Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Νιώθουμε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε όσα μας συμβαίνουν… Πόσο μάλλον τώρα.
Ο έρωτας της ζωής μου παντρεύεται…
Μου το είπε ο ίδιος «για να μην το μάθω από άλλους και είναι χειρότερα». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, το στόμα μου να στεγνώνει και τα μάτια μου να γεμίζουν με δάκρυα. Από μπροστά μου πέρασαν, σαν ταινία μικρού μήκους, όλες οι στιγμές που περάσαμε μαζί… και η τελευταία σκηνή του δράματος… μόλις ξεκινούσε.
«Έρωτα ανεπανάληπτε», τραγούδησε πριν χρόνια η Τζένη Βάνου. Αυτό ήταν για μένα ένα έρωτας που δε θα τον ξαναζήσω. Έντονος και με πάθος. Ό,τι ονειρευόμουν στη ζωή μου, ο γαλάζιος πρίγκιπας με το άσπρο άλογο.
Όταν ήμουν μικρή έφερνα στο μυαλό μου ξανά και ξανά την εικόνα μου, όχι της τυπικής νύφης, αλλά να τρέχω για να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας και να βρεθώ γρήγορα κοντά στον άνδρα της ζωής μου.
Δε με ενδιέφερε αν το νυφικό θα είναι Vera Wang, αν το μακιγιάζ μου θα το επιμεληθεί ο ίδιος ο Freddy Κολομπράτσιο ή αν τα παπούτσια μου θα είναι ένα ζευγάρι νυφικών παπουτσιών Roberto Cavali με Swarovski. Το μόνο που ήθελα είναι να με κοιτάζει και το βλέμμα του να γεμίζει από εμένα.
Όταν μεγάλωσα, όμως, η εικόνα του γαλάζιου πρίγκιπα χάθηκε μαζί με την παιδικότητά μου. Ερωτεύτηκα και μάλιστα έναν άνδρα σκληρό, που ποτέ δεν έδειχνε τα αισθήματά του -μόνο σε’ μένα όπως αποδείχθηκε-, τον «brutal».
Για ‘μένα ήταν γοητευτικός, είχε και… έχει αυτό το κάτι, το κάτι, δεν ξέρω τι, που εμένα με ξετρελαίνει. Η αδελφή ψυχή μου… Είχαμε κοινά όνειρα, φιλοδοξίες, τρόπο διασκέδασης, χιούμορ. Ήταν αυτός που με μια λέξη του με έκανε να γελάω όλη μέρα ή με έριχνε στα Τάρταρα.
Πόσο σκληρή είναι η ζωή. Βέβαια, προσγειώθηκα ανώμαλα από το ονειροπόλημα, μιας και ο «έρωτάς μου ο ανεπανάληπτος» με θέλει καλεσμένη στο γάμο του. Ναι, ναι είναι αλήθεια. Αντί να σχεδιάζω το ΔΙΚΟ ΜΟΥ γάμο μαζί του, θα κλαίω «καθισμένη στο απέναντι παγκάκι, που θέλει η μοίρα το παιχνίδι της να παίξει…».
Τα μάτια του να λάμπουν από αγάπη για μια άλλη. Και εγώ, που ήμουν εκεί δίπλα του πάντα, περιμένοντας ένα νεύμα του, όπως ο Παπανδρέου με τη Λιάνη στο αεροπλάνο, να είμαι μια ΞΕΝΗ στη ζωή του.
Τι κάνουμε τότε; Ή το προσπερνάς ή το βιώνεις. Εγώ ανήκω στα άτομα που όλα τα παίρνουν κατάκαρδα. Δεν είναι ότι μου ήρθε ξαφνικό. Το ήξερα, προετοίμαζα τον εαυτό μου για αυτό, όμως δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα λάβω το προσκλητήριο.
Ξέρω, κάποτε τα δάκρυα θα στερέψουν, θα χαμογελάσω ξανά… αλλά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ έρωτας μου δε θα γυρίσει ποτέ. Όπως αποδείχθηκε, εγώ δεν ήμουν για εκείνον η γυναίκα που μπορούσε να του ξεκλειδώσει αυτή τη συναισθηματική του πλευρά.
Δε σκέφτομαι τα χρόνια που έχασα, δίνοντας φρούδες ελπίδες στον εαυτό μου ότι θα γυρίσει, μου το έλεγαν οι φίλοι μου και δεν τους άκουγα. Δε σκέφτομαι τις ευκαιρίες, στις οποίες είπα ανερυθρίαστα «ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, το δρόμο σου και εγώ το δικό μου», μόνο σκέφτομαι… γιατί να μην είμαι εγώ δίπλα του. Τι μου λείπει; Αναπάντητα ερωτήματα.
Τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου και ατενίζω το μέλλον περιμένοντας τα καλύτερα που έρχονται…
