Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
17 Μαρτίου 1988, 38χρονών, τέλος τα βάσανα με ένα σχοινί στην καμαρούλα της οδού Καλλιδρομίου 55…..
Θέλω να σε θυμάμαι όπως το 1977-1978 που σε γνώρισα με το τότε “υπαίθριο” (και το πρώτο του δρόμου, φαινόμενο για την εποχή της μεταπολίτευσης)πολιτικό βιβλιοπωλείο και την παράνομη κασέτα μπροστά στο Πολυτεχνείο, τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις μας, εκεί και μετά στο ημιυπόγειο της οδού Σολωμού με την Λίλιαν και από κοντά μωρό τότε η μικρή σας η “Νιουνιού” στα πρώτα της βήματα….
Για την στενάχωρη ζωή σου των τελευταίων χρόνων και την “βόλτα σου στην τρέλα” ,την λάσπη για τον βιασμό κλπ άστο να πάει καλύτερα….. κι ας το πάρει μακριά ο άνεμος της Αναρχίας, δεν ήταν αυτός που “έλιωνε ζωντανός” μέρα με την νύχτα ο πραγματικός Νικόλας, ο Νικόλας που ξέραμε και αγαπήσαμε….
Ας όψονται κι οι “σύντροφοι” στα Εξάρχεια που σε χτύπησαν κάποιες φορές και σε απομονώσανε κι άλλο( δεν έφτανε η κόλαση που περνούσες, ήρθε κι η “αναρχική” να σε ρίξει πιο βαθιά….) εκεί πριν “τα τελευταία σου”, γιατί η εικόνα σου αναστάτωνε τον “μύθο” και το “ιματζ” της πλατείας και η “παραφωνία” σου ενοχλούσε τις διάσημες “νορμάλ προσωπικότητες του επαναστατικού χώρου” που ήρθαν με τις παθογένειες τις αριστεροκομματικές και τις αριστερίστικες και έφτιαξαν κρατίδια και αφήσαν κι “απογόνους” για να μην… μας λείψει η σταλινική, μπολσεβίκικη, μηδενιστική συμμαχία και ηγεμονία σερβιρισμένη ως “αντιεξουσία” και “αναρχικές συλλογικότητες”!
Σιγά που η “πρωτοπορία ” ποτέ σε κατάλαβε, σιγά που ένιωσε ποτέ μέσα της το χάδι ,την ηθική και την γενναιοδωρία της Αναρχίας, ήταν πολύ σκληροί στις “γραμμές τους” για να αγκαλιάσουν τους “τρελούς και δυστυχισμένους”, για να δώσουν ουμανισμό και αλληλεγγύη, ένα φιλί ζωής και ένα χέρι στήριγμα ελπίδας στον Νικόλα, στον κάθε Νικόλα…..
Στα λόγια ήταν “αγωνιστές”, στην πράξη κάλπικοι ,ψεύτες και δημαγωγοί, κοινοί πολιτικάντηδες!
Όσο ήσουν καλά και με τα τραγούδια του αγώνα μπροστά ήταν όλα καλά, μετά στην “μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή”, δίπλα σου κανείς…..
Εσύ όμως πια ησύχασες απ’ όλα κι απ’όλους μας……
Γεια σου ρε Μπαγάσα….
Περνάς καλά εκεί πάνω…..
