Επιτέλους, γυρίσαμε από τις διακοπές! Ουφ! Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Γαλάζιες θάλασσες, αμμουδιές, ύπνος, γέλιο, διασκέδαση, αραξιά, είναι να μη βαριέσαι; Είναι να μη θέλεις να γυρίσεις σ’ αυτό το όμορφο γκρίζο της πόλης; Στη βρωμιά; Στην ανέχεια; Στην γκρίνια; Στο γνωστό και τόσο συμπαθητικό σπρώξιμο στις ουρές; Στα κλειστά μαγαζιά και στη συσκότιση λόγω βομβαρδισμών από το ΔΝΤ; Στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου. Στο Γκάζι. Στου Ψυρρή και στην Ομόνοια κυρίως! Στα διεθνή αυτά σταυροδρόμια πολιτισμών. Εκεί που η Ανατολή συναντά τη Δύση και εσύ θυμάσαι ότι έχεις ραντεβού κάπου αλλού – ευτυχώς – για να μην μπεις ανάμεσα στους πολιτισμούς και σε πλακώσουν. Στα κοτλέ πεζοδρόμια – παγίδες τακουνιών, με την ειδική πλακόστρωση για τους τυφλούς, που μας αναγκάζουν να αναπτύξουμε δεξιότητες ισορροπιστή και ανοίγουν θέσεις εργασίας σε τσίρκο. Στα ευγενικά ταξί που τώρα θα προσφέρουν καφέ και τοστ για να σε βάλουν μέσα. Στα εισιτήρια των Μαζικών Μέσων Συμφοράς που σε λίγο θα στοιχίζουν όσο ένα αεροπορικό για την Καβάλα.
Βέβαια, όλοι ήρθαμε πίσω με τύψεις. Με ενοχές. Δεν έχει σημασία αν φιλοξενηθήκαμε από φίλους. Δεν έχει σημασία αν πήγαμε σε συγγενείς ή camping. Δεν με νοιάζει αν πληρώσαμε λίγα με τον κοινωνικό τουρισμό. Το θέμα είναι κύριοι, ότι εκεί που καθόμασταν ήσυχοι στις εργασίες μας, φύγαμε.
Και ερωτώ το δικαστήριο: Πώς εξηγείται αυτό, όταν σχεδόν όλο τον Ιούλιο δεν υπήρχε Ελλην με φιξαρισμένη άδεια; Πώς εξηγείται αυτό, ρωτώ ξανά, όταν όλοι δηλώναμε με το γνωστό ελληνικό κακομοιριασμένο ύφος ότι δεν θα πάμε πουθενά φέτος;
Από τη μία ήταν το αφεντικό που τρελάθηκε και δεν έδινε άδειες, επειδή πίστευε ότι θα μείνουν όλοι στην Αθήνα να ψωνίζουν σαν τρελοί ντάλα καλοκαίρι. Από την άλλη, η έλλειψη ρευστού και η απειλή απόλυσης. Πού να τολμήσεις να ζητήσεις άδεια; Εδώ δεν δικαιούμαστε μισθό πλέον, άδεια θα δικαιούμαστε;
Βάλε και την ηθική πλευρά: Ότι δηλαδή δεν επιτρεπόταν να φύγουμε, γιατί τόσα χρόνια με τη συμπεριφορά μας, οδηγήσαμε τη χώρα στον γκρεμό. Πού θα βρούμε μετά τα λεφτά να ξεχρεώσουμε το ΔΝΤ αν πάμε διακοπές;
Εκεί που καθόμασταν προβληματισμένοι, εντελώς απρόσμενα, ακούραστα και αβάδιστα, ήρθε ο Αύγουστος! Οι πόλεις άδειασαν. Δεν υπήρχε άνθρωπος να σηκώσει το τηλέφωνο σε κανένα οργανισμό. Σε καμία υπηρεσία. Υπήρχε ίσως κάποιο ελάχιστο προσωπικό ασφαλείας. Τους υπόλοιπους τους έβρισκες στο κινητό ανάμεσα στο χταπόδι και στο βατραχοπέδιλο.
Το καλοκαίρι αυτό ευτυχώς έδρασε σαν μια γερή δόση αντικαταθλιπτικού. Ξαναθυμηθήκαμε τους στίχους του Ιωάννη Πολέμη από το «Τι είναι η πατρίδα μας» (χώρια από το διεθνές ρεντίκολο που την κατάντησαν ορισμένοι) :
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Έτσι λοιπόν γυρίσαμε αισιόδοξοι.. Σαν αυτούς που πάνε στο απόσπασμα με το χαμόγελο στα χείλη, για να τη σπάσουν στον εχθρό. Έτσι για το γαμώτο. Γυρίσαμε και μαυρισμένοι, επίσης … α! και φάγαμε και όλο μας το επίδομα. Ναι, ναι και ό,τι είχαμε στην τράπεζα. Ναι. Για να σκάσουν τα χλωμά πρόσωπα. Χα!
Το καλοκαίρι επίσης κάναμε παρέες. Φέραμε την ξαπλώστρα μας πιο κοντά στου διπλανού μας. Συμμαχήσαμε με τον άγνωστο γείτονά μας και ανακαλύψαμε ότι όλοι έχουμε καταλάβει τι γίνεται. Επιβεβαιώσαμε αυτό που ξέραμε και δεν τολμούσαμε να ρωτήσουμε όλο το χειμώνα. Ότι, δηλαδή, αυτός ο πρώτος πληθυντικός του ρήματος «τα πιάνω», δηλαδή αυτό το «τα πιάνουμε» δεν ισχύει. Γιατί δεν μας ταιριάζει ρε αδελφέ.
Η οικολογικά παράλογη κυβέρνηση μας κυνηγάει με το ντουφέκι να μαζεύουμε αποδείξεις. Τόνοι τα χαρτάκια μέσα στο σπίτι. Πολύ ορθόν οικολογικά αυτό: Πόσα δένδρα κόβονται για όλες αυτές τις αποδείξεις άραγε; Ο γνωστός ένοχος περιπτεράς μας δίνει με το ζόρι την απόδειξη για την τσιχλόφουσκα που κάνει 10 λεπτά. Όπως και οι πολυεθνικές κόβουν αποδείξεις. Όπως και οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μεγαλογιατροί. Εκτός από εκείνους που πιάσανε στο Κολωνάκι. Είναι σαν την σκηνή της ταινίας «Μία τρελή και απίθανη πτήση»: Ένας τρομοκράτης με φισεκλίκια, Καλάσνικοφ και χειροβομβίδες περνάει καμαρωτός από τον έλεγχο του αεροδρομίου, γιατί οι φρουροί καλαμπουρίζουν και δεν τον βλέπουν. Το μηχάνημα βαράει συναγερμό και οι φρουροί αρχίζουν στις μπουνιές μια γριά 130 χρονών (ο περιπτεράς που λέγαμε).
Όπου να ‘ναι τα χρήματά μας θα είναι οικολογικά, σαν τις οικολογικές λάμπες. Θα τα δίνουμε, αλλά δεν θα έχουν δύναμη, δεν θα αγοράζουμε πολλά και δεν θα κάνουμε σκουπίδια. (ΟΚ Τίνα don’t worry. We got the message!)
Ας κρατήσουμε όσο μπορούμε τα κεφάλια έξω και κάτι μπορεί να πετύχουμε.
Έρχονται και εκλογές όπου να ‘ναι. Δημοτικές και περιφερειακές μεν, εκλογές δε… Λέμε τώρα. Έβλεπα και το χθεσινό πάρτι των γενεθλίων σας για τα 36 χρόνια από εκείνη την ιστορική 3η Σεπτέμβρη. Αγκαλιές, φιλιά, γέλια. Πύρινες φούσκες γεμάτες σαρδάμ. Όλα τα συντρόφια πράσινα και ευτυχισμένα. Μου έφτιαξε το κέφι με αυτά που είδα και άκουσα. Ψόφησα στο γέλιο κι εγώ. Θα ψοφήσετε κι εσείς.
Ασημίνα στείλε ένα e-mail στον πρωθυπουργό που τα διαβάζει όλα και ρώτησέ τον πότε αρχίζεις δουλειά στο νοσοκομείο. Είμαι σίγουρη πως θα σου απαντήσει. Σε βλέπω νοσοκόμα το συντομότερο. Με τα ηρεμιστικά στο χέρι.
Εγώ είμαι πίσω στο γραφείο και τα e-mail προσγειώνονται στην οθόνη μου με λύσσα. Τα περισσότερα είναι αποχαιρετιστήρια και τελειώνουν με την ίδια φράση: «…θα τα ξαναπούμε από κάποια άλλη δουλειά».
Τους απαντάω γεμάτη αισιοδοξία με ένα απόσπασμα από το λόγο που έβγαλε ο πρωθυπουργός στο πάρτι:
«Καλούμαστε σήμερα, σύντροφοι και συντρόφισσες, να ανοίξουμε νέους ορίζοντες. Να γίνει η Ελλάδα πρωτοπόρα. Να κάνουμε κυριολεκτικά μια επανάσταση στην χώρα. Δεν είμαι εδώ ούτε για να ανακοινώσω αποσπασματικές παροχές, ούτε ψεύτικες υποσχέσεις. Είμαι πάντα ειλικρινής και με ειλικρίνεια χτίζουμε πραγματικά, σε σίγουρα θεμέλια, το αύριο της Ελλάδας».
Right George?
