ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΜΑΣ
Το γυροφέρνω στο μυαλό μου το θέμα μήνες τώρα. Κρατήθηκα να μην γράψω σχεδόν τίποτα. Με την αλλαγή της ώρας, αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις.
Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΟΙ ΑΠΛΗΡΩΣΙΕΣ, ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΑΓΑΛΩΝ.
Κάθε μέρα ανταμώνω ή μιλάω με απελπισμένους συναδέλφους. Η ιστορία του Αlter, έχει αναβιώσει σε πολλούς από εμάς το δράμα που περάσαμε στον ΣΚΑΙ ( της πρώτης περιόδου ) όπου περιμέναμε «ουρά» μπροστά στο λογιστήριο του σταθμού να πληρωθούμε «έναντι 4 μηνών» …Ήταν τότε που φίλοι τεχνικοί και δημοσιογράφοι δεν είχαν ούτε για να αγοράσουν γάλα στα παιδιά τους … Αργότερα ξέσπασε η ιστορία με το tempo, όπου καιρό μετά το κλείσιμο, συνάντησα καλούς επαγγελματίες, χρεωκοπημένους και ανήμπορους να αναλάβουν δράση ξανά.
Την φετινή τηλεοπτική σαιζόν, κάθε μέρα που περνάει συναντάω ένα ακόμη σενάριο καταστροφής που αφορά, εφημερίδα, κανάλι, περιοδικά, εταιρείες παραγωγής. Σήμερα αποφασίζω να δημοσιοποιήσω ιστορίες ανθρώπων, συναδέλφων, τεχνικών και δημοσιογράφων.
ΙΣΤΟΡΙΑ 1η
Συνάδελφος δημοσιογράφος ανύπαντρη, την οποία γνωρίζω απο τα πρώτα της βήματα στον χώρο, πάρα πολύ εργατική, πολύ συνεπής, πολύ υπομονετική έχασε τον πατέρα της. Καθώς ήταν πάνω απο δυο μήνες απλήρωτη, ζήτησε δανεικά για να βοηθήσει την μητέρα της να κάνουν την κηδεία.
ΙΣΤΟΡΙΑ 2η
Συνάδελφος απο τις παλιές καραβάνες, αξιοπρεπέστατος, εργασιομανής, με απίστευτη εμπειρία και γνώσεις, για να επιβιώσει έφτασε να πλένει πιάτα σε ταβέρνα στην Βάρη.
ΙΣΤΟΡΙΑ 3η
Ένα ζευγάρι που έχασαν και οι δύο τις δουλειές τους καθώς κόπηκαν σήριαλ, με ένα παιδί, άλλαξαν χώρα.
ΙΣΤΟΡΙΑ 4η
Φίλη μου κολλητή, περιζήτητη για τις γνώσεις της , έχει βγάλει να πουλήσει όλα τα αντικείμενα του σπιτιού της και ζει με δανεικά απο την γιαγιά της!!!
ΙΣΤΟΡΙΑ 5η
Τεχνικοί που τους ξέρω πάνω από 15 χρόνια, οδηγούν με δανεικά λεφτά μέχρι τα χωριά τους, φορτώνουν τα αυτοκίνητα με τρόφιμα και τα μοιράζουν σε συναδέλφους που πεινάνε.
ΙΣΤΟΡΙΑ 6η
Νέος συνάδελφος με καρκίνο, σε φάση χημειοθεραπείας, αγωνιούσε κυριολεκτικά μετά από αλλεργικό σοκ στο φάρμακο, αν θα παρέμενε στο νοσοκομείο γιατί δεν είχε λεφτά ούτε για να αγοράσει νερό απο το μπαρ. Η καλή είδηση ήρθε απο τον χειρουργό του ο οποίος δεν χρέωσε αμοιβή.
ΙΣΤΟΡΙΑ 7η
Φίλη κολλητή με ιστορικό καρκίνου στο στήθος, ΔΕΝ πήγαινε να κάνει τις εξετάσεις της. Ήταν η εποχή που κάθε μέρα ακούγαμε εμείς στο 10 – 1 ότι η εκπομπή κόβεται. Ο άντρας της συνάδελφος και απο τους πολύ καλούς στον εξειδικευμένο τομέα του άνεργος καθώς έχει απολυθεί ένα χρόνο πριν. Σκεφτότανε κάθε μέρα ότι αν επιβεβαιωνόντουσαν οι φήμες (!!) και μέναμε χωρίς δουλειά πως θα αντιμετώπιζε πιθανή περιπλοκή της νόσου;
ΙΣΤΟΡΙΑ 8η
Μάνα με δυο παιδιά, από τα διαμάντια στον χώρο μας, δανείζεται απο την συνταξιούχο μητέρα της για να αγοράζει φαγητό για τα παιδιά της. Τρεις δουλειές κάνει, πληρώνεται από την μία και με καθυστέρηση.
ΙΣΤΟΡΙΑ 9η
Συνάδελφος που έπαθε πνευμονία, έμεινε με 40 πυρετό, τυλιγμένος με σκουφιά, κασκόλ, κουβέρτες και παπλώματα γιατί τις μέρες του μεγάλου κρύου δεν είχε να βάλει πετρέλαιο.
ΙΣΤΟΡΙΑ 10η
Συνάδελφοι δεν συμπαραστάθηκαν στην κηδεία πατέρα συναδέλφου γιατί δεν είχε κανείς λεφτά για να βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητο ενός και η πόλη που θα γινότανε η κηδεία ήταν μακριά.
Θα μπορούσα να χτυπήσω στα πλήκτρα του υπολογιστή πολλές ακόμη δικές μας ιστορίες. Τα πρόσωπα τα γνωρίζετε. Η πιάτσα άλλωστε είναι μικρή. Σε αυτή την δουλειά που κάνουμε δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν βιώσει την ανασφάλεια και την απαξία. Εχουμε παρακολουθήσει δεκάδες φορές το ντεμπουτάρισμα στην πασαρέλα του κλάδου ανθρώπων «ευνοούμενων των ισχυρών», έχουμε πεταχτεί σαν λεμονόκουπες στον δρόμο, έχουμε σιωπήσει βλέποντας ατάλαντους να φλερτάρουν με την ματαιοδοξία της παρουσίασης, έχουμε παρακολουθήσει την αναρρίχηση των «εκλεκτών» αλλά …, αλλά αυτό είναι το κόστος των προσωπικών επιλογών εκείνων απο εμάς που θελήσαμε να υπάρχουμε με τους όρους που αποδεχθήκαμε για να μπούμε σε ένα παιχνίδι με το οποίο αναπτύξαμε πολλές φορές ερωτική σχέση.
Οι τελευταίοι καιροί συνάδελφοι είναι αδυσώπητοι . Οι εξελίξεις που ήρθαν στον χώρο, μμμ…θα έλεγα μετά την εξαγορά του Alpha, κλιμακώθηκαν σαν τσουνάμι το οποίο ακόμη δεν έχει σκάσει σε όλη του την ένταση.
Το τι κάνουμε; Καταρχήν θα παλέψουμε για το αυτονόητο. Την επιβίωση. Με όποιο μέσο διαθέτουμε και όπως μπορεί ο καθένας. «Η ταβέρνα στην Βάρη» είναι εναλλακτική και υπό μία έννοια, πάλι καλά που υπάρχει μια ταβέρνα που έχει ανάγκη λαντζέρη. Οι νεότεροι ας σκεφθούνε αλλαγή επαγγέλματος. Ίσως ανακαλύψουν ομορφιές που έχει η ζωή και , όσο και αν το νοιώθετε μελό, εμείς με το ψώνιο μας, χάσαμε πολλές μέρες ζωής, πολλές διακοπές, πολλές ώρες με τα παιδιά μας «βάζοντας πλάτη» για να «παίξουνε στον αέρα κανάλια» και να ντεμπουτάρουν έντυπα.
Συνήθως απο αυτή εδώ την συχνότητα, θέλω να γελάμε. Υπο μία έννοια λοιπόν λειτουργεί θεραπευτικά το να γράφω για την διαμάχη που ξέσπασε για το ποιά θεωρεί ποιά, «χοντρή» στο dancing, για το αν ο Τρύφωνας είναι έτοιμος να αποκαθηλώσει τον Μπαρίζνικωφ, για το αν μαρέσει η κουπ της Ζέτας ή για το αν θα ήθελα να δω τον Σάκη να κατεβαίνει στην Επίδαυρο ως Θεός Απόλλωνας ή ως Θεά Αθηνά.
Κυκλωμένη όμως απο απελπισμένους φίλους, που πολλούς απο αυτούς τους θεωρώ κάτι πιο πολύτιμο απο συγγενείς, είμαι ειλικρινά εξουθενωμένη γιατί …βλέπω το παγόβουνο που έρχεται κατα πάνω μας, την ίδια στιγμή που οι «παπαγάλοι» διαδίδουν ειδήσεις για να συγκεντρωθούν περισσότερες «νυφίτσες» στην ατμόσφαιρα που ψάχνουν θηράματα.
Το ευχάριστο, σε αυτό τον πόλεμο, είναι ότι έχουμε συναντηθεί οι άνθρωποι μεταξύ μας πιο ουσιαστικά. Μοιραζόμαστε αγωνίες, φαγητό, ποτό, βενζίνη , διόδια, σπίτια και ότι άλλο μπορεί να πέσει στο τραπέζι, σε συσκευασία γέλιου όμως, γιατί ως γνωστό η κορύφωση της τραγωδίας είναι η κωμωδία.
Το ευχάριστο επίσης είναι ότι μέσα σε όλο αυτό το χάλι οι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει να ελπίζουν ακόμη και απλήρωτοι, απαξιωμένοι, άρρωστοι, χωρισμένοι, χωρίς ή με παιδιά, με προστατευόμενα μέλη, ανθρώπους ή τετράποδα, όμως όσοι διαπραγματεύονται ή όσοι γνωρίζουν ή όσοι βάσει ρόλου διαχειρίζονται ανθρώπους, ας καταλάβουν ότι οι θυμωμένοι, οι απαξιωμένοι, οι απελπισμένοι άνθρωποι δικαιούνται να μην αντιδρούν πάντα ψύχραιμα και ότι το ότι σταματάνε να δουλεύουν είναι πιθανόν γιατί μπορεί να εξάντλησαν όλες τις πηγές ακόμη και των δανεικών.
