Ζήσης Ψάλλας
Όταν προκλήθηκε υψηλή αρτηριακή πίεση σε νεαρά ποντίκια, είχαν οστική απώλεια και σχετιζόμενη με την οστεοπόρωση οστική βλάβη συγκρίσιμη με τα ηλικιωμένα ποντίκια, σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στο συνέδριο Hypertension Scientific Sessions 2022 της American Heart Association.
Η υψηλή αρτηριακή πίεση και η οστεοπόρωση είναι διαδεδομένες ασθένειες και οι άνθρωποι μπορεί να έχουν και τα δύο ταυτόχρονα. Σε αυτή τη μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν τη φλεγμονή που σχετίζεται με την υψηλή αρτηριακή πίεση σε ποντίκια και διαπίστωσαν ότι μπορεί να συνδέεται με την οστεοπόρωση.
Στη μελέτη, οι ερευνητές συνέκριναν νεαρά ποντίκια με επαγόμενη υπέρταση με ηλικιωμένα ποντίκια χωρίς υπέρταση για να αξιολογήσουν την πιθανή σχέση της υπέρτασης με τη γήρανση των οστών. Το ισοδύναμο της ανθρώπινης ηλικίας ήταν 20-30 ετών για τα νεαρά ποντίκια και 47-56 ετών για τα μεγαλύτερα ποντίκια.
Σε μια ομάδα 12 νεαρών ποντικών (ηλικίας 4 μηνών) χορηγήθηκε αγγειοτενσίνη ΙΙ, μια ορμόνη που οδηγεί σε υψηλή αρτηριακή πίεση. Τα νεαρά ποντίκια έλαβαν 490 νανογραμμάρια ανά κιλό σώματος αγγειοτενσίνης II για έξι εβδομάδες. Μια ομάδα 11 ηλικιωμένων ποντικών (16 μηνών) έλαβε επίσης 490 νανογραμμάρια/κιλό αγγειοτενσίνης II για έξι εβδομάδες. Δύο ομάδες ελέγχου 13 νεαρών ποντικών και 9 ηλικιωμένων ποντικών έλαβαν ένα ρυθμιστικό διάλυμα που δεν περιελάμβανε αγγειοτενσίνη II, και αυτά τα ποντίκια δεν ανέπτυξαν υψηλή αρτηριακή πίεση.
Μετά από έξι εβδομάδες, οι ερευνητές ανέλυσαν τα οστά των ποντικών και από τις τέσσερις ομάδες χρησιμοποιώντας μικρουπολογιστική τομογραφία, μια προηγμένη τεχνική απεικόνισης. Η υγεία των οστών προσδιορίστηκε από τη δύναμη και την πυκνότητα του οστού. Χρησιμοποιήθηκαν μαθηματικοί αλγόριθμοι για την εκτίμηση των πιθανών επιπτώσεων της υπέρτασης και της γήρανσης στη μικροδομή και τη δύναμη των οστών στα ποντίκια.
Σε σύγκριση με τα νεαρά ποντίκια χωρίς υπέρταση, τα νεαρά ποντίκια με επαγόμενη υπέρταση είχαν σημαντική μείωση 24% στον όγκο των οστών, μείωση 18% στο πάχος του σπόγγου δοκιδωτού οστού που βρίσκεται στο άκρο των μακρών οστών, όπως π.χ. των μηριαίων οστών και της σπονδυλικής στήλης και 34% μείωση της εκτιμώμενης δύναμης αστοχίας, που είναι η ικανότητα των οστών να αντέχουν διαφορετικούς τύπους δύναμης.
Αυτά τα ευρήματα μπορεί να βοηθήσουν τους ερευνητές να εντοπίσουν τα ανοσοκύτταρα και τους μηχανισμούς που παίζουν ρόλο στην υγεία των ανθρώπινων οστών.
