Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αποχαιρετά με βαθιά θλίψη την Ανέζα Παπαδοπούλου, μία σπουδαία, δημιουργική και ανήσυχη καλλιτεχνικά ηθοποιό που το υποκριτικό της ταλέντο και οι ερμηνείες της σφράγισαν μια ευρεία γκάμα ρόλων αρχαίου δράματος, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.
Η θεατρική της πορεία ξεκίνησε από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και στη συνέχεια παρέμεινε στο Κρατικό Θέατρο όπου από το 1974 και για δύο περίπου δεκαετίες συμμετείχε σε 19 παραστάσεις και συνεργάστηκε με μερικούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του θεάτρου.
Συγκλονιστικές ήταν οι ερμηνείες της στη “Γέρμα” στον ομώνυμο ρόλο, στο “Μάνα Κουράγιο” ως Βουβή Κατερίνα, στην “Όπερα της Πεντάρας” ως Πόλυ κ.ά. Η Ανέζα Παπαδοπούλου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, δασκάλα υποκριτικής ήταν ένας σπάνιος, σεμνός και ουσιαστικός άνθρωπος που δόθηκε ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στην τέχνη της και πάντα δημιουργούσε ιδιαίτερη αίσθηση με τις δυνατές ερμηνείες της και τη φωτεινή προσωπικότητά της. Όλες οι ιστορίες «είναι αλληγορίες. Καθρέφτης της ψυχής του θεατή» έλεγε.
Στη μακρόχρονη καλλιτεχνική της πορεία της συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, με το Θέατρο Άττις, με το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας κ.α. σε παραστάσεις στο θέατρο όπως: «Ευτυχισμένες Μέρες» (2020), «Φαέθων» (2015), «Ίων» (2003), «Βάκχες» (2017), «Αντιγόνη» (2016), «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές» (2014), «Μisery» (2008), «Πριν την αποχώρηση» (1999).
Τελευταία παράσταση που συμμετείχε ήταν οι «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ (2020) σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου που παρουσιάστηκε από την Ομάδα Σημείο Μηδέν, στο Θέατρο Άττις.
Η Ανέζα Παπαδοπούλου, ωστόσο, είχε μακρά συνεργασία με τον Θόδωρο Τερζόπουλο και το ‘Άττις’.
Συμμετείχε στις κινηματογραφικές ταινίες: «120 ντεσιμπέλ» (1987), «Ώμος προς ενοικίαση» (2007), «Αληθινή ζωή» (2004), «Μικρά Αγγλία» (2013) καθώς και στην τηλεόραση στη σειρά: «Γεώργιος Βιζυηνός: Η σιωπή των αγγέλων» (2000)
Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχε συνεργαστεί σε 19 παραστάσεις:
• “Θεσμοφοριάζουσες” του Αριστοφάνη. Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης (1974)
• “Ηλέκτρα” του Ευριπίδη. Σκηνοθεσία: Γιώργος Θεοδοσιάδης (1974)
• “Δύσκολος – Σαμία” του Μενάνδρου. Σκηνοθεσία: Πάνος Χαρίτογλου (1975)
• “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη. Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης (1979)
• “Κεκλεισμένων των θυρών” του Ζαν Πωλ Σαρτρ. Σκηνοθεσία: Θόδωρος Τερζόπουλος (1980)
• “Η προξενεία” του Γεωργίου Κ. Φωτιάδη. Σκηνοθεσία: Ερμής Μουρατίδης (1980)
• “Η όπερα της πεντάρας” του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος (1980)
• “Εκάβη” του Ευριπίδη. Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς (1981)
• “Γέρμα” του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Σκηνοθεσία: Θόδωρος Τερζόπουλος (1982)
• “Ελένη” του Ευριπίδη. Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς Ανδρέας (1982)
• “Μάνα Κουράγιο” του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Σκηνοθεσία: Θόδωρος Τερζόπουλος (1982)
• “Μπρεχτ- Χίτλερ” του Γιώργου Ρεμούνδου, Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρεμούνδος (1983)
• “Ο κήπος των χωρισμένων εραστών” του Στέλιου Λύτρα. Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος (1990)
• “Η Ήρα και το παγώνι” του Σων Ο’ Κέιζυ. Σκηνοθεσία: Εύης Γαβριηλίδης (1990)
• “Έντμοντ” του Ντέηβιντ Μάμετ. Σκηνοθεσία: Βασίλης Βαφέας (1990)
• “Οι δαιμονισμένοι” του Αλμπέρ Καμύ. Σκηνοθεσία: Γιάννης Ιορδανίδης (1991)
• “Μια ευαίσθητη ισορροπία” του Έντουαρντ Άλμπη. Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος (1991)
• “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή. Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς Ανδρέας (1992 )
• “Τραχίνιες” του Σοφοκλή. Σκηνοθεσία: Βίκτωρ Αρδίττης (2004)
