Άγχος και ωάρια
Αφού ξέρουμε ότι ο αντίστοιχος Ευρωπαίος εργαζόμενος στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ολλανδία και γενικά σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε., είτε απασχολείται στον ιδιωτικό είτε τον δημόσιο (στενό και ευρύτερο) τομέα, παίρνει μεγαλύτερο μισθό από τον Έλληνα, τι ανησυχούμε μη θεσμοθετηθεί το 65ωρο;
Καλέ, αν θεσμοθετηθεί το 65ωρο, που ήδη ισχύει άτυπα και στην Ελλάδα, θα αναγκαστούν οι εργοδότες να σας καταβάλουν πολύ μεγαλύτερες αμοιβές διότι δεν θα μπορούν να κρυφτούν πίσω από το 8ωρο, που ήδη από καιρό δεν ισχύει, τάχα λόγω του ανταγωνισμού στην ελεύθερη οικονομία. Ξέρει καλά ο καθένας ότι θεωρητικά δουλεύει στην όποια εταιρεία τον προσλαμβάνει: 5 Χ 8 = 40 ώρες συν άλλες 8 ώρες δηλαδή 48 ώρες την εβδομάδα! Το 48ωρο είναι απλώς μία τυπική συμφωνία.
Ο εργοδότης σου λέει φιλικά και προειδοποιητικά ότι εδώ χρειαζόμαστε πρόθυμους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά, όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι πηγαίνεις το πρωί (κατά τις οκτώ άντε οκτώ και μισή άντε εννιά μη σου πω επτά, έξι, πέντε…. ανάλογα τι δουλειά έχεις βρει) και φεύγεις βράδυ, μπαίνεις μέρα, βγαίνεις νύχτα, αλλιώς θεωρείσαι αντιπαραγωγικός. Στον ιδιωτικό τομέα οι άνθρωποι χτυπάνε τουλάχιστον δέκα ώρες ημερησίως και Σάββατα, που σημαίνει 60 ώρες την εβδομάδα, χωρίς καν να τους αναγνωρίζονται ως συντάξιμος χρόνος αφού υποτίθεται ότι ισχύει το 8ωρο. Αλλά έτσι και πας να το πεις αυτό στον εργοδότη, που σου έκανε τη χάρη να σε προσλάβει, έλα μετά να μου πεις τη τύχη σου και το ριζικό σου. Αυτό εξηγεί κάτι ακόμα: την εισφοροδιαφυγή και τη φοροδιαφυγή! Με την απόλυτη ανοχή του κράτους, αυτά είναι γνωρίσματα των επαγγελματιών (νόμιμων και παράνομων) που δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί πράγματι να εργάζονται μονάχα (!) το 8ωρο τους, ίσως και λιγότερο – όπως λέει και το ανέκδοτο μέχρι τις δέκα ξύνονται – αλλά οι πενιχρές ετήσιες απολαβές τους φορολογούνται μέχρι κεραίας και συχνά εκ των προτέρων.
Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι π.χ. σε νομαρχίες, υπουργεία, νοσοκομεία και αλλού, τα απογεύματα κάνουν τον ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον συντηρητή μηχανημάτων κ.ο.κ. ώστε να ’χουν κι αυτοί ένα κέρδος από αφορολόγητο εισόδημα. Πολλοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που χτυπάνε κι αυτοί με τον τρόπο τους ωράρια τρελά, ανασφάλιστα μεν αλλά και αφορολόγητα ώστε να τα βγάλουν πέρα με την απαιτητική καθημερινότητα. Αλλά ρε γαμώτο… υποτίθεται ότι η Ανάπτυξη, η Ευημερία, η τεχνολογική Πρόοδος θα έπρεπε να προσφέρουν στους ανθρώπους μεγαλύτερο εισόδημα και κυρίως περισσότερο ελεύθερο χρόνο και γιατί όχι πριν από τη σύνταξη δηλαδή όσο είναι ακόμα νέοι· υποτίθεται ότι με τις νέες μεθόδους, τα μέσα, την οργάνωση, τη γνώση που διαθέτουμε η ίδια ποσότητα δουλειάς θέλει το 1/10 του χρόνου σε σχέση με το παρελθόν.
Πού είναι το λάθος, βρε παιδιά, γιατί δεν βγαίνει το… σπερματ-ωράριο;
