Ποτέ μου δεν πίστευα στη γιορτή του Βαλεντίνου. Για την ακρίβεια είμαι κατά των εορτών και των γενεθλίων. Σε θυμούνται για μια μέρα και μετά μην τον είδατε μην τον απαντήσατε…
Ευτυχώς και ο σύντροφος μου είναι μια από τα ίδια. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη μου όταν μου είπε ότι του αγίου τάδε έχει κλείσει τραπέζι στα μπουζούκια.
Όχι βέβαια σε οποιαδήποτε μπουζούκια αλλά στο Πασχάλη Τερζή.
«Εγώ αγόρι μου δεν είμαι για τέτοια. Δεν μπορώ τη φασαρία, το στριμωξίδι και τη τσιγαρίλα»
«Μα εσύ καπνίζεις σαν αράπης» μου απάντησε κι εκείνος.
Είχε τα δίκια του. Αλλά πραγματικά δεν μου αρέσουν τα μπουζούκια πια!
Επειδή σαν κοπέλα είχα πάει σε πολλά τώρα πια τα βαριέμαι. Χώρια που εμένα η βελόνα στο ραδιόφωνο έχει «κολλήσει» στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Δεν είμαι κουλτουριάρα, το τελείως αντίθετο θα έλεγα αλλά να, δεν μπορώ την οχλαγωγία. Θέλω ήρεμα και χαλαρά πράγματα…
Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι το Σάββατο, 14 Φλεβάρη.
Για να μην τα πολυλογώ…
Ετοιμάζομαι για τη «βόλτα» μου, αφού πρώτα ως γνήσια ελληνίδα, «χτύπησα» έναν τρικούβερτο καυγά με το σύζυγο γιατί με τραβολογάει από δω κι από κει χωρίς να θέλω. Στο μεταξύ είχα πει και σε δυο φίλους να έρθουν για να έχω μια παρηγοριά αλλά τίποτα.
Μπαίνουμε στο αμάξι. Σταματάμε στο περίπτερο και αγοράζω 3 πακέτα τσιγάρα, έτσι, για να πνίξω το πόνο μου στη νικοτίνη.
Φτάνουμε στο μαγαζί μετά από μιάμιση ώρα πήξιμο στο parking κι έχοντας ήδη καπνίσει το ένα πακέτο.
Καθόμαστε σε ένα τραπέζι, μη πάει το μυαλό σας σε πρώτο τραπέζι πίστα, κι έχοντας δίπλα μας πολλούς αγνώστους που ήθελαν να πάνε στο ξενοδοχείο αλλά ο δρόμος τους έβγαλε εκεί, πίνοντας κρασί και τρώγοντας φρούτα. Ξέχασα να σας πω ότι είμαι κατά της υγιεινής διατροφής…
Το πρόγραμμα έχει αρχίσει με νέα παιδιά. Ώσπου γύρω στη μία, μία και είκοσι, βγαίνει η Παπαρίζου. Χαμός! Εφέ, φώτα και η πίστα να σηκώνεται έχοντας τη Παπαρίζου πάνω.
«Αυτό είναι κορμί» σκέφτηκα. «Κορμάρα η Παπαρίζου ε αγάπη μου;» με ρωτάει ο σύζυγος λες κι άκουσε τη σκέψη μου. Η απάντηση μου:
«Καλά, έχω δει και καλύτερα». Τι να έλεγα κι εγώ…
Η κοπέλα ήταν καταπληκτική. Και σαν σκηνική παρουσία αλλά φυσικά και σαν φωνάρα! Και λίγο ήταν το πρώτο βραβείο.
Κι έπειτα κάνει την εμφάνιση του ο «Θεός»! φυσικά δε μιλάω για το Ρουβά αλλά για τον Πασχάλη Τερζή.
Δεν χρειάζεται να χορέψει, δεν χρειάζεται να κουνηθεί. Αυτή Πασχάλη μου δεν είναι φωνή. Αυτή είναι ποίημα! Ο άνθρωπος είναι κύριος με όλη τη σημασία της λέξης και αυτό το δείχνει και το αποδεικνύει κάθε βράδυ.
Η ώρα πήγε τεσσερισήμισι… την επόμενη μέρα δουλεύω.
Μπαίνουμε στο αμάξι και τραγουδάμε με το Μάνο το «φεγγάρι μου χλωμό»..
Αν ήμουν λίγο νεότερη και όχι τόσο σοβαρή ( μη χ…) θα ανέβαινα στο τραπέζι στο κομμάτι «ο έρωτας σου το χω πει θέλει ψυχή και φαντασία»!
Γεια σου ρε Τερζή! Να ζήσεις 1000 χρόνια. Μας έφτιαξες τη διάθεση και αναθεωρήσαμε και τις απόψεις μας!
