«Το παιδί μου είναι το ομορφότερο του κόσμου!»
Όποια μητέρα πει ότι ποτέ δε χρησιμοποίησε αυτή τη φράση, είναι μεγάλη ψεύτρα!
Όλες οι μαμάδες θέλουν ή πιστεύουν ότι το παιδί τους είναι το καλύτερο και το ομορφότερο παιδί όλου του σύμπαντος.
Το κακό είναι ότι πολλές φορές, χρησιμοποιούμε αυτές τις εκφράσεις μπροστά στα παιδάκια μας!
Δε θα πρέπει να επιφορτίζουμε τα παιδιά μας με τέτοιες έννοιες, γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε, είναι να τα κάνουμε «ψώνια».
Και άντε, να το δεχτώ να έχεις κόρη και να τη λες πριγκίπισσα και βασίλισσα και θεά. Μετά, το μικρό κορίτσι θα βάλει και το κραγιόν της μαμάς και τα τακούνια της γιαγιάς και τη μάσκαρα της θείας, αλλά, αν έχεις αγοράκι, τι γίνεται;
Καλό θα είναι να μη λέμε πολύ καλά λόγια μπροστά στο παιδί μας, γιατί, αν αυτό κάνει κάτι κακό και πρέπει να τιμωρηθεί για την πράξη του, τότε εμείς την… πατήσαμε! «Μα αφού είπες ότι είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου!» Τότε τι απαντάμε;
Οφείλουμε να δίνουμε στα παιδιά μας τα εύσημα, όταν αυτά κάνουν κάτι καλό είτε για τους καλούς βαθμούς του σχολείου, είτε γιατί καθάρισαν μόνα το δωμάτιό τους. Με την ίδια όμως «ευκολία» θα πρέπει και να τους τονίζουμε τα λάθη τους. Η τακτική του να «γλείφεις» το παιδί δεν είναι και η καλύτερη, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει «μπούμερανγκ».
Υπάρχουν φορές που βρισκόμαστε με άλλες μητέρες και λέμε για τα παιδιά μας. Ξέρω τι λέτε μέσα σας. «Σιγά μην είναι τα παιδιά τους καλύτερα και ομορφότερα από τα δικά μου». Δεν τολμάτε να το πείτε παραέξω όμως. Θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες.
Τα παιδιά χρειάζονται ένα λεπτό χειρισμό. Αύριο, θα σας ζητήσουν το παντελόνι να είναι μάρκας Replay ή το μπλουζάκι να είναι Diesel. Και τότε τι γίνεται, αν δεν υπάρχουν τα χρήματα;
Να παρέχουμε τα πάντα στα παιδιά μας, ναι, αλλά με μέτρο. Κάτι που δεν έχουν τα ίδια τα παιδιά. Να τους λέμε ότι τα αγαπάμε και διαθέτουμε και τη ζωή μας την ίδια γι’ αυτά, αλλά να τα μάθουμε και στο «όχι», όσο κι αν αυτό πονάει.
