Όπως κι αν την πεις, όπως κι αν τη φωνάξεις, ό,τι κι αν της πεις, όσο κι αν της φωνάξεις, μία θα είναι η μάνα.
Η μάνα που σε «κουβαλάει» στην κοιλιά της 9 μήνες. Η μάνα που ανυπομονεί να σε κρατήσει στην αγκαλιά της μετά τον τοκετό. Που τόσο πόνεσε και αμέσως το ξεχνάει, μόλις σε πιάσει στα χέρια της. Που μόλις νιώσει το πρώτο σου σκίρτημα, από τη κοιλιά ακόμα, κάνει σχέδια για την ανατροφή σου.
Η μάνα.
Εκείνη που στο πρώτο δοντάκι τρέχει να σου βάλει ζάχαρη στο στόμα για να είναι η ζωή σου γλυκιά και βαμβάκι στα μαλλιά για να γεράσεις όμορφα…
Η μάνα.
Που, όταν σε πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο, νόμιζε ότι έφυγες πια από τη θαλπωρή της..
Η μάνα,
που ξενυχτάει κάθε φορά που βήχεις ή ανεβάζεις πυρετό και στέκεται εκεί δίπλα σου να σου σκουπίζει τον ιδρώτα και να σου χαϊδεύει το μέτωπο.
Η μάνα.
Που κάθε φορά που κλείνει την πόρτα πίσω της και πάει στη δουλειά, «πλημμυρίζεται» από τύψεις, ακούγοντάς σε να κλαις.
Εκείνη που στη πρώτη ερωτική σου απογοήτευση, σου κρατάει το χέρι.
Η μάνα.
που, όταν πέρασες την πόρτα του πανεπιστημίου, έκλαιγε γεμάτη από περηφάνια…
Η μάνα.
Που, σαν της είπες ότι παντρεύεσαι, κατάλαβε ότι το παιδί της μεγάλωσε και ανοίγει δικό του σπίτι.
Που, όσο κι αν την πικράνεις, ξέρει να συγχωρεί.
Η μάνα.
Τόσο μικρή λέξη με τόσο μεγάλη σημασία.
Ο μοναδικός άνθρωπος που σου προσέφερε το μεγαλύτερο δώρο, αυτό της ζωής και που ποτέ δε θα ζητήσει αντάλλαγμα.
Και που, όταν κάνεις εσύ δικό σου παιδί, εκείνη πάλι ανυπομονεί, μέχρι να ακούσει τη λέξη
Γιαγιά…
