Και επειδή οι… πικρές παραδόσεις σε αυτή την ‘έρημη χώρα’ που ονομάζεται Ελλάδα ποτέ δεν λένε να μας ξεχάσουν, ιδού και αυτό το καλοκαίρι που προχωράει με θλίψη ολοταχώς, ώστε να βρει αρνητικό ρυθμό μέχρις ότου αποσυντονίσει και πάλι τις ψυχές μας.
Ο πιο θερμός μήνας Ιούνιος από το 1860 -όπως κατέγραψε η στατιστική- έδωσε την σκυτάλη σε έναν Ιούλιο που συνεχίζει ήδη με «σαραντάρια» θερμοκρασίας και με καθημερινή απειλή παράτασης των καταστροφικών πυρκαγιών. Ο αρμόδιος υπουργός αντιμετωπίζει την αθλιότητα της καταστροφής με χαμόγελο, δηλώνοντας ότι είναι ικανοποιημένος από την αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά μην τον ακούτε «τοις μετρητοίς», αφού σοβαρά επιχειρήματα πρόληψης δεν έχει να καταθέσει.
Η περίφημη ‘καθημερινότητα’ των πολιτών είναι αλήθεια ότι αναγνωρίζεται από το πρωθυπουργικό γραφείο, αλλά πέραν τούτου, τα ράφια στα σουπερμάρκετ εξακολουθούν να μας τσουρουφλίζουν τα δάχτυλα, οι δε τσέπες μετά τις πρώτες 15-20 μέρες του μήνα, να μένουν συντροφιά μόνο με τις φόδρες τους!.
Και από την άλλη:
Πλήθος δημιουργών με συνεπή δράση ο καθένας στην τέχνη του, μας άφησαν ξαφνικά, για το τελευταίο τους ταξίδι:
Πρώτος στις 6 του περασμένου Μάρτη, ο σπουδαίος Πειραιώτης Δήμος Μούτσης και ακολούθησαν:
Γιώργος Στεφανάκης, νομικός με σημαντικό έργο αλλά και συνεχιστής του έργου του Μάνου Χατζιδάκι, ως υπεύθυνος της ορχήστρας των χρωμάτων.
Τάσος Μπιρσιμιτζόγλου, ο ακούραστος σκηνοθέτης με έργο στα τηλεοπτικά κανάλια.
Κώστας Ρεσβάνης, πολιτικοποιημένος δημοσιογράφος , φίλος από τις φτωχογειτονιές του Πειραιά και στην συνέχεια συνάδελφος (και στέλεχος) στο Συγκρότημα Λαμπράκη της εξαιρετικής εποχής…
Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, επίσης δημοσιογράφος κύρους, που κόσμησε το λειτούργημα σχεδόν επτά δεκαετίες…
Και μια και αναφέρομαι στην δημοσιογραφία, να σταθώ σε μια λεπτομέρεια που αποδεικνύει την κρίση στον κλάδο μας.
Η ΕΣΗΕΑ, ανακοίνωσε αυτές τις μέρες την εγγραφή νέων μελών, με τον αριθμό να αγγίζει τους 181 !! Δηλαδή μέγεθος τεράστιο σε σχέση με την κρίση που αντιμετωπίζει η δημοσιογραφία στην χώρα, με την ανεργία στον κλάδο να καλπάζει από καιρό σε διαδρομές γεμάτες «λακκούβες» και αβεβαιότητα (τελευταίο παράδειγμα το κλείσιμο της καθημερινής ιστορικής εφημερίδας ‘Αυγή» με τους δεκάδες συναδέλφους να αγωνιούν για το μέλλον τους).
Η εφιαλτική λεπτομέρεια σχετικά με την είδηση των νέων εγγραφών, ωστόσο, βρίσκεται αλλού. Μόλις δύο (αριθμός 2 !) νέα μέλη, προτάθηκαν για εγγραφή στο Σωματείο από μεγάλα καθημερινά πολιτικά φύλλα. Η Χαραμή της «Καθημερινής» και ο Κανελλόπουλος της «Εφημερίδας των Συντακτών. Και οι λοιποί 179, θα αναρωτηθείτε; Μάλιστα. Πρόκειται για νέα παιδιά τα οποία προσφέρουν τη δουλειά τους (και αποθέτουν τα όνειρα και την φιλοδοξία τους) σε γραφεία Τύπου κρατικών οργανισμών, μικρούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, κανάλια τηλεόρασης (η μερίδα του λέοντος) και άλλα Μέσα που δύσκολα εγγυώνται «μακροημέρευση»…
Μόλις δύο νέοι συνάδελφοι, λοιπόν, αντιστοιχούν στις ανάγκες ισάριθμων μεγάλων καθημερινών εφημερίδων. Που σημαίνει ότι τα πολυσέλιδα θα εξακολουθούν να «γεμίζουν» με αρθρογραφία διαφόρων σεβαστών καθηγητών, διανοουμένων, συγγραφέων και άλλων, άξιων μεν αλλά δημοσιογράφων όχι. Αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή του κλάδου, και αφήστε τους εκδότες να επιμένουν στην τακτική τους και την ΕΣΗΕΑ να σιωπά ένοχα και ίσως ύποπτα.
