Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το φθινόπωρο τού 2023 ήταν ονειρικό για τον Παναθηναϊκό,
καθώς η ομάδα -υπό την καθοδήγηση τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς-
έδειχνε έτοιμη να επανερχόταν στην Κορυφή μετά από 13 χρόνια.
Το σφριγηλό σύνολο ενέπνεε την Ελπίδα,
οι σερί νίκες υπεδαύλιζαν και εφούντωναν διαρκώς τη θεριευάμενη φλόγα,
ο Ενθουσιασμός προσελάμβανε διαστάσεις τσουναμικής λάβας,
ο πρώτος γύρος έκλεινε με το «Τριφύλλι» μακριά από τούς ανταγωνιστές του,
οι δώδεκα νίκες και η μία ισοπαλία ήταν ο εκπληκτικός απολογισμός,
η Α.Ε.Κ. είχε μείνει 8 βαθμούς πίσω,
ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Ολυμπιακός είχαν μείνει 12 βαθμούς πίσω,
η διαφορά ασφαλείας είχε ως σύμμαχο τη Στατιστική,
η Φαντασία διέπραττε ένα απολύτως ρεαλιστικό ταξίδι μέχρι τον επερχόμενο Μάϊο,
η θριαμβευτική αναγγελία εγένετο ήδη πανηγυρικό και συγκινητικό πρωθύστερο σχήμα:
«Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 2023-2024».
Η αναγκαστική διακοπή για το «Μουντιάλ» εφάνταζε ως κατά παραγγελίαν βάλσαμο
για να καλύπτονταν τα ηχηρά κενά στο ρόστερ
και να αναπληρώνονταν οι μακροχρονίως τραυματίες μέχρι την επιστροφή τους,
μα η επανέναρξη τού πρωταθλήματος κατέδειξε τις τεράστιες αδυναμίες
που μέχρι τότε -ελέω εξαιρετικώς ευνοϊκών συγκυριών- ήταν κρυμμένες·
η γυρολογική χειμερινή τουρνέ στην Κύπρο,
οι βαθμοί που πετιούνταν σαν τσόφλια από πασατέμπο,
οι θλιβερές μεταγραφές στην εμβόλιμη περίοδο τού Ιανουαρίου,
το τραγικό θέαμα και η εκκωφαντική έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων,
ήταν όλα αυτά μαζί ένα αποκρουστικό μείγμα
που με είχε οδηγήσει να αποσύρω την επανειλημμένως κατατεθειμένη εκτίμησή μου
για τον προπονητή που ήταν ήδη αναχθείς και αναγορευθείς σε «τοτέμ».
Η απέχθειά μου για τον προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς
παγιώθηκε με την ολοκλήρωση τής παταγωδώς αποτυχημένης σεζόν,
ο τίτλος είχε χαθεί, η ποδοσφαιρική αυτοκτονία ήταν πια τετελεσμένη,
η Α.Ε.Κ. -επιβεβαιώνοντας την εναλλακτική πρόβλεψή μου- είχε σηκώσει την «Κούπα»,
όμως η ακόμα μεγαλύτερη ζημιά για τον Παναθηναϊκό
ήταν ότι μία σημαντική μερίδα των οπαδών του
είχε υποστεί ιδρυματοποίηση με το πρόσωπο που τής έδωσε το «Δικαίωμα στην Ελπίδα».
Τι κι αν ο Γιοβάνοβιτς είχε χάσει το «Άχαστο Πρωτάθλημα»,
τι κι αν -καθ’ όλην τη διάρκεια τού δεύτερου γύρου- είχε διαπράξει αναρίθμητα ολέθρια λάθη,
τι κι αν μετά το μεγαλειώδες κάζο έπαιρνε ως πρώτη μεταγραφή τον συνταξιούχο Ζέκα,
τι κι αν η ομάδα -άμα τω ξεκινήματι τού επόμενου πρωταθλήματος-
έζεχνε Ηττοπάθεια, Μιζέρια, Κακομοιριά,
η φαντασιόπληκτη πλέμπα ήταν μονίμως ακροβολισμένη κι έτοιμη
να καθαγιάσει κάθε «έγκλημα», κάθε ποδοσφαιρικό ανοσιούργημα,
ενώ ταυτοχρόνως επεφύλασσε γκετοποίηση και λιντσάρισμα
προς κάθε φωνή που ετόλμαγε να εκφράσει εύλογες ενστάσεις και κριτική.
Έτσι ενεπνεύσθην τον όρο «ταλΙΒΑΝ»,
ο οποίος ήδη έχει γράψει ιστορία στην Ελληνική Αθλητικογραφία,
καθώς κατορθώνει να συμπυκνώνει και να αναλύει μέσω τής Μονολεκτικότητας
ένα απολύτως σαθρό και διάτρητο μαζικό φαινόμενο·
ο «ταλιΙΒΑΝισμός» -όντας (από)φασίζων και διατάζων-
χρησιμοποιεί ως συνθηματικά και ως κορωνίδες επιχειρηματολογίας
τις φράσεις «Ξέρει ο Ιβάν», «In Ivan we trust» και «Σ.Γ.Ο.Ι. (Σάς Γαμάει Ο Ιβάν)»,
εξαντλώντας κάθε πιθανότητα διαλόγου
και εφαρμόζοντας απροκαλύπτως τη μέθοδο «Δύο Μέτρα και Δύο Σταθμά»
(σέβομαι τούς φιλάθλους που πιστώνουν τα θετικά στοιχεία
αλλά δεν ορρωδούν να χρεώνουν και τα αρνητικά στοιχεία,
είμαι σε ανοιχτό πόλεμο με την απόπατη πλέμπα
που επιδίδεται σε ειδυλλιακές αφοδεύσεις και μαγαρίζει την Κοινή Λογική).
Κατόπιν τούτων,
το ένστικτό μου με είχε προειδοποιήσει μήνες πριν από την 26η Δεκεμβρίου
(ημέρα πένθους για τούς «ταλΙΒΑΝ»)
και επήλθε η σφραγίδα τής απέχθειάς μου για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς
όταν διέβλεψα την αφόρητη τοξικότητα και τη βαρύτατη ζημία
που επρόκειτο να προκαλέσει στην ομάδα η κληρονομιά του.
Πέρα από τούς σεισμικούς κλυδωνισμούς που επέφερε η απόλυσή του,
πέρα από τα σαπάκια και τα σκουπίδια που εφόρτωσε στον Παναθηναϊκό,
πέρα από το χάος και τα βολεμένα υπαλληλάκια που άφησε για τούς διαδόχους του,
πέρα από τα τεράστια συμβόλαια-βαρίδια,
πέρα από τούς παλαίμαχους, πέρα από τούς τελειωμένους,
πέρα από αυτά τα ανθυποπαιχτάκια που δεν μπορούν να βρουν ομάδα,
πέρα και από το γεγονός ότι κι ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς ήταν άνεργος επί επτά μήνες
(ουδεμία σοβαρή ομάδα παγκοσμίως έσπευσε να τού προσφέρει συνεργασία
και εν τέλει τον προσέλαβε -πονηρώς σκεπτόμενη- η «Ε.Π.Ο.»,
προβαίνοντας σε μία λύση που για ευνόητους λόγους είναι «Win-Win Situation»),
πέρα απ’ όλα αυτά, λοιπόν,
η απεχθέστερη κληρονομιά που άφησε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό,
είναι ότι προσέφερε ένα «ακλόνητο επιχείρημα» στους κατοπινούς τσαρλατάνους·
ναι, αμέσως μετά από την ντροπιαστική 4άρα από την Τσέλσι,
ο θλιβερός Ντιέγκο Αλόνσο έφτασε στο απόπατο σημείο ξευτίλας
να ξεστομίσει κατά τη διάρκεια τής συνέντευξης Τύπου τα εξής:
«…οι διοργανώσεις,
το Κύπελλο Ελλάδος, το Πρωτάθλημα Ελλάδος, οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις,
δεν κερδίζονται ούτε τον Νοέμβρη, ούτε τον Δεκέμβρη·
είναι σαν τούς μαραθωνίους· κρατάνε μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πριν από δύο-τρία χρόνια,
ο Παναθηναϊκός τον Δεκέμβρη ήτανε μπροστά έντεκα βαθμούς
και τελικά δεν κέρδισε το πρωτάθλημα.
Και…, μακάρι, εάν εμείς αυτή τη στιγμή ήμασταν έντεκα βαθμούς μπροστά,
σάς το υπογράφω… (θα παίρναμε το πρωτάθλημα).
Μακάρι να μπορούσα να βρεθώ σε τέτοια θέση,
ώστε να έχω ένα τόσο μεγάλο αβαντάζ.».
Ο Αλόνσο έχει αποδείξει ότι ως προπονητής είναι ένας «τίποτας».
Ο Αλόνσο απέδειξε ότι ως άνθρωπος είναι ένας τιποτένιος.
Απεχθάνομαι μεν τον προπονητή Γιοβάνοβιτς
(ακόμη κι αν πετύχει στην Εθνική Ελλάδος,
ακόμη κι αν παραβλέψουμε ότι υπάρχουν τεράστιες δομικές διαφορές
ανάμεσα στο σκεπτικό προπόνησης ενός συλλόγου και ενός εθνικού συγκροτήματος,
ακόμη κι αν δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας
ότι η έως τώρα θετική πορεία θα συνεχιστεί και δεν θα αποδειχθεί προϊόν συγκυριών,
ακόμη κι αν -καθ’ υπερβολήν θα το πω-
η «“Εθνική” τού Γιοβάνοβιτς» κατακτήσει το «Ευρωπαϊκό» ή το «Μουντιάλ»,
τα πρότερα «εγκλήματα» δεν καθαγιάζονται και δεν παραγράφονται,
ούτε μία επιτυχία ακυρώνει μία αποτυχία),
αλλά εν προκειμένω έρχομαι να υπερασπιστώ ασυζητητί τον Γιοβάνοβιτς.
Ο Αλόνσο απέδειξε με αυτήν την ποταπή δήλωσή του
ότι όχι απλώς ενσαρκώνει τη ρήση τού Αμερικανού λογοτέχνη Αμπρόουζ Μπιρς
«Δειλός: Ένας που στις επικίνδυνες καταστάσεις σκέφτεται με τα πόδια.»,
αλλά ότι είναι ικανός να μετέλθει κάθε τρόπο για να γλυτώσει το τομάρι του.
Διατείνεται το αναίσχυντο προπονητικό βδέλυγμα -και το υπογράφει κιόλας-
ότι αν προπορευόταν με έντεκα βαθμούς διαφορά θα έπαιρνε το πρωτάθλημα
(λες και η προπόρευση ήταν ουρανοκατέβατη και προέκυψε σε μία στιγμή),
αλλά αποσιωπά πως αν -σε αυτούς τούς οκτώ αγώνες που βρίσκεται στον πάγκο-
ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το αντίστοιχο σερί που κατέγραψε επί Γιοβάνοβιτς,
θα βρισκόταν τώρα στο ρετιρέ με 24 βαθμούς
και όχι ασθμαίνων στην 6η θέση με 12 ψωροποντάκια.
Ο Αλόνσο κατέφυγε απροκαλύπτως στην Αντι-Δεοντολογία και στην Ασέβεια,
αναφερόμενος σε μία επώδυνη συνθήκη που συνδέεται με τον προκάτοχό του
και αποδεικνύοντας ότι δεν διαθέτει τσίπα, μπέσα, φερεγγυότητα.
Με ποιο δικαίωμα προέβη στη συγκεκριμένη μνεία;
Με ποιο δικαίωμα έπιασε στο στόμα του μία ανοιχτή πληγή τής ομάδας;
Με ποιο δικαίωμα χρησιμοποιεί ως άλλοθι την «Ανοιχτή Πληγή»;
Μα…, με το δικαίωμα που τού δίνει ο τσαρλατανισμός του.
Και να ’ταν μόνο η Αντι-Δεοντολογία κι η Ασέβεια·
αυτός ο γελοίος προπονητίσκος, αυτός ο «Ζιγκολιάρης τής Προπονητικής»,
έδωσε και μία μικρή αλλά σαφή γεύση
από τις επικείμενες συμπαρομαρτούσες συμπεριφορές του,
καθώς η Συκοφαντία και η Προδοσία εδήλωσαν επίσης την παρουσία τους,
εκπέμποντας μήνυμα ότι διόλου απίθανο να βρουν στο μέλλον την κορύφωσή τους.
Πώς τεκμαίρεται η Συκοφαντία..;
Πώς προ-αναγγέλλεται η Προδοσία..;
Μα…, από την ανακριβή φράση
«Πριν από δύο-τρία χρόνια,
ο Παναθηναϊκός τον Δεκέμβρη ήτανε μπροστά έντεκα βαθμούς
και τελικά δεν κέρδισε το πρωτάθλημα.»,
η οποία πιστοποιεί την απόλυτη ανηθικότητα τής δήλωσης,
αφού εκουσίως διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα ώστε να μεγεθυνθούν οι εντυπώσεις.
Ο Αλόνσο, όντας προπονητής τής ομάδας και κατέχων θεσμική ιδιότητα,
δεν είναι ένας απλός φίλαθλος, δεν είναι ένας καφενειακός παρλαπίπας,
δεν δικαιούται να τοποθετείται «στο Κουτουρού» και «στο Περίπου»,
οπότε -έστω κι αν παρακάμψουμε προσωρινώς το επαγγελματικό «unfair» του-
είχε την υποχρέωση να θωρακίσει με αδιάψευστα στοιχεία το επιχείρημά του
και όχι να επιδοθεί σε πλειστηριασμό που εβόλευε έτι περαιτέρω το αφήγημά του·
οπότε, για να κλείσουμε οριστικώς κι αμετακλήτως αυτό το θέμα,
ενημερώνω άπαντες τούς μπουρδολόγους
ότι το maximum τής απόστασης που στο επίμαχο διάστημα
έφτασε να έχει ο Παναθηναϊκός από τον πιο κοντινό ανταγωνιστή του,
ήταν οι 8 βαθμοί από την Α.Ε.Κ. με το πέρας τού πρώτου γύρου
(ολογράφως και με κεφαλαία γράμματα: ΟΚΤΩ ΒΑΘΜΟΙ).
Επιμύθιο:
Ο «Ζιγκολιάρης τής Προπονητικής» είναι ήδη τελειωμένη υπόθεση,
κάθε ματς αποτελεί «κριτήριο παραμονής»,
αλλά -κατά πώς φαίνεται- ο μεγαλομέτοχος τής ομάδας
συνεχίζει το ατέρμονο κυνήγι τής ουράς του
και εμμένει να παίρνει αποφάσεις αφ’ ότου έχει συντελεστεί η ζημιά.
Όμως,
μετά από δώδεκα χρόνια παταγώδους αποτυχίας
και από κάποιες στιγμιαίες εκλάμψεις που -αντί να μειώνουν- μεγεθύνουν τη βοή,
η Ιστορία έχει πάψει πια να επαναλαμβάνεται ως «Φάρσα»·
ο Αλόνσο μετράει αντίστροφα,
ο Αλαφούζος παράγει αδιαλείπτως την οδυνηρή αντιστροφή
«Η Φάρσα επαναλαμβάνεται ως “Ιστορία”.»,
η Σημειολογία έρχεται να επιβραβεύσει τον παπατζή Τσάκα,
ο Άραβας πρίγκηψ δεν ήρθε ποτέ μεν,
όμως το αραβικό πρόθεμα είναι εδώ
και βυθίζει ξανά τον Π.Α.Ο. στην άβυσσο που λέγεται «Εσωστρέφεια».
…
ΑΛ-αφούζος.
ΑΛ-όνσο.
Ο πιο παραμορφωτικός φακός είναι η «ΑΛ-φαβητική σειρά»
και όποιος αμφιβάλλει ας κοιτάξει τη βαθμολογία τού πρωταθλήματος.
Αλ-λαγή ώρας από σήμερα,
αλ-λά ουδείς γνωρίζει πότε θα αλ-λάξουν οι αλ-ήστου μνήμης παναθηναϊκοί καιροί.
Διότι,
όπως λέει κι ο «Παντελής Σκουφάντερος (Κώστας Δούκας)»
στη λατρεμένη ταινία «Τής Κακομοίρας»
(η οποία είναι κατοχυρωμένη στο Συλλογικό Θυμικό ως «Ο μπακΑΛόγατος»),
τα Χρήματα είναι Χρήματα και τα Προσώπατα είναι Προσώπατα.
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός δεν πάσχει από Χρήματα·
ο Παναθηναϊκός πάσχει από Προσώπατα.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
