Αν ανατρέξουμε στα αγροτικά προγράμματα της χώρας από το 1981 και μετά (ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.), θα βρούμε πλήθος από όρους, όπως «όραμα για την ανάπτυξη της υπαίθρου», «βιώσιμη και ανταγωνιστική γεωργία» και «μπλε, πράσινα και κόκκινα άλογα».
Τα προγράμματα των κομμάτων, αντιγράφουν το ένα το άλλο, πλειοδοτώντας σε κάθε νεώτερη έκδοση σε νέους, «Ευρωπαϊκούς όρους», λες και η αγροτική πολιτική είναι διαγωνισμός έκθεσης ιδεών.
Πρώτα, μας τρέλαναν για δεκαετίες με το παραμύθι ότι η χώρα έχει μεγάλο αριθμό γεωργών – αγροτών (ούτε του όρους δε ξέρουν να ξεχωρίζουν). Στη συνέχεια, μοίρασαν τις επιδοτήσεις σε όσους και όπως ήθελαν, φτάνοντας να ξεπερνούν το 1 εκ οι δικαιούχοι επιδοτήσεων «αγρότες».
Ταυτόχρονα, διέλυσαν τον αγροτικό συνδικαλισμό και τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις, με νόμους που επέβαλαν κρατική χρηματοδότηση και των δύο (βλέπε ‘Κυβερνητικός συνδικαλισμός»).
Παράλληλα, έκαναν όλη την Ελλάδα ένα οικόπεδο, φροντίζοντας να μην υπάρχει Εθνικό χωροταξικό σχέδιο, για να μην ξέρει ο γεωργός αν η γη του είναι γεωργική, οικιστική, τουριστική ή βιομηχανική.
Γέμισαν οι αγροτικές περιοχές βίλες και πισίνες και μαλώνουν τώρα οι νοικοκυραίοι με τους γεωργούς, γιατί η κατσίκα τρώει το γκαζόν και λερώνει την πισίνα.
Την ίδια ώρα, εκπονούν (εδώ και 25 χρόνια) μελέτες για την διαχείριση των υδάτων και άλλων έργων αγροτικής υποδομής, οι οποίες ποτέ δεν τελειώνουν και έχουν κοστίσει όσο χρειάζεται για να γίνει όλη η Ελλάδα waterland.
Χωρίς συνεταιρισμούς, όπως ήταν επόμενο, η αγορά ξεσπάθωσε και παίρνει κεφάλια. Κεφάλια αγροτικά και αστικά. Το καλάθι της νοικοκυράς κοστίζει όσο δύο Ευρωπαϊκά και οι αγρότες παίρνουν τα μισά από όσα θα έπαιρναν σε μια αγορά όπου η προσφορά και η ζήτηση θα λειτουργούσαν.
Η χώρα εισάγει ευτελή για τις δυνατότητές της γεωργικά προϊόντα, όπως μαϊντανό, μαρούλια, πορτοκάλια, αντίδια και μπρόκολα.
Αυτό ήταν επόμενο, εφόσον με το «πάρτυ» των επιδοτήσεων, κατεύθυναν τους πάντες στην παραγωγή μόνο επιδοτούμενων προϊόντων που μετατρέπονται σε «αέρα», όπως λάδι, βαμβάκι, σιτηρά κ.λ.π.
«Γιατί να βάλω λαχανικά, φρούτα και να μπλέξω με τη κτηνοτροφία; Σάμπως θα το εκτιμήσει κανένας;», ήταν η λογική που επέβαλαν σε κάμπους και βουνά.
Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και: Μηδενική γεωργική εκπαίδευση, μηδενική έρευνα, χάος στα προγράμματα επενδύσεων, δημόσιες υπηρεσίες που ποτέ δεν απαντούν και δεν λύνουν προβλήματα, καρτέλ που αλωνίζουν και θα έχετε το θανατηφόρο γεύμα με το οποίο ταΐζουν την Ελληνική γεωργία.
Τώρα, προσπαθούν να κάνουν αγροτική πολιτική στα μπλόκα. Ένα μήνα συναντήσεων πλησιάζει να κλείσει ο νέος Υπουργός, βλέποντας κάθε μπλόκο ξεχωριστά. Τώρα θα καταλάβουν ότι ο συνδικαλισμός είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας και βοηθάει ως βαλβίδα ασφαλείας για να μην φτάνει το σύστημα σε εκρηκτικές πιέσεις, αλλά θα έχουν αντιδράσεις από το ίδιο το σύστημα των στελεχών τους που ανέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια και το βάφτισαν «θεσμικοί εκπρόσωποι». Ίσως, όμως και να νομίζουν ότι το θέμα θα ξεχαστεί μόλις λιγδώσει λίγο το εντεράκι των γεωργών.
Μάλλον δεν έχουν καταλάβει πάλι, τίποτα.
Δεν έχουν καταλάβει ότι σκότωσαν την Μάνα τους, με τα κόλπα τους όλα αυτά τα χρόνια. Σκότωσαν τους γεωργούς. Τους έκαναν ζητιάνους. Τους ‘διώξαν από τα χωράφια. Τώρα κλαίνε που είναι ορφανοί. Θα παρακαλάνε πολύ σύντομα, «φυτέψτε και κανένα μαρούλι βρε αδέλφια». Δεν κατάλαβαν, οι αθεόφοβοι, τόσα χρόνια, ότι η γεωργική παραγωγή δεν είναι βιομηχανική. Σταματάμε τη μηχανή και μετά την ξαναβάζουμε μπροστά. Αν χαθεί το μεράκι, η συνήθεια, η συνέχεια από γενιά σε γενιά. Αν ο τσοπάνης δεν κάνει το γιό του τσοπάνη. Αν δεν τον μάθει από μικρό να αρμέγει και να πιάνει από το πόδι την προβατίνα, όσα λεφτά και να δώσουνε, όσα σεμινάρια και να κάνουμε, στα χαρτιά θα μείνουν.
Θα ‘χουμε γλέντια.
