Η επιστροφή μου στον Θεσσαλικό Κάμπο ήταν η αιτία να επιβεβαιωθεί η επικρατούσα άποψη ότι το ελληνικό κράτος είναι ανίσχυρο να προστατέψει τους πολίτες του. Σχεδόν παράλυτο. Υπερβολή; Καθόλου. Είναι παράλυτο. Επισκέφτηκα την Λάρισα, τον Παλαμά και τον Βλοχό ένα από τα χωριά που το νερό έφτασε και σε ορισμένες περιπτώσεις κάλυψε τις στέγες των σπιτιών. Στην Λάρισα δύο από τις πληγείσες περιοχές Γιάννουλη και Ιπποκράτης.
Από τα βίντεο θα διαπιστώσετε πέρα από το μέγεθος της καταστροφής την απελπισία και την αγωνία των ανθρώπων. Δεκαπέντε ημέρες μετά τις πλημμύρες να παλεύουν με τις λάσπες, να απορούν πως καταστράφηκε το βιός τους, να ζουν ακόμα δίπλα σε τόνους υλικών, αντικειμένων που καταστράφηκαν, την μυρωδιά του θανάτου και της λάσπης. Το βλέμμα τους απλανές να περιμένει το κλιμάκιο που θα περάσει προκειμένου να καταγραφούν οι ζημίες, τα φορτηγά που θα μετακινήσουν τον όγκο των κατεστραμμένων αντικειμένων από τα σπίτια τους. Στρώματα και έπιπλα που τριπλασίασαν το βάρος τους από τα νερά και τις λάσπες αδύνατον να μετακινηθούν από τους ίδιους. Πόσο δύσκολο ήταν να μεταφέρουν η Περιφέρεια, ο Δήμος, ο Στρατός όλα αυτά μέσα σε μία έστω εβδομάδα, να επιτάξουν έστω δέκα φορτηγά; Να στελεχώσουν κλιμάκια υπαλλήλων από όλη την Ελλάδα για να καταγράψουν γρήγορα τις ζημιές.
Εργατικές κατοικίες Γιάννουλη στη Λάρισα – Αναμένουν ακόμη τα κλιμάκια οι κάτοικοι – Σοροί τα σκουπίδια από τα φερτά υλικά στους δρόμους
Εργατικές κατοικίες Γιάννουλη – Οι κάτοικοι παλεύουν να σώσουν την περιουσία που κατάφεραν να χτίσουν από το μηδέν
Να ξετρυπώσουν υπαλλήλους από την αιώνια βόλεψη τους σε γραφεία – καταφύγια της ανυπαρξίας για να ανακουφίσουν απελπισμένους ανθρώπους! Τέσσερα χιλιάρικα στα λόγια, ούτε ένα ευρώ στην πράξη μετά από τόσες ημέρες! Πόνος στα πρόσωπα και δάκρυα στα μάτια των νοικοκυρών στις εργατικές κατοικίες. Από το κάτι στο τίποτα κι εκείνα τα λόγια που ραγίζουν καρδιές μέσα από τα αναφιλητά μιας γυναίκας: «Μετά την Σταύρωση ίσως έρθει η Ανάσταση»!.. Παλαμάς – Βλοχός. Υπαίθριο μαγειρείο από εθελοντές κι όχι από τον στρατό ή κάποια υπηρεσία. Οι στρατιώτες που έχουν σταλεί εκεί σιτίζονται κι αυτοί από το μαγειρείο των εθελοντών! Παράδοξα πράγματα. Τους πλησιάζω. Χαμογελαστοί και ευδιάθετοι με καλωσορίζουν. «Ζητήσαμε από τα κανάλια να δείξουν την κατάντια και μας απάντησαν ότι το θέμα είναι πλέον εκτός ατζέντας»!.. Αυτοί οι μικροί ήρωες- εθελοντές είναι εκεί. Έχουν έρθει από την Θεσσαλονίκη. Από την πόλη που έχει ακόμα ψυχή.
Στρατιωτικό μαγειρείο από την πρώην ανατολική Γερμανία με εθελοντές στον Παλαμά Καρδίτσας
Η Δέσποινα Καβύρη μια νέα κοπέλα συντονίστρια την ανθρωπιστικής αποστολής του Οργανισμού «Πράξη Αγάπης». Οργανισμός ιδιωτικής πρωτοβουλίας που υφίσταται μόνο από εισφορές πολιτών (καμία κρατική επιχορήγηση) και δημιούργησε πριν από αρκετά χρόνια ένας Ουκρανός της Θεσσαλονίκης… Ο Γιώργος Ηλιάδης πρόεδρος του συλλόγου Στρατιωτικών Ιστορικών Οχημάτων (ΣΙΣΑ) που μαζί με άλλον έναν εθελοντή-amateur μετέφεραν ένα ανακαινισμένο ΡΕΟ, ένα στρατιωτικό ασθενοφόρο και ένα επίσης στρατιωτικό μαγειρείο της πρώην ανατολικής Γερμανίας για να μοιράζουν 500 μερίδες φαγητό την ημέρα. Να καμαρώνουν επειδή η κουζίνα τους είχε διπλό θάλαμο γλυκερίνης προκειμένου να βράζει η φασολάδα ομοιόμορφα και ο μάγειρας τους Απόστολος Τζήκας να κουνάει υπερήφανος την τεράστια κουτάλα του. Επτά τόνους ειδών προσέφεραν αυτοί οι μικροί ήρωες στους πλημμυροπαθείς.
Από στρώματα τροφές, νερά και φάρμακα μέχρι μπαταρίες αυτοκινήτων. Στον Βλοχό ένα χωριό βουλιαγμένο στην λάσπη από τα νερά των ποταμών Ενιπέα και Καλέντζη που το περιβάλουν η κατάσταση απελπιστική. Μια κοπέλα με άσπρη στολή και μάσκα βουτηγμένη μέσα στην λάσπη. «Ήρθα από την Ολλανδία που ζω για να βοηθήσω τον ηλικιωμένο πατέρα μου. Δεν αντέχω άλλο. Δεν έχω άλλες δυνάμεις. Είμαστε μόνοι μας»!
Κέντρο διανομής τροφίμων σε καφενείο στον Παλαμά – Έφθασε εσπευσμένα από την Ολλανδία για να βοηθήσεις τον πατέρα της στον Βλοχό και περιγράφει την καταστροφή και την εγκατάλειψη
Την ώρα που τους αποχαιρετούσα η φασολάδα του εθελοντή Αποστόλη άρχισε να μοσχοβολάει και να καλύπτει στιγμιαία την μυρωδιά του θανάτου και της εγκατάλειψης από ένα ανύπαρκτο και παράλυτο κράτος. Ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής κι έτσι όπως χάζευα τον ήλιο να δύει στον Θεσσαλικό Κάμπο άνοιξα το παράθυρο και φώναξα: «Άντε να χαθείτε αληταράδες που έχετε μούτρα να μιλάτε για επιτελικό κράτος»! Δεν με ένοιαξε ποιος το άκουσε. Τα πουλιά σίγουρα.
