα από ματωμένα μονοπάτια.
Επιβλητικός και κυρίαρχος στη σκηνή δεν σε άφηνε να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του. Με τη λοξή περπατησιά του και τη δύσμορφη όψη του, ο Σπέισι πέρασε από όλα τα στάδια της μεταμόρφωσής του στον Απόλυτο Κακό, σκοτώνοντας τον πατέρα, τα αδέλφια και τα ανίψια του, και αφανίζοντας όποιον θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην κατάκτηση του στέμματος, ενσαρκώνοντας μοναδικά ένα χαρακτήρα δίχως ίχνος συνείδησης, στερημένο από κάθε ηθική αξία.
Από την πλευρά του ο Σαμ Μέντες προσπάθησε να δώσει τη «δύναμη» και τη σημασία του Σαιξπηρικού κειμένου, σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν είχαν καμία γνώση πάνω στο έργο. Αξίζει να σημειώσουμε πως το συγκεκριμένο έργο έχει εναλλαγή χαρακτήρων και καταστάσεων οι οποίες θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποτελέσουν γρίφο για τον θεατή, ένα «πρόβλημα» το οποίο ο Μέντες κατάφερε να ξεπεράσει με έναν πολύ απλό τρόπο χρησιμοποιώντας την οθόνη που υπήρχε στο σκηνικό.
Αν και για πολλούς το ογκώδες σκηνικό της παράστασης θεωρήθηκε «παραφωνία» μέσα στο αρχαίο θέατρο, οι πολλές πόρτες και η οθόνη, στην οποία γράφονταν άλλοτε τα ονόματα των ηρώων και άλλοτε βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα με τον ίδιο τον Σπέισι-Ριχάρδο, λειτούργησε υπέρ της σκηνοθεσίας που δεν είχε ιδιαίτερες «τσαχπινιές» προσπαθώντας να αναδείξει τη «δύναμη» του κειμένου.
Οι γυναίκες του θιάσου ήταν εξαιρετικές, η βασίλισσα Ελισάβετ, η Λαίδη Άννα, η βασίλισσα Μαργαρίτα και η Δούκισσα του Γιορκ συμπλήρωναν με υποκριτική αρτιότητα την ερμηνεία του Σπέισι.
Το φινάλε της παράστασης εντυπωσιακό με τον νεκρό Ριχάρδο κρεμασμένο ανάποδα για τρία με τέσσερα λεπτά, καθηλώνοντας κυριολεκτικά το κοινό.
Αν και για πολλούς η διάρκεια της παράστασης, τρεις ώρες, ήταν απαγορευτική, παρόλα αυτά η ερμηνεία του Σπέισι σε συνδυασμό με τη «δυναμική» και τη σημαντικότητα του κειμένου, σε γενικές γραμμές δεν κούρασαν τους θεατές, παρά το γεγονός πως σε συγκεκριμένα σημεία η παράσταση παρουσίασε «κοιλιές», οι οποίες όμως ξεπεράστηκαν αφήνοντας στο τέλος μια «γλυκιά γεύση».
Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Μετά το πέρας της παράστασης, και μέχρι να αδειάσουν οι χώροι του αρχαίου θεάτρου, τις κερκίδες του «όργωνε», μισθωμένο από τον Σπέισι, ένα τηλεοπτικό συνεργείο, το οποίο ρωτούσε on camera τους θεατές, πως τους φάνηκε η εμπειρία του να παρακολουθήσουν ένα έργο του Σαίξπηρ, στη σαιξπηρική γλώσσα, στον συγκεκριμένο χώρο, έναν χώρο που συνήθως φιλοξενεί παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Απ’ ότι φαίνεται η συλλογή των σχολίων από ένα καλά «εκπαιδευμένο» θεατρικά κοινό, αυτό της Επιδαύρου, έχει ιδιαίτερη σημασία για τον μεγάλο αστέρα, γεγονός που αποδεικνύει πως η επιτυχία του μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι.
