Πάει καιρός…
Πώς περνάει έτσι ο Καιρός;
Πώς περνάει έτσι ο Χρόνος;
Έχω να γράψω και να δημοσιεύσω άρθρο για τον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
από το σημαδιακό διάστημα των δύο προηγούμενων πολιτικών αναμετρήσεων
και των ισάριθμών συντριβών που υπέστη η «Πρώτη φορά Αριστερά».
Ήταν Μάϊος και Ιούνιος τού 2023 όταν προέβαινα στις ακόλουθες δημοσιεύσεις:
22 Μαΐου 2023 (η επόμενη ημέρα από τις Εθνικές Εκλογές)
Τίτλος: Τσίπρας ΤΕΛΟΣ.
Υπότιτλος: Και «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» ΤΕΛΟΣ.
(https://www.zougla.gr/parapolitiki/tsipras-telos/)
23 Ιουνίου 2023 (δύο ημέρες πριν από τις επαναληπτικές Εθνικές Εκλογές)
Τίτλος: Αλέξη, είσαι εκτός τόπου και χρόνου
Υπότιτλος: Ανοιχτή Επιστολή στον Πρόεδρο τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
(https://www.zougla.gr/parapolitiki/aleksi-ise-ektos-topou-ke-xronou/)
Το Συναίσθημα, η Γνώση και -κυρίως- το Ένστικτο
ήταν τα στοιχεία που (με) είχαν οδηγήσει σε αυτά τα επώδυνα πονήματα
και έκτοτε βρισκόμουν σε μία ιδιαίτερη πνευματική-ψυχολογική κατάσταση
που κυμαινόταν ανάμεσα στην Παρατήρηση και στην Απάθεια.
Βεβαίως, όντας εμπαθής εκ φύσεως (ήτοι, άρρηκτα συνδεδεμένος με το Πάθος),
η αποστασιοποίηση και η ψυχρότητά μου δεν εδήλωναν παραίτηση·
τουναντίον, επρόκειτο για προσωρινή άμυνα,
η οποία επερίμενε με φλεγόμενη καρτερία να έβρισκε μία ζωογόνο αιτία
ώστε να έδινε ξανά τη θέση της στο «Ένθερμον τού Ονείρου».
Τι είναι η Ζωή χωρίς Όνειρα;
Τι είναι τα Όνειρα χωρίς την «Ελπίδα τής Πραγματοποίησης»;
Σύμφωνοι, η Αριστερά είναι Τέλεια Θεωρία και Ατελής Πράξη,
αλλά ας πάψουμε όλοι εμείς οι Αριστεροί να εξιδανικεύουμε την Ουτοπία.
Ναι, η Ουτοπία αιμοδοτεί την Ποίηση, όμως υπάρχει κι ο Ρεαλισμός στη Ζωή.
Άλλωστε, ποιος είπε ότι δεν χωράει ο Ρεαλισμός στο Όνειρο;
…
Ξάφνου, λοιπόν, εγένετο… Στέφανος Κασσελάκης!
Παντελώς άγνωστος στο Πανελλήνιο,
αμερικανοθρεμμένος και άρα ανήκων στην κατηγορία των ανθρώπων
που ο ψωραλέος-κομπλεξικός-ξενομανής γραικύλος
αρέσκεται να τούς αποκαλεί με τον υποτιμητικό όρο «αμερικανάκια»,
διαθέτων βαρύ επιχειρηματικό βιογραφικό,
εξειδικευμένος στους άκρως απαιτητικούς τομείς τής Ναυτιλίας και των Τραπεζών
(με θητεία -μεταξύ άλλων- στο καπιταλιστικό σύμβολο «Goldman Sachs»),
προερχόμενος από ιδιαιτέρως εύπορη οικογένεια,
ένας αυθεντικός αστός που -σε πολιτικό επίπεδο- εμφανίστηκε από το Πουθενά
και κατέφερε εν μία νυκτί να συντρίβει τα μονόχνωτα «Αριστερά Στερεότυπα».
…
Κάνω μία μικρή αλλά σημαντική παρένθεση…
Στο πρόσφατο παρελθόν τοποθετήθηκα δημοσίως
για την αδήριτη ανάγκη να υπάρξει επί τέλους «Αστικοποίηση τής Αριστεράς»·
εξ ου και έχω γράψει ότι αν γινόμουν ιδρυτής κόμματος θα το ονόμαζα «Αστική Αριστερά»,
καθώς δεν νοείται στην «Εποχή τής Παγκοσμιοποίησης και τού Διαδικτύου»
να παραμένει ο «Δημοκρατικός Χώρος» προσκολημμένος σε απαρχαιωμένους κώδικες
και σε αυτο-γκετοποιητικές αγκυλώσεις.
Όταν ακόμη και στο έσχατο μαντρί τού Ολύμπου υπάρχει «5G»,
είναι ανεπίτρεπτο να πρεσβεύεις ρητορική και «lifestyle»
που παραπέμπουν στη Μετα-Κατοχική και Μετ(α)-Εμφυλιακή Ελλάδα.
Εννοείται ότι τιμούμε την Επαρχία,
εννοείται ότι το Χωριό είναι ο τρυφερός βιοτεχνικός πυρήνας τής ζωής μας,
αλλά πρέπει πια να τερματιστεί ο στείρος τοπικισμός
που τροφοδοτεί αφειδώς τη χώρα με κοντόφθαλμους πολιτικάντηδες.
Εν κατακλείδι,
ναι, βεβαίως κι επιτρέπεται ένας «Αριστερός» να είναι πλούσιος
(αρκεί να μην εκμαυλίζεται από το Χρήμα,
αρκεί να μη χρησιμοποιεί άτιμες μεθόδους για να ανελίσσεται οικονομικώς,
αρκεί να μην πετάει στα σκουπίδια την Εν-Συναίσθηση και την Αλληλεγγύη).
Η Αριστερά οφείλει να πάψει να είναι υποχείριο και παρακολούθημα
αυτής τής εξαιρετικά επιτυχημένης προπαγάνδας που έχει μετέλθει η Δεξιά
προκειμένου να συγκεντρώνει ανενόχλητη στα χέρια της τα Πλούτη.
Όπερ μεθερμηνευόμενον, ξεκαθαρίζω και διατυμπανίζω πως,
«Αριστερός και Πλούσιος» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ
(εν αντιθέσει με την άκρως προβληματική σύζευξη «Δεξιός και Φτωχός»,
που μαρτυρά την τάση τού ατόμου να πατήσει επί των πτωμάτων των έτερων φτωχών,
με απώτερο στόχο να πραγματώσει το παραδόπιστο «Δεξιό Πεπρωμένο»).
Και κάτι ακόμη..:
Συνιστά γελοιωδέστατη αντιφατικότητα το γεγονός ότι,
οι «Δεξιοί» -κάθε φορά που θέλουν να αποδομήσουν έναν ευκατάστατο δημοκράτη-
χρησιμοποιούν ως ειρωνεία τη φράση «“Αριστερός” με “δεξιές τσέπες”»,
χωρίς να καταλαβαίνουν πως επί τής ουσίας εκθέτουν τούς εαυτούς τους.
…
Επανέρχομαι…
Ο Στέφανος Κασσελάκης συμπεριλήφθηκε το 2023
σε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
και δεν τού χρειάστηκε παρά ελάχιστο διάστημα
προκειμένου να εντοπίσει τις σηπτικές παθογένειες που είχαν παγιωθεί μέσα στο Κίνημα.
Ο σκουριασμένος και ναφθαλινικός κομματικός μηχανισμός
-έμπλεος ναρκισσιστικής βαργεστημάρας και καταγέλαστου διανοητικού ελιτισμού-
αρνούταν να κατανοήσει τα αίτια για τις δύο απανωτές εκλογικές συντριβές
και μετερχόταν την καταστροφική αμπελοφιλοσοφία μέσω τής λέξης «Αναστοχασμός».
Επήγαινε κι ερχόταν εκείνες τις μέρες ο Αναστοχασμός,
παράγοντας ανέμελες εικονοπλασίες όπου εδέσποζε μία κουνάμενη αιώρα,
ενώ στην πραγματικότητα επέρχετο ήδη η Κατάρρευση.
Τα κομματικά σούργελα αναστοχάζονταν στην «Κούνια τού Χασομεριού»,
οι ιδεοληπτικοί χασομέρηδες είχαν εγκλωβίσει τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη
και τον συμπαρασύρανε μαζί τους στα πολιτικά έγκατα.
Έστω και με τεράστια καθυστέρηση, λοιπόν,
ο Τσίπρας αντελήφθη ότι η κατάσταση βρισκόταν πια στο «Μη Περαιτέρω»
και -σοφά πράττων- προέβη στη γενναία αλλά και επιβεβλημένη παραίτησή του.
Όταν δεν μπορείς να σώσεις τούς άλλους, σώσε τουλάχιστον εσένα.
…
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο πάλαι ποτέ «πρόεδρος τού 15μελούς»,
ο πιτσιρικάς που εξεκίνησε κάποτε ως εξέχον μέλος στις μαθητικές καταλήψεις
και έφτασε να γίνει Πρωθυπουργός τής Ελλάδος,
διέπραξε κατά τη διάρκεια τής ιλιγγιώδους ανέλιξής του ένα τεράστιο λάθος·
πλην όμως, αν μιλήσουμε με όρους εντιμότητας και μπέσας,
επρόκειτο για ηθικώς επιβεβλημένο «τεράστιο λάθος».
Ποιο ήταν αυτό;
Ο Αλέξης δεν ήταν μόνος του, ούτε έφτασε μόνος του στην Κορυφή,
οπότε δεν θα ημπορούσε να απαρνηθεί την παλιοπαρέα του.
Ήταν μαζί από τις (μετ)εφηβικές εποχές,
ήταν μαζί από τις εποχές που η Ουτοπία απετελούσε ιερό δικαίωμα και ιερή υποχρέωση,
ήταν μαζί από τις εποχές που η παλιοπαρέα έπιανε οριακά το ποσοστό τού 3%,
ήταν μαζί και όταν συνέβη η υπερ-ηχητική πολιτική απογείωση.
Στις 25 Ιανουαρίου 2015,
ο «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» εκτοξεύεται στο 36,34%
και η παντελώς απροετοίμαστη παλιοπαρέα είναι τώρα πια «Κυβέρνηση».
Πώς να πεις στον σύντροφό σου ότι πλέον δεν (σού) κάνει, ότι δεν (σού) είναι αρκετός..;
Πώς;
«Μόλις απέκτησες εξουσία, αυτομάτως αλλοτριώθηκες και με προδίδεις.
Μέχρι χτες σού έκανα και τώρα δεν σού κάνω;», θα σού αντιτείνει ευλόγως.
Ο Αλέξης, λοιπόν, δεν ήταν και δεν είναι τέτοιος άνθρωπος,
δεν είναι άφιλος, δεν είναι αφιλότιμος, δεν είναι αγνώμων, δεν είναι προδότης,
οπότε πορεύθηκε με την «παλιοπαρέα»
και με κάποιες λιγοστές προσθήκες που είχαν -ως επί το πλείστον- καιροσκοπικά κίνητρα.
Η στελεχιακή πενία ήταν εμφανής,
ο καθείς εσήκωνε ανά πάσα στιγμή το δικό του μπαϊράκι,
η εξαιρετικά δύσκολη περίοδος που εβίωνε η χώρα
καθιστούσε απαγορευτικές τις «χαριτωμενιές»,
ο Τσίπρας απέτυχε να συνειδητοποιήσει εγκαίρως
ότι η «Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν ένα απελπισμένο πείραμα
που μετερχόταν η διαχρονικώς δεξιΐζουσα Νεοελληνική Κοινωνία.
Άρα, εν μέρει αδίκως και εν μέρει δικαίως,
οι αν(τ)οχές προς τούς αποτυχημένους σωτήρες
ήταν μικρότερες από τις αν(τ)οχές προς τούς επιτυχημένους καταστροφείς.
Το Παρόν είχε νικηθεί από το Παρελθόν.
Το Παρελθόν έμελλε να γίνει Μέλλον.
…
Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε στο κεντρικό πολιτικό προσκήνιο
αμέσως μετά από τις δύο εκλογικές συντριβές τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
και ήταν διάχυτη η βεβαιότητα από την πρώτη στιγμή
ότι αυτή εδώ η απρόσμενη υποψηφιότητα
θα μετατρεπόταν σε απόλυτο ξεμπρόστιασμα για τον πάλαι ποτέ σκληρό πυρήνα τού κόμματος
(ένας πυρήνας, που συν τω χρόνω είχε προσλάβει χαρακτηριστικά νταβατζή).
Ο Κασσελάκης διέθετε -εν συγκρίσει με τον Τσίπρα- το εξόχως σημαντικό πλεονέκτημα
ότι δεν είχε συναισθηματικές δεσμεύσεις με πρόσωπα
και έτσι η «παλιοπαρέα» αυτομάτως τον έχρισε ως εχθρό της.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 2023,
τα βολεμένα και ψωνισμένα «τοτέμ» έλαβαν την εκκωφαντική απάντησή τους,
ο άρτι αφιχθείς υποψήφιος είχε στείλει στην «παλιοπαρέα» το μήνυμα
ότι οι άχρωμοι-άοσμοι-άγευστοι αναστοχαστές είναι «Ηγέτες τής Αιώρας»
και ο αποχαιρετισμός που τούς αρμόζει είναι η φράση «Κούνια που σάς κούναγε.».
Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν τώρα ο νέος αρχηγός και ηγέτης τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»!
…
Επί μήνες τον παρατηρώ,
επί μήνες προσέχω και αναλύω κάθε κίνησή του, κάθε τοποθέτησή του, κάθε επιλογή του,
και πλέον έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη για τον Στέφανο Κασσελάκη.
Πάμε να ξεκινήσουμε από τότε -που άμα τη εκλογή του-
οδήγησε τούς φαφλατάδες τεμπελχανάδες να ανοίξουν μόνοι τους την «Πόρτα τής Εξόδου»
και να δημιουργήσουν την παντελώς ανέμπνευστη και προχειροφτιαγμένη «Νέα Αριστερά»
(η Επικοινωνία και το Μάρκετινγκ σκέφτονται σοβαρά την αυτοχειρία,
καθώς τα εν λόγω άσχετα και ατάλαντα άτομα
επέλεξαν για το καινούργιο κόμμα τους τον επιθετικό προσδιορισμό «Νέα»,
που επί δεκαετίες χρησιμοποιείται και χαρακτηρίζει τη «Νέα Δημοκρατία»).
…
Ας κάνουμε, λοιπόν, το τεστ που εγώ ονομάζω ως «Πείραμα τής Καφετέριας».
Ας φανταστούμε ότι τα στελέχη που αποσχίστηκαν από τον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
-αλλά και αρκετά στελέχη που παραμένουν στις τάξεις του-
εισέρχονται σε μία καφετέρια όπου άπαντες είναι άγνωστοι μεταξύ τους
και συνεπαγωγικώς δεν πυροδοτούνται συμπεριφορές
που σχετίζονται με τις εξουσίες και με τις καθέδρες.
Πόσοι από τούς ήδη υπάρχοντες θαμώνες θα γυρίσουν να κοιτάξουν αυτά τα άτομα;
Από ελάχιστοι έως ουδείς.
Ας φανταστούμε να μπαίνει στην ίδια καφετέρια κι ο Κασσελάκης.
Πόσοι από τούς ήδη υπάρχοντες θαμώνες θα γυρίσουν να τον κοιτάξουν;
Από πολλοί έως όλοι.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι -άμα τη εμφανίσει του- μαγνητικός,
είναι γοητευτικός, είναι ελκυστικός, είναι ακομπλεξάριστος, είναι προσιτός,
είναι καλοντυμένος, είναι -εν γένει- καλαίσθητος,
εκπέμπει αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
Και το σημαντικότερο..;
Παρά το εξαιρετικό μείγμα των χαρακτηριστικών του,
δεν εκπέμπει την παραμικρή αλαζονεία, δεν είναι αμετροεπής,
εκφράζει ώριμα ΚΑΙ την Ταπεινότητα, ΚΑΙ την Έπαρση,
και εν τέλει -ετυμολογικά μιλώντας- είναι ωραίος άνθρωπος
(όσο για τη -διαρκώς αναφερόμενη και τονιζόμενη από τα «Media»- ομορφιά του,
ναι μεν προσυπογράφω τη φράση τού Όσκαρ Ουάϊλντ
«Η Ομορφιά είναι σημαντικότερη από την Ευφυΐα διότι δεν χρειάζεται αποδείξεις.»,
αλλά θα προσθέσω και θα επισημάνω πως,
οι άνθρωποι που στέκονται αποκλειστικώς σε ό,τι δεν χρειάζεται αποδείξεις,
είναι μετά πάσης βεβαιότητος ηλίθιοι).
Κατόπιν τούτων,
εκεί που όλα έδειχναν ότι ο «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» ήταν νεκρός και θα διελύετο στα εξ ων συνετέθη,
ήρθε ο χαρισματικός Κασσελάκης να δώσει το «φιλί τής ζωής» στο Κίνημα
και να προκαλέσει οξεία ανησυχία στο Σύστημα,
αφού πλέον η «Δεξιά Μονοκρατορία» (δι)αισθανόταν τον άμεσο κίνδυνο.
Έτσι, μπήκε αμέσως μπροστά το «Σχέδιο τής Αποδόμησης»,
το οποίο συμπυκνωνόταν στο άκρως σκληροπυρηνικό δόγμα
«Θα τον σκοτώσουμε με Δημοσιότητα.».
Τα θλιβερά ενεργούμενα τού Συστήματος -ευρισκόμενα σε αδίστακτη διατεταγμένη υπηρεσία-
ξεκινήσανε να ακολουθούν τον Κασσελάκη παντού.
Επί καθημερινής βάσεως εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας και στ’ αφτιά μας
ένας απροκάλυπτος βιασμός τής Ιδιωτικότητας,
υπό την ποταπή πρόφαση ότι επρόκειτο για «Ενημέρωση»
που σχετιζόταν με τη θεσμική ιδιότητα τού Κασσελάκη.
Είδατε να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον -κληρονομικώ αδίκω- πρωθυπουργίσκο;
Είδατε να τον κυνηγάνε χωρίς σταματημό τα εγκάθετα και δουλικά ρεπορτεροειδή;
Σιγά μην τολμήσουν τα «πετσωμένα» και ξεπουλημένα «Μ.Μ.Ε.»
να έχουν τέτοια συμπεριφορά προς τον χρηματοδότη τους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
η Γελοιοποίηση και η Γραφικοποίηση επέστρεψαν ως μπούμερανγκ στους εμπνευστές τους,
η δολοφονία χαρακτήρα απετύγχανε πανηγυρικώς,
το απτόητο «θύμα» μετατρεπόταν σε ενσάρκωση τής ρήσης τού Μαχάτμα Γκάντι
«Στην αρχή, σε αγνοούν. Μετά, σε κοροϊδεύουν. Μετά, σε πολεμούν. Μετά, τούς νικάς.».
Οι μεταβάσεις από το ένα στάδιο στο άλλο ήταν τάχιστες,
η αλόγιστη δημοσιότητα επέφερνε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα,
ο ευφυής Κασσελάκης είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώνει το εύρος τής προσωπικότητάς του.
Άλλοτε αυτοσαρκαστικός και άλλοτε σαρκαστικός,
άλλοτε στωϊκός και άλλοτε κοφτός κι αδιαπραγμάτευτος,
πνευματώδης, διαθέτων εξαιρετική αίσθηση τού Χιούμορ,
θαρραλέος, ειλικρινής, διάφανος, αληθινός,
θρασύς αλλά όχι δειλός (το Θράσος έχει θετικό πρόσημο όταν δεν συνοδεύεται από τη Δειλία),
ευαίσθητος αλλά όχι μελοδραματικός,
ξέρει να συνδυάζει το Συναίσθημα με τον Ορθολογισμό
και -εν αντιθέσει με την πλειονότητα των πολιτικών
(πόσω μάλλον, αν μιλάμε για τούς πολιτικούς αρχηγούς)-
έχει κατακτήσει το μέγιστο πνευματικό και ψυχολογικό επίτευγμα, την Ισορροπία.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι καλό παιδί, αλλά δεν χωράει στον προσδιορισμό «Καλό Παιδί»
Έχουμε γκώσει στην τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία
από μαλάκες που καθαγιάζονται μέσω τής ωραιοποίησης «Καλό Παιδί»·
η Καλοσύνη είναι μεν σημαντικό προτέρημα,
όμως δεν μπορεί να χρησιμοποείται και να κατατίθεται ως «απόλυτο επιχείρημα»
(άλλωστε, όπως συνηθίζω να λέω αποφθεγματικώς:
«Πολλές φορές, η Καλοσύνη είναι μία μεταμφιεσμένη μορφή κακομοιριάς.»).
Εν κατακλείδι,
ο Στέφανος Κασσελάκης -όπως κάθε δίκαιος και αξιοκράτης άνθρωπος-
είναι καλό παιδί και συνάμα (δύναται να) είναι και σκληρός άνθρωπος
(απολύτως συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τη διατύπωση
«Είναι καλό παιδί ΑΛΛΑ΄ είναι και σκληρός άνθρωπος.»,
αφού ο σύνδεσμος «Αλλά» είναι αντιθετικός και δημιουργεί δύο κόσμους).
…
Ξέρω ότι φαντάζει υπερβολικός ο τίτλος
«Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι Ευεργέτης τής Αριστεράς!»,
όμως -τηρουμένων των αναλογιών και των εποχών- αντανακλά απολύτως την Πραγματικότητα.
Και εξηγούμαι…
Πέρα από την αυταπόδεικτη προβολή,
που αντανακλαστικώς προσέφερε σε όλα τα «αριστερά» κόμματα
αυτός ο καταιγισμός δολοφονικής δημοσιότητας που εξυφάνθηκε από το Σύστημα
για να τρωθεί ανεπανόρθωτα εν τη πολιτική γενέσει του ο Κασσελάκης,
υπάρχει και η «Αστικοποίηση τής Αριστεράς»
που είναι εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο
ότι θα φέρει πολλούς διστακτικούς ψηφοφόρους στον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Όσο κι αν είναι αδόκιμοι οι όροι που θα χρησιμοποιήσω,
εν έτει 2024 πρέπει ως Κοινωνία να αφήσουμε πίσω την «Καζαντζιδοποίηση»
και να προτάξουμε την «Μπιθικωτσοποίηση»
(συνελόντι ειπείν -και χωρίς να αμφισβητώ την τεράστια αξία τους-
τα τραγούδια τού Καζαντζίδη φέρουν μέσα τους τη νοοτροπία
ότι «Αρνούμαι να αλλάξω τη ζωή μου και τη μοίρα μου,
διότι θα χάσω το δικαίωμά μου στον Πόνο και στο Κλάμα.»,
ενώ τα τραγούδια τού Μπιθικώτση έχουν χώρο για την Ελπίδα
και για να πραγματωθεί η ασύλληπτη ρήση που έχει επινοήσει ο Αλμπέρ Καμί
στη συγκλονιστική ανάλυσή του περί τού Μύθου τού Σίσυφου:
«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση.»)!
ΥστερόΓιωργο..:
Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει «άστρο».
Και ο Αλέξης Τσίπρας είχε «άστρο».
Έχει ο μεν, είχε ο δε.
Η… αστρονομική διαφορά ανάμεσα στον πρώην και στον νυν ηγέτη τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
είναι ότι ο Αλέξης αντιμετώπισε το ίδιο του το «άστρο» με φόβο και με συντηρητισμό,
μετατρέποντάς το σε έναν διάττοντα αστέρα
που απλώς κατέφερε να παραμείνει -πέραν τού χρονικού αναμενομένου- στο Ουράνιο Στερέωμα,
ενώ ο Στέφανος είναι απολύτως συμφιλιωμένος με το «άστρο» του,
χαίρεται αυτό το ξεχωριστό προνόμιό του, το ευγνωμονεί, το εκτιμά, το τιμά
και προβαίνει στις δέουσες ανταποδόσεις-αξιοποιήσεις.
Ο Στέφανος Κασσελάκης συγκεντρώνει ήδη πολλές πιθανότητες
-καθώς διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα-
να είναι στο εγγύς μέλλον ο Πρωθυπουργός τής Ελλάδος.
Ήδη ο -κληρονομικώ αδίκω- πρωθυπουργίσκος τρέμει τον αντίπαλό του,
διότι ξέρει ότι μειονεκτεί σε κάθε σύγκριση μαζί του
(υπερέχει μόνον στην Προπαγάνδα και στο Παρακράτος),
ήδη ο Μητσοτάκης τρέμει τον Κασσελάκη,
διότι ο Κασσελάκης πρεσβεύει την «Ανδρεία τής Αλήθειας»,
ενώ ο Μητσοτάκης πρεσβεύει την «Ανανδρία τού Ψέματος».
…
Κατά βάθος, ακόμη κι ο Μητσοτάκης θέλει ως Πρωθυπουργό τον Κασσελάκη,
διότι ο Ψεύτης είναι που αποζητά -περισσότερο απ’ όλους- την Αλήθεια.
Κατά βάθος, ακόμη κι ο Μητσοτάκης θέλει ως Πρωθυπουργό τον Κασσελάκη,
διότι ο Ψεύτης απεχθάνεται -περισσότερο απ’ όλους- τον Ψεύτη.
Κατά βάθος, ακόμη κι ο Μητσοτάκης θέλει ως Πρωθυπουργό τον Κασσελάκη,
διότι ο Μητσοτάκης απεχθάνεται -περισσότερο απ’ όλους- τον Μητσοτάκη.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
