Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) δεν έχει ταξινομήσει την καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά ως διαγνώσιμη διαταραχή ψυχικής υγείας, ενώ συνεχίζεται η συζήτηση σχετικά με το εάν θα πρέπει να την συμπεριλάβει στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5). Από την άλλη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) συμπεριέλαβε την καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά στη Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων (ICD-11) και την όρισε ως μια διαταραχή παρόρμησης «που χαρακτηρίζεται
από ένα επίμονο πρότυπο αποτυχίας ελέγχου των έντονων, επαναλαμβανόμενων σεξουαλικών παρορμήσεων ή παρορμήσεων που καταλήγουν σε επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις.
Μια κοντινή αναφορά της ΑPΑ είναι ο εθισμός, τον οποίο περιγράφει ως μια κατάσταση που προκαλεί «αλλαγές στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την κρίση, τη λήψη αποφάσεων, τη μάθηση, τη μνήμη και τον έλεγχο της συμπεριφοράς». Αυτές οι αλλαγές μπορούν να είναι ορατές σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου. Ωστόσο, η APA ορίζει τον εθισμό ως εξάρτηση από μια ουσία και όχι από μια δραστηριότητα ή συμπεριφορά.
Σύμφωνα με τον ΠΟΥ τα ακόλουθα χαρακτηριστικά υποδηλώνουν ψυχαναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά:
• επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές δραστηριότητες που γίνονται επίκεντρο της ζωής του ατόμου, σε σημείο που να παραμελεί την υγεία και την προσωπική φροντίδα ή άλλα ενδιαφέροντα, δραστηριότητες και ευθύνες.
• πολυάριθμες, ανεπιτυχείς προσπάθειες για σημαντική μείωση της επαναλαμβανόμενης σεξουαλικής συμπεριφοράς
• συνέχιση της επαναλαμβανόμενης σεξουαλικής συμπεριφοράς παρά τις αρνητικές συνέπειες ή την ελάχιστη ή καθόλου ικανοποίηση από αυτήν
• ένα μοτίβο αποτυχίας ελέγχου των έντονων σεξουαλικών παρορμήσεων με την επακόλουθη επαναλαμβανόμενη σεξουαλική συμπεριφορά να διαρκεί για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα, 6 μήνες
• επίμονες συμπεριφορές που προκαλούν έντονη δυσφορία ή σημαντική έκπτωση στην προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική, εκπαιδευτική και επαγγελματική λειτουργία, καθώς και σε άλλους σημαντικούς τομείς.
Η στενοχώρια που σχετίζεται εξ ολοκλήρου με τις ηθικές κρίσεις και την αποδοκιμασία των σεξουαλικών παρορμήσεων, ορμών ή συμπεριφορών δεν αρκεί για να ικανοποιηθεί αυτό το τελευταίο κριτήριο.
Συμπερασματικά, οι αρμόδιες αρχές ψυχικής υγείας δεν έχουν ακόμη καθιερώσει την καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά ως ιατρική κατάσταση, αν και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις οικογένειες, τις σχέσεις και τις ζωές των ατόμων. Μία από τις δυσκολίες αναγνώρισης της καταναγκαστικής σεξουαλικής συμπεριφοράς είναι ότι ένα άτομο μπορεί να έχει διαφορετική σεξουαλική ορμή ή λίμπιντο από τον σύντροφο του. Ως αποτέλεσμα, κάποιος μπορεί να θεωρήσει τη συμπεριφορά του συντρόφου του ως σεξουαλικά καταναγκαστική μόνο επειδή έχει υψηλότερη σεξουαλική ορμή.
Σε κάθε περίπτωση απαιτείται περισσότερη έρευνα για να καθοριστεί εάν οι γιατροί θα πρέπει να αντιμετωπίζουν την καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά ως διαταραχή.
