Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo
Συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση της Susanna Agnelli. Ήταν η πρώτη και μοναδική υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας – προφανώς όχι λόγω γυναικείων ποσοστώσεων ή φεμινισμού, αλλά λόγω χαρακτηριστικών (γυναίκα δημοφιλής, αλλά ταυτόχρονα επιφυλακτική) που την έκαναν πολύ κατάλληλη για αυτόν τον ρόλο. Κρατήστε σημειώσεις για την πολιτική τού αύριο.
Οι επέτειοι δεν είναι απλώς για τον εορτασμό, αλλά για τη χρήση αυτού του ιστορικού και πολιτιστικού υπόβαθρου, για τη βελτίωση του σήμερα και ιδιαίτερα του αύριο. Από την αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ, πέρα από την ουσία κάποιων αποφάσεων, οι αναλύσεις για την απουσία προσώπων στην ευρωπαϊκή (αλλά και ιταλική) πολιτική έχουν πολλαπλασιαστεί.
Σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι, στην Ιταλία υπάρχει ένα κενό αντικειμενικής ηγεσίας σε όλες τις πλευρές, από την άφιξη του Mario Draghi στο Palazzo Chigi.
Η εκ νέου ανάγνωση των «σελίδων της δέσμευσης» της Susanna Agnelli (συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής) μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για όσους καλούνται τώρα να ανιχνεύσουν την πολιτική τροχιά και να εκπαιδεύσουν την άρχουσα τάξη.
Πρώτα ήταν υφυπουργός Εξωτερικών από το 1983 έως το 1991, στις κυβερνήσεις Craxi, Goria, De Mita και Andreotti. Το 1995 έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Dini, θέση στην οποία βρέθηκε απέναντι σε όσους ήθελαν να αποκλείσουν την Ιταλία από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ήταν μια πολύπλοκη χρονιά για τη διεθνή πολιτική, που χαρακτηρίστηκε από τρεις κυρίως παράγοντες, όπως η εκτεταμένη περιφερειακή αστάθεια, οι μακροσκοπικές κρίσεις όπως αυτή στην πρώην Γιουγκοσλαβία και οι ευρείες γεωπολιτικές συνέπειες της κατάρρευσης του σοβιετικού μπλοκ.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ιταλία κινδύνευσε να μείνει έξω από ένα παγκόσμιο φόρουμ όπως αυτό στην έδρα του ΟΗΕ, το οποίο, αν και πρέπει να μεταρρυθμιστεί, εξακολουθεί να είναι ένα τραπέζι για να καθίσεις και να μην τα παρατήσεις.
Μια πολύπλευρη προσωπικότητα, λοιπόν, που την οδήγησε στην ίδρυση του Telethon, χωρίς να ξεχνάει ότι ήταν εθελόντρια στα πλοία του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού κατά τη διάρκεια του πολέμου και ήταν μόλις 18 ετών. Αυτός είναι ο δρόμος που ίσχυε χθες, και ισχύει σήμερα, για έναν λεπτό και αποφασιστικό ρόλο που πρέπει να πετάξει ψηλότερα από τις μικρές περιφερειακές διαμάχες.
