Είναι τραγικό να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι τα σαββατόβραδα. Όλοι «κουτσοί-στραβοί» αποφασίζουν να πάρουν το ιδιωτικό τους όχημα και να πάνε να προσκυνήσουν στα club της παραλιακής.
Όταν κατορθώσεις να φτάσεις έχεις να αντιμετωπίσεις τον πόλεμο των Βορείων και των Νοτίων… προαστίων. Αλλά ας μην εξαιρούμε και τα λατρεμένα Μπουρνάζια.
Διαγωνισμός ομορφιάς για τις κοπέλες. Όσο πιο κοντό τόσο πιο καλό. Όσο πιο φανταχτερό τόσο καλύτερα για να ξεχωρίζει το fashion victim υπό το φως των black light.
Τα δε αγόρια, μάλλον δεν γίνονται άνδρες. Πάνε οι παλιές εποχές που υπήρχαν gentlemen που πλήρωναν αυτοί για τις ντάμες τους. Σήμερα φτάνουν στο σημείο να λένε απροκάλυπτα, «χρωστάς»! Εσείς φταίτε που θέλατε την χειραφέτηση, σουφραζέτες.
Έπειτα στην ουρά, στριμωξίδι στην είσοδο «για μια θέση στον ήλιο» της διασκέδασης. Όλα αυτά αν δεν έχεις γνωστό να σε βάλει σε τραπέζι ακόμη και δίπλα στις τουαλέτες. Αλλιώς με την αράδα σου. Όσο για την VIP είσοδο… Άπιαστο όνειρο.
Ντεσιμπέλ και μπόμπες… Barαμπόμπα. Μια γουλιά ορυκτέλαιο και χορεύεις όλη τη νύχτα. Αν σου περισσέψει από το μπουκάλι μπορείς να την βάλεις στο αυτοκίνητο για να φύγεις. Ελλείψει βενζίνης και των καρτέλ, super αμόλυβδη θα σου βγει.
Μουσική; Οι ήχοι των ταμ – ταμ της ζούγκλας πιο χορευτικοί είναι. Μοιάζει με βόμβο στα αυτιά μας. Πονοκέφαλος. Θέλεις να τρέξεις στον πρώτο ωτορινολαρυγγολόγο για «λαβύρινθο». Μέχρι να αρχίσει ο DJ τον γύρο με τα hip-hop και μετά τα τσιφτετέλια.
Όλοι οι αρκουδιάρηδες στην πίστα. Κουνιούνται ρυθμικά σαν το λαγουδάκι της Duracell στον ρυθμό του «Dj που μας παίρνει στην κονσόλα» αμπάριζα και μας σηκώνει. Από Χριστίνα Κολέτσα και «6η αίσθηση» μέχρι Βασίλη Τερλέγκα και «Όπως θα παίρνω τις στροφές» και δωσ’ του να στροβιλίζονται σαν δερβίσηδες λες και θα επέλθει η ένωση με τον Θεό.
Μεταλλάδες, χιπ-χοπερς, ράπερς, ρέιβερς, όλα τα σκυλιά της νύχτας χορεύουν και λικνίζονται στο ρυθμό του playlist του DJ.
Όσο για τις κοπέλες τα χορεύουν όλα ίδια, σαν τσιφτετέλια και χορούς της κοιλιάς.
Flirting με σφηνάκια, little tiny διαστάσεων με την γνωστή ατάκα να τα συνοδεύει, «ελπίζω να μην είναι «μισό δαχτυλάκι τζιν τόνικ» όλα πάνω σου»!
Ακόμη και εκεί στριμωγμένα τα αστεία για να προλάβουν να τα πουν και να τα κάνουν ΟΛΑ μέσα σε ένα σαββατόβραδο. Η εποχή των 4 ταχυτήτων και των cyber σχέσεων ευθύνεται. Όλα γρήγορα, Internetιακά.
Το hang over είναι ο καλύτερος σου φίλος κατά την άτακτη αποχώρηση. Διότι προσπαθείς να φύγεις και δεν μπορείς. Τη μία ο σερβιτόρος αργεί, την άλλη ο παρκαδόρος, την παρά άλλη κάποιος άλλος …δόρος etc, etc.
Η κίνηση θυμίζει πρωινές ώρες στο ποτάμι και νομίζεις ότι θα περάσει το ελικόπτερο του ΣΚΑΪ για να ενημερώσει τους ακροατές ποιο δρόμο να επιλέξουμε, της αρετής ή της κακίας;
Και να έχεις και τους ακούραστους να συνεχίζουν την διασκέδαση κατά τις 5 το πρωί με τον Βασιλείου να προστάζει, «μπες με στο καμπριολέ, πάμε για κανένα καφέ…». Ναι να ξεμεθύσετε!
Στα «βρώμικα» της Μαβίλη ή στο γνωστό Όρος των Ιμαλαϊων και «των γρήγορων σφολιατοειδών» χάνεις το μυαλό σου. Γεύεσαι αδιαμαρτύρητα το sandwich του αλλεργικού στο αυγό, ενώ εσύ είσαι αλλεργική στα μανιτάρια. Βεβαίως μετά από τόση κηροζίνη πού να καταλάβει! Χάνεις τα αυγά και τα πασχάλια.
Μόνο όταν φτάσεις σπίτι, αν φτάσεις και βρεις το δρόμο ή τα κλειδιά αναφωνείς σαν άλλος Γαλιλαίος: «Κι όμως κινείται». Το κεφάλι σου και όλα τα πράγματα γύρω σου.
Την επόμενη μέρα; Ξυπνάς για βραδινό και βρυχάσαι στο τηλέφωνο την χιλιοειπωμένη ατάκα: «Εγώ, να το σημειώσεις (όπως και τις προηγούμενες 1000 και μία φορές) ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να ξαναβγώ Σάββατο ΠΟΤΕ!!! Μόνο οι κομμώτριες, οι πωλήτριες και οι υδραυλικοί βγαίνουν αυτή τη μέρα. Χωρίς παρεξήγηση!»
«Εντάξει, εντάξει», απαντά συγκαταβατικά η φωνή στην άλλη γραμμή. «Για πες μου εσύ αύριο τι ώρα το ανοίγεις το κομμωτήριο; Θέλω να φρεσκάρουμε το ισιωματάκι γιατί έχω ραντεβού με τον barman από χθες!»
