Ο θρύλος του γαλλικού σινεμά Ζεράρ Ντεπαρντιέ (Συρανό ντε Μπερζεράκ) πρωταγωνιστεί σε μία πρωτότυπη και συγκινητική κωμωδία που διαδραματίζεται σε έναν οίκο ευγηρίας. Όλοι οι ηλικιωμένοι ένοικοι έχουν έντονη προσωπικότητα και η επαφή τους με τον νεαρό Μιλάν, που αναγκάζεται να τους φροντίσει, θα σχηματίσει μία αυτοσχέδια και θεότρελη οικογένεια.
Σύνοψη
Για να γλιτώσει τη φυλακή, ο Μιλάν (Κεβ Άνταμς) πρέπει να συμπληρώσει 300 ώρες κοινωφελούς εργασίας σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Στην αρχή, η κατάσταση είναι σκέτη κόλαση, μέχρι που οι συνταξιούχοι οικότροφοι αποφασίζουν να τον «υιοθετήσουν».
Retirement Home
Σκηνοθεσία: Τόμας Ζιλού
Σενάριο: Κατρίν Ντιαμάν, Κεβ Άνταμς
Πρωταγωνιστούν: Κεβ Άνταμς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ντανιέλ Πρεβό, Μιλέν Ντεμονζό, Ζαν-Λικ Μπιντό, Μάρθα Βιγιαλόνγκα, Φιρμίν Ρισάρ, Λιλιάν Ροβέρ.
Ημερομηνία Εξόδου: 28 Ιουλίου 2022
Διάρκεια: 1 ώρα και 37 λεπτά
Δείτε το βίντεο:
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Τομά Ζιλού
Η συνάντηση σας με τον Κεβ Άνταμς πυροδότησε αυτή την ταινία…
Ναι, ήθελα να συνεργαστώ μαζί του για καιρό. Του είχα προτείνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα σενάριο που δεν προχώρησε τελικά. Είχαμε συναντηθεί τότε και η συμπάθεια ήταν αμοιβαία. Αργότερα, ήταν εκείνος που με κάλεσε για την Πανσιόν και μου είπε ότι ήθελε να τη σκηνοθετήσω εγώ. Μου μίλησε για το σενάριο που είχε γράψει με την Κατρίν Ντιαμάν και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί.
Στην ταινία η σύνδεση από γενιά σε γενιά παίζει σημαντικό ρόλο. Ένας νεαρός άντρας μαθαίνει από τους ηλικιωμένους. Και εσείς είχατε την ευκαιρία να κάνετε ένα γύρισμα με διαφορετικές γενιές.
Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει και οι ηθοποιοί δέχτηκαν τους ρόλους αυτούς γιατί ήθελαν ανάμεσα στα άλλα να συνεργαστούν με τον Κεβ. Αποζητούσαν αυτή την αντιπαράθεση, που διατρέχει την ταινία. Αυτό είναι που κάνει συναρπαστική την ταινία, αυτές οι διαφορετικές γενιές που έρχονται αντιμέτωπες και όλα τα επακόλουθα.
Στην ταινία παρακολουθούμε έναν χαρακτήρα που καλείται να αλλάξει…
Εντελώς. Μου αρέσει να φέρνω τους ήρωες αντιμέτωπους με άλλους, για να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα. Η κοινωνία, ένα διαφορετικό περιβάλλον, αναπάντεχες συναντήσεις: όλα αυτά μπορούν να μας αλλάξουν ριζικά.
Συνέντευξη με τον Κεβ Άνταμς
Έχετε συνυπογράψει το σενάριο και είστε ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Είναι μία ξεχωριστή ταινία στην καριέρα σας;
Απολύτως. Είναι η πιο σημαντική της μέχρι τώρα καριέρας μου. Τη δούλεψα για 4 χρόνια, μίλησα με έναν φίλο μου που εργαζόταν σε οίκο ευγηρίας και μου είπε πολλά περιστατικά, αστεία και συγκινητικά… Δανείστηκα πολλά στοιχεία, τον ηλικιωμένο που ξεχνά κάθε μέρα, την ηλικιωμένη που είναι μάλλον νυμφομανής κτλ.
Επίσης, είστε πολύ δεμένος με τους παππούδες σας…
Ναι, από πάντα. Η ταινία είναι αφιερωμένη στον παππού μου που έφυγε από τη ζωή ξαφνικά το 2020. Έχω χάσει και τον άλλο παππού μου, αλλά έχω δύο γιαγιάδες και μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μου αρέσει να τις ακούω να μου λένε ιστορίες από άλλες εποχές.
Πότε αρχίσατε να δουλεύετε πάνω στο σενάριο;
Έγραψα την πρώτη εκδοχή, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος γιατί ήταν πολύ κωμική. Ήθελα να είναι και συγκινητική η ταινία, να μιλάει για μια ανταλλαγή ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές.
Τότε συνάντησα την Κατρίν Ντιαμάν, η οποία προσέδωσε τρυφερότητα και βάθος στο σενάριο. Συμπληρώσαμε ο ένας τον άλλον ιδανικά.
Γιατί επιλέξατε τον Τόμας Ζιλού να σκηνοθετήσει την ταινία; Γιατί δεν αναλάβατε ο ίδιος τη σκηνοθεσία;
Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Ήξερα, για να είμαι ειλικρινής, ότι χάρη στον Τόμας θα είχαμε πρόσβαση στους ηθοποιούς που ονειρευόμασταν. Οι έμπειροι ηθοποιοί χρειάζονται έναν σκηνοθέτη με πείρα, με αυτοπεποίθηση. Ξέρω ότι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ δεν θα δεχόταν αν δεν σκηνοθετούσε ο Τόμας Ζιλού.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας, τον Μιλάν…
Ο Μιλάν είναι λίγο χαμένος και δεν θέλει να αλλάξει πολλά… Θέλει τη βολή του, θέλει να συνεχίσει να κάνει μικροαπατεωνιές. Είναι ένα χαμένο κορμί με στυλ και θα θέλαμε να τον κάνουμε παρέα. Μπορεί να του μοιάζω και λίγο, αλλά εγώ τουλάχιστον δίνω τις μάχες μου.
Ήθελα να απολαύσω τον χαρακτήρα και τον φαντάστηκα με ελαττώματα και τραύματα. Ο Μιλάν έχει πολλά μαθήματα να πάρει από τη ζωή. Είναι ένας νέος άντρας με την καρδιά ενός αιώνιου, πληγωμένου παιδιού. Σε ένα ταξίδι κάποτε, συνάντησα έναν τύπο που μου είπε για την παιδική του ηλικία σε ένα ορφανοτροφείο. Μου είπε ότι επειδή ποτέ δεν γνώρισε τους παππούδες του, δεν τον συγκινούσαν οι ηλικιωμένοι. Με άγγιξε αυτή η ιστορία.
Αν μεγαλώσεις με έναν παππού ή μία γιαγιά που αγαπάς, σου μεταδίδουν πράγματα, αξίες… Όταν βλέπεις μία γιαγιά στον δρόμο, τότε σκέφτεσαι τη δικιά σου και νιώθεις συμπάθεια. Αν δεν έχεις αυτή την εμπειρία, είναι πιο δύσκολο να το νιώσεις αυτό και έτσι έχτισα τον χαρακτήρα του Μιλάν, έναν άντρα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με αυτούς που πρέπει να φροντίσει. Σε κάποια φάση μάλιστα λέει ότι τον αηδιάζουν. Μετά, τους γνωρίζει καλύτερα και αποκτά μια οικογένεια.
Είναι αλήθεια αυτό, καταλήγει να γνωρίσει την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Μία οικογένεια που έχει το αντίθετο πρόβλημα με εκείνον: οι ηλικιωμένοι θέλουν να επιστρέψουν στον έξω κόσμο, να βγουν έξω.
Στο σημείο αυτό νομίζω ότι το θέμα μας γίνεται συναρπαστικό: είναι αποκλεισμένοι από τον κόσμο, εκτός από καμία επίσκεψη πού και πού, ονειρεύονται να μπουν τα νιάτα στον χώρο τους. Μοιάζει με έναν συνηθισμένο οίκο ευγηρίας, με φροντιστές, με ειδικές δραστηριότητες… Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν; Λίγο λίγο, όλα μοιάζουν παράξενα, ακόμα και ύποπτα.
Μέσα από την κωμωδία, αναφέρεστε σε ένα τρομερό πρόβλημα: την κακομεταχείριση στους οίκους ευγηρίας…
Βασιστήκαμε σε μία μελέτη που εκδόθηκε στις αρχές του 2010 που έδειχνε ότι πολλοί ηλικιωμένοι έχουν πέσει θύματα απάτης. Είχαν υπογράψει συμβόλαια που εκχωρούσαν τις ιδιοκτησίες τους στη διεύθυνση του οίκου ευγηρίας. Φριχτές καταστάσεις!
Πέρασα κάποιο διάστημα σε οίκο ευγηρίας για να γράψω το σενάριο και άκουσα πολλά: παιδιά που αφήνουν τους γονείς ή τους παππούδες και δεν επιστρέφουν ποτέ. Για να μην αναφέρω, φυσικά, τη σωματική και ψυχολογική βία…
Αυτή η ταινία σας αφορά πολύ για πολλούς λόγους…
Είναι αλήθεια αυτό. Στα 10 χρόνια που κάνω ταινίες, δεν νομίζω ότι έχω υπερασπιστεί μία ταινία με τόσο πάθος. Έχω συνυπογράψει το σενάριο, είμαι ένας από τους παραγωγούς, πρωταγωνιστώ, ήμουν παρών στο μοντάζ. Νιώθω ότι η ταινία είναι το μωρό μου. Αντανακλά την προσωπικότητα μου και όλων αυτών που με συγκινούν. Οπότε ναι, η κωμωδία είναι μερικές φορές λίγο παιδική, αλλά και συγκινητικήτην ίδια στιγμή. Και το μήνυμα της ταινίας, στα δικά μου μάτια, δίνει μία λύση για το γεφύρωμα ανάμεσα στις γενιές.
