Ζούμε σε μια χώρα πολυπολιτισμική. Σε μια χώρα με ανθρώπους από τη Νιγηρία, την Ουκρανία, την Αλβανία, τη Ρωσία, το Πακιστάν.
Είναι λογικό οι άνθρωποι αυτοί να έρχονται σε άμεση συναναστροφή και με εμάς αλλά και με τα παιδιά μας.
Στο σχολείο, στη παιδική χαρά και μετέπειτα και στο πανεπιστήμιο.
Τι γίνεται όμως, όταν το παιδί μας μας ρωτήσει «γιατί αυτή η κυρία φοράει μαντίλα».
Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος ή απλά θα του πούμε «μην ασχολείσαι με αυτούς, είναι μωαμεθανοί, βουδιστές ή ινδουιστές»;
Το πρώτο και βασικότερο όλων είναι να μη χρησιμοποιούμε εμείς απαξιωτικές εκφράσεις και να μη χρησιμοποιούμε ως ελάττωμα το χρώμα του δέρματός τους.
Θα πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά μας, όταν ακόμα είναι σε μικρή ηλικία, ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί και να έχουμε τρόπους με όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου φυλής, να σεβόμαστε τους ηλικιωμένους, να τους μάθουμε τις λέξεις «ευχαριστώ, παρακαλώ, συγνώμη» και πρώτα από όλα να τα εφαρμόζουμε εμείς καθημερινά.
Να τα μάθουμε να σέβονται τους ανθρώπους με ειδικές ικανότητες και να μη γυρνάνε το βλέμμα τους, όταν τους αντικρίζουν…
Όταν εμείς σαν γονείς φερόμαστε, όπως πρέπει, αποκλείεται τα παιδιά μας να μάθουν να φέρονται σαν αγροίκοι.
Αλλά ακόμα και αν τα παιδιά μας μας δώσουν στοιχεία παραβατικής συμπεριφοράς, τότε θα πρέπει να αρχίσουμε να ελέγχουμε λίγο καλύτερα τις φιλίες τους.
Αν το παιδί έχει «μπλέξει» με περίεργες φιλίες, καλά θα κάνετε να το «τσεκάρετε».
Όσο καλά κι αν ξέρει να κρύβεται ένα παιδί, εμείς ως γονείς που το φέραμε στο κόσμο και το αναθρέψαμε, μπορούμε να το καταλάβουμε με μια μόνο ματιά!
