O καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί την τρίτη αιτία θανάτου που σχετίζεται με καρκίνο και η συχνότητα της νόσου αυξάνεται συνεχώς. Η συντριπτική πλειονότητα των καρκίνων του παγκρέατος -πάνω από το 95% – είναι αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου και προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι σε νεότερους ενήλικες, η συχνότητα εμφάνισης αδενοκαρκινώματος του παγκρεατικού πόρου έχει αυξηθεί σε νεότερες γυναίκες αλλά παρέμεινε σταθερή στους άνδρες.
Οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ αναφέρουν ότι σε μια πρόσφατη ανάλυση δεδομένων για τον καρκίνο του παγκρέατος σε νεαρούς ενήλικες (ηλικίας 15–39 ετών), διαπιστώθηκε ότι αν και υπάρχει αύξηση της επίπτωσης, το ποσοστό θνησιμότητας παραμένει σταθερό.
Σύμφωνα με τους Patel et al, οι οποίοι δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο Annals of Internal Medicine, η αύξηση της επίπτωσης αφορά κυρίως διαγνώσεις πρώιμου σταδίου ενδοκρινών όγκων και όχι επιθετικών αδενοκαρκινωμάτων. Αυτό οφείλεται πιθανώς στην πρόοδο των διαγνωστικών τεχνικών, που εντοπίζουν μικρούς, αργά εξελισσόμενους όγκους. Ωστόσο, η θνησιμότητα παραμένει σταθερή, υποδεικνύοντας ότι δεν παρατηρείται ουσιαστική αύξηση στον επιθετικό καρκίνο.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η συχνότητα του καρκίνου του παγκρέατος αυξήθηκε περισσότερο στις νεαρές γυναίκες. Ωστόσο, ο θάνατος από καρκίνο του παγκρέατος ήταν σταθερός και στα δύο φύλα.
Επιπλέον, η ανάλυσή τους έδειξε ότι η αύξηση της επίπτωσης του καρκίνου του παγκρέατος, αποδίδεται σε καρκίνους πρωίμου σταδίου, οι οποίοι αυξήθηκαν από 0,6 σε 3,7 ανά εκατομμύριο γυναίκες και από 0,4 σε 2,2 ανά εκατομμύριο άνδρες. Η συχνότητα εμφάνισης μικρών όγκων (κάτω από 2 cm) αυξήθηκε οκτώ φορές περισσότερο στις γυναίκες και τρεις φορές περισσότερο στους άνδρες. Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική αλλαγή στη συχνότητα εμφάνισης καρκίνου τελικού σταδίου σε γυναίκες ή άνδρες.
Παρά την αύξηση των διαγνώσεων, το υπόβαθρο της σταθερής θνησιμότητας υποδηλώνει ότι εντοπίζονται πλέον όγκοι που δεν ανιχνεύονταν παλιότερα. Η έρευνα καταλήγει ότι η τάση αυτή αντανακλά καλύτερες διαγνωστικές πρακτικές και όχι πραγματική αύξηση περιστατικών. Πρέπει να σημειώσουμε ότι ενδεχομένως διαγιγνώσκονται σήμερα μικροί όγκοι με περιορισμένη επιθετικότητα και επομένως η πιθανότητα υπερθεραπείας όγκων που μπορεί να μην δημιουργούσαν ποτέ κάποιο πρόβλημα στους ασθενείς, είναι σημαντική. Η έρευνα υπογραμμίζει την ανάγκη να αποφεύγεται η υπερδιάγνωση που μπορεί να οδηγήσει σε άσκοπες θεραπείες.
