.jpg)
Σκέψεις για το «Παζλ τής Ενήλικης Φρίκης».
Τώρα που γράφεται ετούτο το πόνημα είναι ξημερώματα Πέμπτης
και μόλις προ ολίγων λεπτών έχει ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Βρισκόμουν ήδη στη συγγραφή κοινωνιολογικού άρθρου
που αντλεί την αφορμή του από τα τεκταινόμενα στο «Survivor»,
όμως το άφησα ημιτελές διότι εθεώρησα πως θα ήταν ύβρις εκ μέρους μου
να καταπιαστώ σήμερα με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις ζοφερές εξελίξεις
ανάμεσα στις δύο πρώην δημοκρατίες τής πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.
Οι Ρώσοι πήραν την απόφαση να εισβάλουν στο όμορο κράτος
και -με διακύβευμα μερικά εδάφη που τούς θυμίζουν περασμένα μεγαλεία-
να πυροδοτήσουν για τις επόμενες δεκαετίες ένα βαθύ μίσος με ανυπολόγιστες συνέπειες.
ΠΟΛΕΜΟΣ.
«Πόλεμος Πατήρ Πάντων», έλεγε ο Ηράκλειτος,
και αυτή είναι η τεράστια αλήθεια που σπανίως συνειδητοποιούμε
κι ας ζούμε σε μονίμως εύφλεκτη περιοχή τής ηπείρου μας.
Βάσει ηλικίας,
οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουμε ζήσει αυτήν την τρομακτική εμπειρία
και τη γνωρίζουμε -ενίοτε χωρίς να δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία- μόνο από τις διηγήσεις·
η πιο πρόσφατη εμπλοκή τής χώρας μας ήταν η βραχύβια αποτυχημένη επιστράτευση
που εκήρυξε το 1974 η Χούντα και δεν απέτρεψε κατ’ ελάχιστον τη διχοτόμηση τής Κύπρου,
ενώ οι αμέσως προηγούμενες αναμείξεις τής Ελλάδας σε πολέμους συνέβησαν στη δεκαετία τού ’40
(αρχικώς ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος και μετά ήρθε κι ο Εμφύλιος).
…
Μού έλεγε πριν από λίγες ημέρες ένας αγαπημένος μου φίλος:
«Εμείς οι Έλληνες είμαστε τόσο μαλάκες,
που έχοντας μόλις βγει από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο,
εκάναμε στο “καπάκι” κι έναν Εμφύλιο.».
Όντως, είμαστε μαλάκας λαός·
όμως, είμαστε ένας τυχερός μαλάκας λαός,
που δεν έχει πληρώσει το δέον αντίτιμο που οφείλει στα λάθη του.
Κατά έναν μαγικόν τρόπο,
μάς αγαπάει η ζωή και πάντα μάς κάνει έκπτωση στον τελικό λογαριασμό.
Απ’ την άλλη, κατά το τελευταίο διάστημα είμαστε ήδη ψυχολογικά επιβαρυμένοι,
διότι η μακάβρια υπόθεση στην Πάτρα έχει καλύψει την καθημερινότητά μας,
έχει διεισδύσει βιαίως στο υποσυνείδητό μας,
μάς έχει συνταράξει, μάς έχει συγκλονίσει, μάς έχει αρρωστήσει.
Και σαν να μην έφτανε αυτό το σοκ,
έρχεται ένας πόλεμος που φαντάζει τόσο μακρινός και συνάμα τόσο κοντινός,
να μάς βυθίσει ακόμη περισσότερο σε πεσιμιστικές σκέψεις
και να μάς τονίσει την άμεση χρεία για επαναπροσδιορισμό μας.
Τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις,
αλλά και μερικές ώρες μετά που εσείς αναγιγνώσκετε αυτές εδώ τις λέξεις,
σε ένα μέρος τής ηπείρου μας
οι πολίτες βιώνουν την τραυματική εμπειρία να πέφτουν βόμβες γύρω τους·
ναι, ο Πόλεμος είναι μεταδοτικός,
και δεν αρκείται να απομυζά αίμα από τις εσχατιές τής Γης
όπως είναι το Ιράκ, η Συρία, το Σουδάν, το Αφγανιστάν.
Ο Πόλεμος αρχίζει να πλησιάζει με επικίνδυνη ταχύτητα στην πόρτα μας.
Σκέφτομαι αυτά τα παιδάκια στην Πάτρα
που βασανίστηκαν από αμφιλεγόμενες αιτίες στη σύντομη ζωούλα τους
και -τι τραγική ειρωνεία- τα βάζουμε στην αναμονή τής δικαίωσης «μετά θάνατον».
Σκέφτομαι τούς ανθρώπους στην Ουκρανία
που εδώ και ένα μεγάλο διάστημα αισθάνονταν
ότι ίσως έφτανε η μέρα που θα έχαναν την ανεμελιά τους,
και να που αυτή η αποφράδα μέρα έφτασε.
Οι βόμβες, οι σφαίρες, οι σειρήνες, οι κάθε λογής ανατριχιαστικοί πολεμικοί ήχοι,
έρχονται να διατυμπανίσουν ότι τώρα πια «Η Ανεμελιά απαγορεύεται.».
Πολίτες εγκαταλείπουν άρον-άρον τις εστίες τους, τις πόλεις τους, τα χωριά τους,
διότι έρχεται ο Πόλεμος και μαζί του ο «κολλητός» του, ο Θάνατος.
Μέσα σε ετούτον τον ζόφο υπάρχει ένα ειρωνικό κέρδος, ένα «δώρο-άδωρο»·
τα Ασήμαντα παύουν να απασχολούν,
η Καθημερινότητα αποκτά αχλύ νοσταλγίας,
όλα θέλεις να έμεναν ίδια, όταν διαπιστώνεις πως όλα πια θα είναι αλλιώς.
…
Η κινεζική παροιμία που προαναγγέλλω στον τίτλο, είναι η εξής:
«Να εύχεσαι να μη ζήσεις ενδιαφέροντες καιρούς.».
Δυστυχώς,
η μακάβρια υπόθεση στην Πάτρα και ο πόλεμος στην Ουκρανία
πιστοποιούν με τούς πλέον οδυνηρούς τρόπους
ότι οι «Ενδιαφέροντες Καιροί» βρίσκονται ενώπιόν μας…
Οι «Ενδιαφέροντες Καιροί» απαγορεύουν την Ανεμελιά.
Έφτασε για μία ακόμη φορά το «πλήρωμα τού Χρόνου»,
να πληρώσει η Ανθρωπότητα το «Εγώ» της.
Όταν είμαστε αδύναμοι, είμαστε οι καλύτεροι δημοκράτες.
Όταν είμαστε δυνατοί, είμαστε οι χειρότεροι φασίστες.
Όταν είμαστε αδύναμοι, αρκούμαστε στα λίγα μας.
Όταν είμαστε δυνατοί, τα θέλουμε όλα δικά μας.
Το Δικό είναι το πιο άδικο Δίκιο.
…
Όλα για το «Εγώ» μας.
Όλα.
Και τα παιδιά που γεννάμε, για το «Εγώ» μας τα γεννάμε.
Και τούς πολέμους που γεννάμε, για το «Εγώ» μας τούς γεννάμε.
Θυμάμαι έναν στίχο μου:
«Στης Μοίρας το κατάστρωμα
εξέσπασε ανταρσία.
Το κύμα τού στασιασμού
μία μάς πάει στη Φθορά
και μια στην Αφθαρσία.».
Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε εν τέλει·
μεταξύ Δύναμης και Αδυναμίας, μεταξύ Φθοράς και Αφθαρσίας.
Τρία παιδάκια έφυγαν από τη ζωή, προτού προλάβουν να τη συνειδητοποιήσουν.
Αναρίθμητα παιδάκια φεύγουν επί καθημερινής βάσης από τη ζωή,
προτού προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι εστί Νερό, τι εστί Τροφή·
πόσω μάλλον, τι εστί Παι(χνί)δι.
Τώρα στην Ουκρανία,
οι βόμβες και οι σφαίρες είναι σίγουρο
ότι δεν θα έχουν καν τη στοιχειώδη συμπονετικότητα να μη σκοτώσουν παιδάκια,
καθώς όπως έχει πιστοποιήσει η στατιστική των σύγχρονων συρράξεων
«Πλέον, όταν διεξάγεται ένας πόλεμος,
είναι πιο ασφαλές να είσαι στρατιώτης, παρά άμαχος.».
Είναι σοκαριστικό. Είναι τραγικό.
Φτάνεις να σκέφτεσαι με σχηματική δηκτικότητα
«Δηλαδή, πρέπει να στέλνουμε τα 5χρονα στον πόλεμο,
για να αυξάνουμε τις πιθανότητες επιβίωσής τους;».
Ακόμη όμως κι αν δεν χάσουν παιδιά τη ζωή τους,
ποιος θα απολογηθεί για το γεγονός ότι θα έχουν χάσει τόσο πρόωρα την ψυχή τους;
Ποιος θα πληρώσει για τα αθεράπευτα-ισόβια προβλήματα
που δημιουργούν στις παιδικές ψυχές οι βομβαρδισμοί,
οι έντρομες φυγές από τις εστίες και όλα τα βάρβαρα συμπαρομαρτούντα..;
Εδώ είναι, λοιπόν, που καταλήγεις να αντιληφθείς,
ότι ο Πόλεμος είναι η Υπέρτατη Ασέβεια τού Γονέως προς το Παιδί.
Εμείς οι ενήλικες δεν σεβόμαστε τα παιδιά (μας),
εμείς οι ενήλικες δεν σεβόμαστε το παιδί που ήμασταν κάποτε.
Χθες η Πάτρα.
Σήμερα η Ουκρανία.
Προχθές κάπου αλλού.
Αύριο κάπου αλλού.
Πάντοτε θα βρίσκεται ένα ακόμη «αλλού» για να ικανοποιείται η Απληστία τού είδους μας.
Και στο βάθος,
ανάμεσα στα κλάματα των παιδιών
και στις τρομακτικές σειρήνες τού πολέμου που ηχούν ωσάν προάγγελοι θανάτου,
ακούγεται αχνά, σχεδόν ξέψυχα,
η αποκαμωμένη φωνή τού αείμνηστου Παύλου Σιδηρόπουλου
να τραγουδάει την αθάνατη και διαχρονικά προδομένη προτροπή του:
«Υπερασπίσου το Παιδί…, …γιατί αν γλυτώσει το Παιδί υπάρχει Ελπίδα.»!
ΘΛΙΨΗ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
