Με αφορμή μια καλή μου φίλη, η οποία δεν μου μιλά έτσι ξαφνικά γιατί το αποφάσισε, λέει… Θέλω, λοιπόν, κι εγώ να σας εξομολογηθώ τι δεν μου αρέσουν. Οι «φίλοι» που μας θυμούνται όποτε έχουν όρεξη.
Το καταπέτασμα τρώνε, όρεξη δεν έχουν μόνο για μας.
Ανάλογα με τα κέφια τους και όποτε εκείνοι το επιθυμούν μας θυμούνται, αν και χρόνια τώρα κάνουμε παρέα και είμαστε ζευγάρι ταιριαστό… Είναι τα λεγόμενα, «Μουτράκια».
Οι δικαιολογίες πάμπολλες και bamboles …
«Μην με παρεξηγείς, απλώς ξύπνησα στραβά». Γιατί εγώ πρέπει να ξυπνάω πάντα ίσια και να σε θυμάμαι; Να εξαντλώ την υπομονή μου και όλους τους καλούς μου τρόπους για σένα;
«Ξέρεις, περνάω μια φάση και… Θέλω να απομονωθώ». Εντάξει δεν είπαμε να χορεύεις και να τραγουδάς σόλο για μένα. Όποτε σου τηλεφωνώ κατεβάζεις τα μούτρα ή θέλεις να καλογερέψεις. Μμμμ, με βάζεις σε σκέψεις.
Για να μην μιλήσω για όλες εκείνες τις φορές που σου έχω κάνει «sad sitting», προσπαθώντας να σε παρηγορήσω και να σε κάνω να σκεφτείς ότι δεν συμβαίνουν όλα τα κακά και άσχημα σε αυτόν.
Εξάλλου δεν είναι και το κέντρο του κόσμου. Κάπως πρέπει να του το χωρέσετε στο κεφάλι αυτό!!! Βέβαια, ως φαίνεται ούτε Πουλόπουλο ακούν, αλλιώς θα ήξεραν τον ύμνο για την φιλία: «Φίλε έλα απόψε που πονάω…» Τότε έρχονται οι φίλοι, έλα τότε που γελάω…
Εσείς δεν πρέπει να έχετε ποτέ ψυχολογικά προβλήματα, να είστε πάντα εκεί ακούραστοι φύλακες και πιστοί σαν σκύλοι. Να χαμογελάτε και να «γελά ο παλιάτσος τραγικός, γελά για να μην κλάψει…» γιατί όπως σας έχει ξεκαθαρίσει, «δεν μπορώ τα σάπια μούτρα»!
Έλεος εγώ τι να πω για σένα; Που θυμάσαι να κάτσεις σπίτι, άντε να τηγανίσεις κανένα αυγό όποτε είμαι χαρούμενη και θέλω την παρέα σου.
Σκέψου ότι εγώ βάζω τα προβλήματά μου σε δεύτερη μοίρα ΜΟΝΟ για σένα επειδή είσαι Φ Ι Λ Ο Σ μου. Πότε θα το καταλάβεις; Δεν σε θέλω μόνο στην λύπη μου αλλά και στην χαρά μου.
Νομίζεις θα ξεχάσω ότι ούτε στο γάμο μου δεν ήρθες γιατί σου ξίνιζε η κοπέλα του πρώην σου που παρευρέθηκε παρά την θέλησή μου; Τι να έκανα μπρος στην εκκλησιά face control και να μην την έβαζα λόγω dress code;
Την ψυχή μου σου έχω δώσει και ακόμη με ταλανίζεις. Σαν την Πυθία δεν ξέρω αν θα έχεις μασήσει φύλλα για να μου δώσεις χρησμό, σήμερα μου μιλάς ή έχει κακοκαιρία;
Προβληματικέ! Προβληματική! Προβληματικό! Τι να κάνω πες μου; Δεν σου έχω τραγουδήσει άπειρες φορές, «Μίλα μου, ναι, μίλα μου…», από τον Γιάννη Φέρρη ή δεν έκανα την Νάνα Μούσχουρη με τα γυαλιά της μόνο και μόνο για να σου φτιάξω το κέφι τραγουδώντας το «Μίλησέ μου, μίλησέ μου… Δεν σου μίλησα ποτέ μου!»
Αγέλαστη και τότε… Ξινή!
Εντάξει, και εγώ δεν είμαι πολλές φορές σε mood, αλλά όταν ακούω τις φίλες μου και τους φίλους μου δοξάζω το Θεό που υπάρχουν και μπορώ να ανταλλάξω μια κουβέντα για να μερώσει την ταραγμένη μου ψυχή. Μην μου θυμώνεις αλλά νομίζω ότι με πετάς σαν το κέρμα στον ζητιάνο, ΚΑΤΙ ΑΞΙΖΩ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!
Ακούς το τηλέφωνό σου; Σήκωσέ το… Α, δεν το σηκώνεις ε; Εγώ είμαι. Ναι. Θα έρθω από εκεί. Είμαι στο κουδούνι και σου τραγουδώ, «Κλόουν, κλόουν κάνω στον κλόουν!»
Χαμογέλα, είναι ένας τρόπος για να ευθυμήσεις και να φανεί και η πρόσφατη λεύκανση που έκανες… Blanko!
