Η πρώτη φωτογραφία είναι από αγώνα μπάσκετ της ομάδας του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ. Το μήνυμα είναι απολύτως σαφές. Για τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας του Πειραιά, κράτος είναι ο Ολυμπιακός, Βουλή η «Θύρα 7», Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο ιδιοκτήτης της ομάδας και κυβέρνηση η διοίκηση της ΠΑΕ. «Θα τα πούμε στην κάλπη» προειδοποιούν χωρίς αιδώ και με πλήρη επίγνωση ως προς το περιεχόμενο του μηνύματος, οι οργανωμένοι οπαδοί.
Πρόκειται για σαφή προειδοποίηση προς τις πολιτικές ηγεσίες. Οι «οπαδοί» θα ψηφίσουν κατ΄ εντολή. Θα επιλέξουν εκείνους που η διοίκηση της ομάδας επιλέγει. Εκεί αρχίζει και εκεί εξαντλείται κάθε έννοια δημοκρατίας και πολιτικού πολιτισμού.
Η δεύτερη φωτογραφία ντοκουμέντο διαδραματίζει ρόλο διαχρονικό. Ίσως για τον λόγο αυτό να είναι σημαντικότερη από την πρώτη. Το σύνθημα παραπέμπει στη δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου τον οποίο μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου οπαδοί του Ολυμπιακού το 2007 στην Παιανία.
Το σύνθημα που παραπέμπει στη δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού, Μιχάλη Φιλόπουλου
Η τρίτη και η τέταρτη φωτογραφία αφορούν την ουσία ενδεχομένως για την οποία υφίσταται αυτή η εγκληματική οργάνωση. Ένα πανό με ένα σύνθημα και μία φωτογραφία – ανάρτηση .
Πρόκειται για τον δολοφονημένο σε ενέδρα στον Κορυδαλλό, Βασίλη Ρουμπέτη, άμεσο συνεργάτη της διοίκηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Εμφανιζόταν πάντα δίπλα από τον πρόεδρο – ιδιοκτήτη της ομάδας είτε παρέα με τα μεγαλοστελέχη της ΠΑΕ. Ήταν αναμφισβήτητο ηγετικό στέλεχος της Θύρας 7. Ήταν σάρκα εκ της σαρκός, όπως κατεδείχθη από τη δολοφονία του, του σκοτεινού κόσμου της Greek Mafia. Οι οργανωμένοι οπαδοί της Θύρας 7 αυτόν ενθυμούνται και στη μνήμη του αναφέρονται.
Τι κοινό έχουν αυτά τα τέσσερα φωτογραφικά ντοκουμέντα;
Εδώ και πολλά χρόνια η Ελληνική Πολιτεία, η Ελληνική Αστυνομία, οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ανέχονταν, περιέθαλπαν, συμβάδιζαν, χαριεντίζονταν, συμβίωναν με αυτό το παρακράτος του ελληνικού χουλιγκανισμού. Επί χρόνια έβλεπαν το ακροδεξιό, παρακρατικό μόρφωμα των οργανωμένων οπαδών να γιγαντώνεται. Παρατηρούσαν με μία αρρωστημένη αδιαφορία τους ιδιωτικούς στρατούς των οργανωμένων οπαδών να αυξάνουν την ισχύ τους.
Στους δρόμους και τις πλατείες η κοινωνία μετρούσε νεκρούς και ακρωτηριασμένους. Σκότωσαν τον Φιλόπουλο, μετά τον Καμπανό, στη συνέχεια τον Μιχάλη, αργότερα τον Γιώργο τον Λυγγερίδη. Οι πολιτικές ηγεσίες, η Αστυνομία, οι Υπουργοί, αρμόδιοι ή αναρμόδιοι επαναλάμβαναν με ένα αρρωστημένο επαναλαμβανόμενο ρυθμό το ίδιο λογύδριο περί βίας στα γήπεδα.
Πάνω στις κερκίδες οι ολοένα αποθρασυνόμενοι οπαδοί δεν έκρυβαν ούτε τις προθέσεις τους ούτε τον προσανατολισμό τους.
Η διοίκηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν έχει περιθώρια να υπεκφεύγει. Οι οργανωμένοι της Θύρας 7, ο στρατός της ΠΑΕ με σπασμένα τα φρένα και ασυγκράτητοι μετέφραζαν στην πράξη αυτά που κατανοούσαν από τα μηνύματα της ηγεσίας. Κράτος είναι ο Ολυμπιακός, η δολοφονία στην Παιανία ήταν ένας θρίαμβος, ο Ρουμπέτης ήταν ένας ήρωας. Η διοίκηση θα μπορούσε να παρέμβει. Δεν το έκανε. Η ΠΑΕ θα μπορούσε να τιμωρήσει τους δικούς της οπαδούς που παρεκτρέπονταν. Δεν το έκανε. Η ομάδα θα μπορούσε να ακυρώσει αυτήν τη δυναμική που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο. Δεν το έκανε.
Από μία στιγμή και μετά οι ευθύνες από ατομικές αναβαθμίζονται σε συλλογικές. Και η ευθύνη για την εγκληματική δράση της εγκληματικής οργάνωσης αφορά πλέον το σύνολο της διοίκησης της ομάδας του Ολυμπιακού.
Θα ήταν τουλάχιστον άδικο να μην αναφερθούν και πάλι οι ευθύνες της πολιτικής εξουσίας η οποία τελικά χρησιμοποίησε πολιτικά και προς ίδιον όφελος την ισχύ που απορρέει από τους οργανωμένους στρατούς των χούλιγκαν. Πρόκειται για στρατιές ψηφοφόρων τελικά.
Ερωτάται ο κύριος Αυγενάκης και οι συν αυτώ. Ερωτούνται οι προκάτοχοί του καθώς και οι διάδοχοί του. Ερωτούνται οι πολιτικές και οι φυσικές ηγεσίες της ΕΛΑΣ. Ερωτάται κάθε βουλευτής των κομμάτων εξουσίας ξεχωριστά, κάθε υπουργός των διαδοχικών κυβερνήσεων που χειρίστηκαν και διαχειρίστηκαν το μέγα ζήτημα της βίας στα γήπεδα. Ερωτούνται οι πρωθυπουργοί οι οποίοι με στόμφο δεσμεύονταν να καταπολεμήσουν τα αρρωστημένα φαινόμενα βίας στις κερκίδες, στις αθλητικές εγκαταστάσεις, στους δρόμους και τις πλατείες.
Αυτές οι τέσσερεις φωτογραφίες θα πρέπει να στοιχειώνουν όλους τους παραπάνω που επέτρεπαν, ανέχονταν, έκρυβαν τους ενόχους, και ανατροφοδοτούσαν τα φαινόμενα που τώρα μας κάνουν και σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή.
