Γράφει ο Χρήστος Ηλ. Τσίχλης Δικηγόρος Αθηνών-Συνταγματολόγος- Συνήγορος Αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος στην Ελλάδα- νομικός συνεργάτης Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα – ΔΣ Σισμανόγλειο νοσοκομείο -νομικός σύμβουλος Βορειοηπειρωτών Ελλάδος- νομικός συνεργάτης Ουκρανών Ελλάδος- νομικός συνεργάτης πανελλήνιου συνδέσμου Αγωνιστών Κύπρου – Δ.Σ. Ιδρύματος Μπότσαρη Ελλάδος
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν σήμερα απολύτως ζωντανά. Σε μια εποχή που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δυσκολεύεται να έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά. Σε μια εποχή που οι ατομικές ελευθερίες και η προστασία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών είναι σε κίνδυνο, εξαιτίας νέων δικτύων επιτήρησης και παρακολουθήσεων. Σε μία εποχή όπου νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν. Σε μία εποχή όπου η προσφυγή στην δικαιοσύνη είναι κοστοβορα και η έκδοση της δικαστικής απόφασης καθυστερεί υπερβολικά. Σε μία εποχή όπου το ένα κομμάτι της Κύπρου παραμένει κατεχόμενο και στρατικοποιημενο. Σε μία εποχή όπου παρά τις ανακεφαλαιοποιησεις τραπεζών με κρατική χρηματοδότηση , οι τράπεζες δεν προβαίνουν σε διαγραφή μέρους των δανείων πολιτών.
Σε μία εποχή όπου οι γονείς αλλά και τα παιδιά αντιμετωπίζουν ένα περιβάλλον ανεργίας, ακρίβειας, ένα συνεχή αγώνα για την καθημερινότητα (Ψωμί).
Σε μία εποχή όπου η παιδεία των παιδιών , μόνο στα λόγια είναι δωρεάν, πληρώνοντας για φροντιστήρια, για αθλητικές και εξωσχολικές δραστηριότητες, σε σχολικά κτίρια παλιά, ασυντήρητα, επικίνδυνα που δεν πληρούν ούτε κατά διάνοια σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες (Παιδεία).
Με τη χώρα μας στην 108η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στην ελευθερία του τύπου, με το σκάνδαλο της παρακολούθησης , με το νόμο 2018 για την δυσκολία λήψης απόφασης απεργίας, με την μη εφαρμογή της λαϊκής εντολής του Δημοψηφίσματος 2015, με τον νόμο για τον περιορισμό των κινητοποιήσεων και την καταπάτηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, η χώρα μας διολισθαίνει όλο και περισσότερη σε απώλειες βασικών ατομικών και συλλογικών ελευθεριών(Ελευθερία).
Σε μια εποχή που ο πόλεμος στην Ουκρανία ακόμα μαίνεται, ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή είναι σε πλήρη εξέλιξη, δυο συρράξεις που βρίσκονται μόλις λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από εμάς . Όταν παγκοσμίως η βία και ο ρατσισμός μεγαλώνουν καθημερινά, τα δικαιώματα μας ολοένα μειώνονται , τότε η λέξη ελευθερία είναι το ζητούμενο , είναι το ιδανικό για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε.
Πριν από 50 χρόνια, τον Νοέμβρη του 1973 μια ομάδα ελεύθερων αγωνιζόμενων νέων, μέσα από το Πολυτεχνείο, ύψωσε αποφασιστικά το ανάστημά της, ενάντια στη χούντα των Συνταγματαρχών, διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία και στην ελεύθερη έκφραση, χωρίς ιδεολογικούς ή άλλους αποκλεισμούς και με σύνθημα «ψωμί-παιδεία- ελευθερία», ένωσε τον ελληνικό λαό σε έναν κοινό αγώνα.
Η κατάληψη της Νομικής σχολής Αθηνών τον Φεβρουάριο του 1973 ήταν η πρώτη μαζική κινητοποίηση των φοιτητών κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της νομικής σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους.
Στις 25 Νοεμβρίου 1973, μία εβδομάδα μετά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, ο στρατιωτικός Δημήτρης Ιωαννίδης ανέλαβε τα ηνία της Χούντας των Συνταγματαρχών, αφού ηγήθηκε του πραξικοπήματος. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου, την Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) και μερίδα στελεχών της ΕΟΚΑ Β΄, κατ’ εντολή του Δημήτρη Ιωαννίδη, με σκοπό την ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου.
Η Τουρκία βρήκε την αφορμή να επιβάλει τα διχοτομικά της σχέδια σε βάρος της Κύπρου, μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, που διενήργησε η στρατιωτική χούντα των Αθηνών, κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης του Προέδρου Μακαρίου. Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στρατιωτικά στην Κύπρο παραβιάζοντας κάθε κανόνα της διεθνούς νομιμότητας, περιλαμβανομένου του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Την πρώτη αυτή φάση της παράνομης τουρκικής εισβολής ακολούθησε και δεύτερη φάση κατά την οποία καταλήφθηκε η πόλη της Αμμοχώστου. Η Τουρκία έθεσε υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή πέραν του 36% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο και κατέχει μέχρι σήμερα.
Ως αποτέλεσμα της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής και κατοχής, 162.000 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν και έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα και μέχρι σήμερα εμποδίζονται από τις κατοχικές αρχές να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους.
Η κυβέρνηση της «Εθνικής Ενότητας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή -που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρα από τις 24 Ιουλίου του 1974– εξέδωσε άμεσα ένα νομοθετικό διάταγμα, βάσει του οποίου χορηγήθηκε «αμνηστία» , με προφανή στόχο να καταστεί δυνατή η απελευθέρωση και η επιστροφή από τους τόπους εξορίας, των φυλακισμένων και εκτοπισμένων αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος, όπως και έγινε. Έτσι τελικά, άνοιξε ο δρόμος για οποιονδήποτε πολίτη το επιθυμούσε, να καταθέσει μηνύσεις εναντίον των πραξικοπηματιών για Εσχάτη προδοσία.
Την αρχή έκανε μια ομάδα νεαρών δικηγόρων της Αθήνας ,μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος έτσι ώστε κινήθηκε η διαδικασία της ποινικής δίωξης, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή τους.
Η Δίκη των πρωταιτίων της δικτατορίας διεξήχθη από το πενταμελές εφετείο Αθηνών στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού το καλοκαίρι του 1975 (28 Ιουλίου – 29 Αυγούστου) σε βάρος των υπευθύνων του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου, εφέτης Ιωάννης Ντεγιάννης εκφωνεί τα ονόματα των κατηγορουμένων και οι κατηγορούμενοι δηλώνουν στοιχεία της ταυτότητάς τους. Ο εισαγγελέας απαγγέλλει την κατηγορία: στάση στρατιωτικών και εσχάτη προδοσία.
Μετά την καταδίκη των υπαιτίων του πραξικοπήματος, για να αρθούν οι αμφιβολίες σχετικά με την εκτέλεση των ποινών, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε «Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια δεσμά». Tο Πολυτεχνείο διαφέρει από τις δύο εθνικές επετείους, την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου, διότι ο εχθρός δεν είναι εθνικός, αλλά πολιτικός. Το Πολυτεχνείο δεν υμνεί το έθνος, αλλά τη δημοκρατία. Από αυτή την πλευρά θυμίζει κάπως την ξεχασμένη σήμερα 3η Σεπτέμβρη του 1843, την εξέγερση για το Σύνταγμα, η οποία είχε καθιερωθεί τον 19ο αιώνα ως εθνική επέτειος παρά τη θέληση του Όθωνα. Με τον όρο επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου περιγράφονται τα γεγονότα του 1843, τα οποία κατέληξαν στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα και στη μετάβαση της Ελληνικής πολιτείας από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία.
Ένα κομμάτι της ” γενιάς του Πολυτεχνείου” επέλεξε να ακολουθήσει καριέρα στην πολιτική.
Κάποιοι μάλιστα, κατέλαβαν υπουργικές θέσεις, αλλά και ευρωπαϊκά αξιώματα, ενώ οι περισσότεροι μετατοπίστηκαν στο ιδεολογικό φάσμα (άλλοι προς το κέντρο και άλλοι προς τα δεξιά). Είναι η γενιά που μέσα από την έντονη πολιτική συμμετοχή, πιστώθηκε τη μεγάλη και πολύπλευρη ανάπτυξη της χώρας μέχρι την κρίση του 2008 και στη συνέχεια χρεώθηκε τις διαδοχικές αποτυχίες της οικονομικής κρίσης του 2008, που οδήγησαν στην πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας, με την ουσιαστική χρεοκοπία σε όλους τους τομείς.
Κατά πολλούς, η σπατάλη δημοσίου χρήματος στην μεταπολίτευση, συμβάλλει δυστυχώς στην προσπάθεια κάποιων για την απαξίωση της γενιάς του Πολυτεχνείου. Διορισμοί στο Δημόσιο, σπατάλη δημόσιου χρήματος, μίζες, βίλες, κομματικό κράτος, ” φακελάκι” σε γιατρούς και πολεοδομίες, δομημένα ομόλογα, offshore εταιρείες, «θαλασσοδάνεια», εξοπλισμοί , η «ναυαρχίδα» του σκανδάλου της Ζίμενς – Siemens, κλείσιμο Βουλής για την παραγραφή σκανδάλων, εισροή μεταναστών χωρίς καταγραφή – έλεγχο όπως στις υπόλοιπες χώρες, δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων, η εξαγορά Γερμανού, το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, η ανακεφαλαιοποιηση τραπεζών με κρατική χρηματοδότηση, υπερκαταναλωτισμός, χρηματιστήριο, lifestyle, δημόσιο χρέος, δάνεια, ΣΚ στη Μύκονο.
Αν οι εκπρόσωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου που κατέλαβαν αξιώματα στην μεταπολίτευση, πέτυχαν ή απέτυχαν, θα τους κρίνει η Ιστορία.
