Όταν το (δήθεν) συναίσθημα μετατρέπεται σε «Περιΰβριση Νεκρών».
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Κάθε φορά που η συνείδησή μου με οδηγεί να γράφω ένα άρθρο-καταπέλτη,
πάντα έχω την έγνοια μήπως άθελά μου υποπέσω -έστω και κατ’ ελάχιστον- σε αδικία.
Κάθε φορά που μέμφομαι ένα πρόσωπο ή πολλά πρόσωπα,
πάντα απαιτώ από την αντικειμενικότητα και από την υποκειμενικότητά μου
να μη διαπράξουν το ανίερο ηθικό παράπτωμα που λέγεται «Αδικία».
Κάθε φορά…
Μα ακόμη κι όταν ξέρεις ότι έχεις απόλυτο δίκιο,
ακόμη κι όταν εκ προοιμίου γνωρίζεις ότι σχεδόν άπαντες θα συμφωνήσουν μαζί σου
και πως οι όποιοι διαφωνούντες κι οι όποιοι κρινόμενοι δεν θα τολμήσουν να αρθρώσουν λέξη,
η ίδια έγνοια είναι πάντα εκεί να σε ελέγχει και να σε κρατάει σε συνειδησιακή αφύπνιση.
Δεν ελλοχεύει μόνο ο κίνδυνος να είσαι άδικος,
αλλά και η παγίδα να καταλήξεις να αλαζονεύεσαι καταχρώμενος τη Δικαιοσύνη.
…
Εχθές -ορμώμενος από την εθνική τραγωδία που συνέβη στα Τέμπη-
ανήρτησα το πόνημα με τίτλο
«Ο μωρός καραμανλικός κληρονόμος εσύρθη κλαψουρίζοντας στην παραίτηση»
(https://www.zougla.gr/parapolitiki/article/o-moros-karamanlikos-klironomos-esir8i-klapsourizontas-stin-paretisi).
Βάσει τού πολύνεκρου δυστυχήματος και των εκκωφαντικών παραλείψεων κι αμελειών του,
ο μέχρι προχθές υπουργός Υποδομών και Μεταφορών,
ο μέχρι προχθές μονίμως υπερφίαλος και κομπορρήμων Κώστας Καραμανλής,
ο μέχρι προχθές προκλητικά ευνοούμενος από το επώνυμό του,
βρισκόταν τώρα πια να είναι αποκαθηλωμένος και πεσμένος στο καναβάτσο.
Οι δεκάδες σοροί των αδικοχαμένων πολιτών τον μετέτρεπαν σε «πολιτικό πτώμα».
Μπροστά σε μία τέτοια συνθήκη, κοντοστέκεσαι·
κοντοστέκεσαι και αναρωτιέσαι μήπως είναι μία εύκολη και εξασφαλισμένης δημοφιλίας επιλογή
να χτυπήσεις -μέσω τής κριτικής σου και τής μομφής σου- ένα «πτώμα».
Ιδίως δε, αποτελεί μεταιχμιακή και εξαιρετικά λεπτή διαδικασία,
όταν παίρνεις το «ρίσκο» να ερμηνεύσεις το κλάμα ενός ατόμου
και να ετυμηγορήσεις πως εν τέλει πρόκειται για «Κλάψα».
Σε αυτά τα θεμελιώδη ανθρώπινα και δημοσιογραφικά ερωτήματα,
έδωσα δίχως τον παραμικρό δισταγμό την απάντησή μου
και προέβην με καθαρή συνείδηση στην εν λόγω ανάρτηση.
Το πόνημά μου ήταν η προσωπική μου κατάθεση συμπόνιας
στις οικογένειες των νεκρών, των τραυματιών, των αγνοουμένων,
αλλά και -εν τω συνόλω- σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση πένθους.
Αφ’ ότου ολοκλήρωσα την ψυχοφθόρο συγγραφή
και απομακρύνθηκα από την οδυνηρή εσωτερικότητα που επέτασσε το θέμα,
βγήκα ξανά στον κόσμο και επεδίωξα αμέσως να εμάθαινα ποιες ήταν οι τελευταίες εξελίξεις.
Εκεί, λοιπόν, με επερίμενε -όπως επερίμενε όλους τούς πολίτες- μία αποτρόπαια έκπληξη…
Ο τρέμων και καταρρέων ένοχος που επιχειρεί να συστηθεί ως «Αθώος»,
αυτός που επεχειρούσε διά τής παραιτήσεως να περισώσει τα Απερίσωστα,
ο πολιτικάντης που προσεπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια τής Κοινωνίας
(οποία αναλγησία,
να θέλεις να ρίξεις στάχτη στα μάτια των ανθρώπων, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γίνει στάχτη),
έμελλε -μέσω τού υποστηρικτικού μηχανισμού του- να κάνει το μοιραίο λάθος.
Το γραφείο Τύπου τού Κώστα Καραμανλή
-ήτοι, οι άμεσοι επικοινωνιακοί συνεργάτες του-
τρεμάμενοι και καταρρέοντες όπως κι ο θλιβερός εντολοδότης τους,
είχαν στείλει αποδελτιωμένα τα (δήθεν) εκ βαθέων λόγια
που εξεστόμισε ο παραιτηθείς υπουργός κατά την παράδοση-παραλαβή τής καθέδρας του.
Και ναι, μέσα στη θολούρα τους είχαν διαπράξει το μοιραίο λάθος.
Τώρα πια δεν έμενε η παραμικρή αμφιβολία.
Τώρα πια αυτό που διαχρονικώς οι πολίτες υποψιαζόμασταν μετ’ απολύτου βεβαιότητας
αλλά δεν μπορούσαμε να αποδείξουμε,
ήταν εδώ, μπροστά μας, ήταν ενώπιόν μας
και γινόταν το ισόβιο πειστήριο για τη μέχρι πρότινος (επι)καλυπτόμενη Πολιτική Απανθρωπιά.
Ρητές οι οδηγίες για επίδειξη τής κίβδηλης ευαισθησίας και για επίκληση στο Συλλογικό Συναίσθημα.
Ρητές οι οδηγίες που από απροσεξία ενός γραφείου Τύπου δεν απαλείφθηκαν
και έφτασαν έτσι να σταλούν υπό μορφήν «non paper» στα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης».
Τα πάντα προμελετημένα, προσχεδιασμένα, προβλεμένα.
Αν γίνει οποιαδήποτε ερώτηση:
Σας παρακαλώ πολύ, θα μου επιτρέψετε να μην πούμε τίποτα άλλο σήμερα.
Αν επιμείνουν:
Σας παρακάλεσα να μείνουμε σε αυτά. Δεν είναι ώρα για λόγια.
Ας σεβαστούμε τη μνήμη τόσων ανθρώπων που χάθηκαν.
Ναι, ο οπορτουνιστής Κώστας Καραμανλής,
ένας εξ αυτών που κυβερνάνε τη χώρα και στέλνουν στον όλεθρο την Πατρίδα μας,
ένας εξ αυτών που ουδόλως κόπτονται για την Ελλάδα
και δεν νοιάζονται για τις ζωές και για τούς θανάτους που επιφέρουν οι ενέργειές τους,
ομολόγησε άθελά του -μέσω τής απροσεξίας των υπαλληλίσκων του-
ότι όλοι αυτοί οι «Εθνοσωτήρες» κοιτάνε μόνο το σαθρό σαρκίο τους
και είναι ικανοί να θυσιάσουν ολάκερη τη Γη
προκειμένου να μην πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Πένθος με «σκονάκι».
Υποκρισία σε βαθμό κακουργήματος.
Έγκλημα εις βάρος τής Συνείδησης και τής Ηθικής.
«Δεν δεχόμεθα ερωτήσεις.».
Φασισμός και Λογοκρισία, (υπο)κρυπτόμενα πίσω από το Ψεύτικο Σέβας.
«Παραιτήθηκε ο Κώστας Καραμανλής».
Έφτασε στο σημείο να επιχαίρει η θλιβερή και άκρως επικίνδυνη κυβέρνηση,
βαυκαλιζόμενη για την κίνηση πολιτικής ευθιξίας και για την άμεση ανάληψη ευθύνης.
Γιατί; Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει;
Θα μπορούσε μετά από μία τέτοιαν τραγωδία να παρέμενε ο κλαψουρίζων «Μπούλης» στη θέση του;
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η παρακρατική κουστωδία Μητσοτάκη
διαθέτει το απύθμενο θράσος
ώστε -αν μη τι άλλο, να επεχειρούσε- να τον διετηρούσε στον υπουργικό θώκο,
αλλά επίκεινται οι εκλογές και ως εκ τούτου αποφασίστηκε με βαριά καρδιά το Αυτονόητο.
Πανηγύρια για το Αυτονόητο.
Πανηγύρια πασπαλισμένα με πλαστή ταπεινότητα,
διότι αυτοί οι «γαμημένοι νεκροί» χαλάνε το κομματικό πάρτι
και δεν επιτρέπουν την απροσχημάτιστη αλαζονεία.
Θρασύτατοι υπάνθρωποι φτάνουν στο αίσχιστο σημείο εγωμανίας,
να απαιτούν χειροκρότημα και επαίνους επειδή εσύρθησαν να πράξουν το Αυτονόητο.
Επιμύθιο:
Λάθη γίνονται…
Λάθη, πάντα θα γίνονται…
Η Αναγνώριση τού Λάθους συνιστά Αξιοπρέπεια και Ενσυναίσθηση.
Η Αναγκαστική Αναγνώριση τού Λάθους συνιστά Αναξιοπρέπεια και Αναισθησία.
Αγαπητές Συμπολίτισσες και Αγαπητοί Συμπολίτες, τώρα ξέρουμε·
τώρα οι πρότερες υποψίες μας έχουν την ατράνταχτη απόδειξή τους.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την όποια πολιτική ιδεολογία πρεσβεύουμε,
οφείλουμε να διατηρούμε αναλλοίωτη την ανθρωπιά μας,
οφείλουμε να μην ανεχόμαστε τον (εξ)ευτελισμό μας,
οφείλουμε να τιμωρούμε τον κάθε υπάνθρωπο
που θεωρεί ότι το τομάρι του έχει μεγαλύτερη αξία από τις ζωές μας.
Οι δεκάδες νεκροί τής τραγωδίας των Τεμπών
-αν υπάρχει αυτή η πολυπόθητη διάσταση που λέγεται «Μετά Θάνατον Ζωή»-
μάς κοιτάζουν τώρα στα μάτια και προσμένουν τον αληθινό σεβασμό στη μνήμη τους.
Αλλά ακόμη κι αν δεν συνεχιζόμαστε
μετά από ετούτο το κατά Καββαδίαν «τρομαχτικό ταξίδι τού Χαμού»,
έχουμε χρέος προς τις πενθούσες και θρηνούσες οικογένειες,
έχουμε χρέος προς τούς σωματικώς και ψυχικώς τραυματίες τής εθνικής τραγωδίας,
έχουμε χρέος να καταθέτουμε Μνήμη στη Μνήμη των Νεκρών
και να τιμωρήσουμε τα τομάρια που ασεβούν προς τον Σεβασμό,
έχουμε εν τέλει χρέος προς τούς ίδιους μας τούς εαυτούς
να θυμόμαστε εσαεί τις κατάπτυστες οδηγίες
«Αν γίνει οποιαδήποτε ερώτηση:
Σας παρακαλώ πολύ, θα μου επιτρέψετε να μην πούμε τίποτα άλλο σήμερα.
Αν επιμείνουν:
Σας παρακάλεσα να μείνουμε σε αυτά. Δεν είναι ώρα για λόγια.
Ας σεβαστούμε τη μνήμη τόσων ανθρώπων που χάθηκαν.».
…
Πένθος με «σκονάκι».
Περιΰβριση Νεκρών.
Πολιτικό «Τετέλεσται».
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
