Ο Γ.Καρατζαφέρης είναι περίεργο τρένο. Κουβαλάει επάνω του όλες τις αμαρτίες μίας αμαξοστοιχίας που δεν πέρασε ακόμα από το κάρβουνο στον ηλεκτρικό. Μπορείς να βρεις, με λίγα λόγια, στην καρότσα της σφαίρες από τη «Μεγάλη ληστεία του τρένου», χειροπέδες από το «Εξπρές του Μεσονυκτίου», βέλη από τους Ινδιάνους του Φαρ Ουέστ, ή ότι άλλο εν πάση περιπτώσει συνεπάγεται το μεγάλο ταξίδι ενός τρένου, που δεν πρόλαβε να εκτροχιαστεί και κοντεύει να το κατασπαράξει ο χρόνος.
Σίγουρα υπάρχει και η πιθανότητα να μην βρεις τίποτα, γιατί τα τρένα που τελειώνουν τα ταξίδια τους, αφού φιλοξενήσουν τους άστεγους μοναχικούς των πόλεων, λίγο πριν περάσουν στην απόσυρση, λεηλατούνται ή, στην καλύτερη περίπτωση, αράζουν έξω από κάποιο μουσείο για τους λάτρεις της εποχής τους…
Σ’ αυτό λοιπόν το περίεργο τρένο που ακούει στο όνομα Καρατζαφέρης, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για λογαριασμό του παιδιού ενός αριστερού εκδότη. Η ιστορία είναι απλή, αλλά αληθινή… Πριν λίγο καιρό στο καφέ του ΑΝΤ1, εκεί που τα μεσημέρια βρισκόμαστε για την ραδιοφωνική μου εκπομπή, δέχθηκα την επίσκεψη του παιδιού, ενός ανθρώπου που τουλάχιστον για τα γράμματα και το βιβλίο είχε κάνει πολλά. Η ιστορία τραγική, αλλά συνηθισμένη. Του έβγαζαν το σπίτι στον πλειστηριασμό για χρέη, που ο πατέρας δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει εν ζωή. Λίγο οι μεγάλοι εκδότες με τα βιβλία στις εφημερίδες τους, λίγο το διαδίκτυο, τον ανάγκασαν να ακολουθήσει την οδό του μαρτυρίου.
Εν πάση περιπτώσει, πίσω μας βρέθηκε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος άκουσε την συνομιλία για τον διακανονισμό που επιχειρούσαμε προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο. Χωρίς να αντιληφθούμε οτιδήποτε κάλεσε στο γραφείο του αυτό το παιδί την επόμενη μέρα και προσέφερε ένα ποσό, τόσο μεγάλο που του αξίζουν πολλαπλάσια συγχαρητήρια.
Αισθάνομαι την υποχρέωση να το καταθέσω δημόσια, χωρίς να ζητήσω την άδειά του, αν και λογικά αυτές οι ενέργειες για να είναι αληθινές πρέπει να μένουν στο σκοτάδι, όμως τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι κι επειδή ο πολιτικός του χώρος, ούτως ή άλλως, δεν μου είναι συμπαθής κάνω αυτό που εγώ τούτη την ώρα θεωρώ χρέος μου.
Η κίνησή του ήταν γενναία, αληθινή και ανθρώπινη, τόσο που την άλλη μέρα αυτό το παιδί ήρθε κλαίγοντας να μου διηγηθεί με πόση ειλικρίνεια, συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να ζητήσει απολύτως τίποτα ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, έκανε την χειρονομία που δεν τόλμησαν ούτε οι φίλοι, ούτε οι συγγενείς, ούτε οι σύντροφοι του πατέρα του.
Για μένα μετράει περισσότερο το γεγονός ότι από το άτομο που εγώ γνωρίζω κι εσείς αγνοείτε, ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν πρόκειται να πάρει ποτέ ψήφο.
Θα τον προέτρεπα, λοιπόν, προς επίρρωση των όσων ανέφερα -το χαλί της εξουσίας στρώνεται δύσκολα, αλλά τραβιέται εύκολα- να αφήσει τις αγωγές και τις μηνύσεις που δεν αρμόζουν σε πολιτικό ηγέτη, να συνεχίσει με γνώμονα την προαναφερθείσα συμπεριφορά και να καταλάβει ότι ο Λαζόπουλος έχει δικαίωμα να τον κάνει όχι μόνον Χίτλερ αλλά και Μουσολίνι, Ρουμπιρόζα, Ταρζάν ή μακάκα κατά πως βολεύει δηλαδή η επικαιρότητα σε συνδυασμό με τις πράξεις του.
Ο καλλιτέχνης της σάτιρας δεν κρίνεται στα δικαστήρια, αλλά στην πιάτσα, την ίδια πιάτσα που κρίνεται ο πολιτικός κι η πιάτσα αυτή είναι δύσκολη έως αμείλικτη…
Αυτά, γιατί η Ελλάδα της Πετρούλας έχει αρχίσει να κουράζει…
(Πρώτη καταχώρηση: 1 Φεβρουαρίου 2009, 14:38)
