Άρθρο των Filippa Lentzos και Gregory D. Koblentz
Στα τέλη του 2021, το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) πρόσθεσε αθόρυβα τους «χιμαιρικούς ιούς» στη λίστα με τα πιο επικίνδυνα παθογόνα -αυτοί οι ιοί περιέχουν γενετικό υλικό που προέρχεται από δύο ή περισσότερους διαφορετικούς ιούς.
Το CDC χαρακτήρισε αυτόν τον τύπο έρευνας ως «περιορισμένο πείραμα» που απαιτεί έγκριση από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των ΗΠΑ. Πιστεύει ότι η άμεση ρυθμιστική επίβλεψη αυτών των πειραμάτων είναι απαραίτητη για την προστασία του κοινού από τις πιθανές συνέπειες απελευθέρωσης τέτοιων ιών.
Είναι πιθανό τουλάχιστον ένα εργαστήριο στις ΗΠΑ να ενδιαφέρεται για τη διεξαγωγή πειραμάτων για την παραγωγή μιας πιο επικίνδυνης εκδοχής του SARS-CoV-2, του ιού που προκαλεί COVID. Τα πειράματα θα προσθέσουν γενετικό υλικό από τον αρχικό ιό SARS, ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2003, στο στέλεχος SARS-CoV-2 για να δημιουργήσει έναν επιθετικό «χιμαιρικό ιό».
Λέμε «πιθανό» να έχουν δημιουργηθεί χιμαιρικοί κορωνοϊοί γιατί απλά δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Τα εργαστήρια των ΗΠΑ δεν είναι υποχρεωμένα να αναφέρουν δημόσια, να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν τέτοια πειράματα. Και αυτό αναδεικνύει ένα μεγάλο ζήτημα.
Επικίνδυνη έρευνα
Η τρέχουσα προσέγγιση για την πρόληψη της έρευνας παθογόνων υψηλού κινδύνου είναι αποσπασματική. Δεν ενθαρρύνει μια ευρύτερη δημόσια συζήτηση σχετικά με το εάν τα πιθανά οφέλη μιας τέτοιας έρευνας υπερτερούν των πολύ σημαντικών κινδύνων. Ο κόσμος στερείται μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης για τη διαχείριση βιολογικών κινδύνων που να ενσωματώνει τη βιοασφάλεια και την επίβλεψη της «έρευνας διπλής χρήσης» που αποσκοπεί να προσφέρει σαφές όφελος, αλλά που θα μπορούσε εύκολα να χρησιμοποιηθεί εσφαλμένα για να βλάψει.
Η έρευνα με επικίνδυνα παθογόνα είναι μόνο ένα από τα πολλά είδη έρευνας της επιστήμης της ζωής με συνέπειες υψηλού κινδύνου. Μια πρόσφατη έκθεση από το επιστημονικό τμήμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) εντόπισε αρκετούς τομείς των βιοεπιστημών με πιθανή κακή χρήση. Αυτά περιλαμβάνουν γονιδιακή θεραπεία, ιικούς φορείς, επεξεργασία γονιδιώματος, γονιδιακές κινήσεις (ένας τρόπος αλλαγής ενός ολόκληρου πληθυσμού ενός συγκεκριμένου είδους αλλάζοντας το γονιδίωμά του), συνθετική βιολογία και νευροβιολογία.
Οι κίνδυνοι επαναχρησιμοποίησης πληροφοριών, μεθόδων ή τεχνολογιών από αυτούς τους τομείς για να προκαλέσουν σκόπιμα βλάβη δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς μέσω των υφιστάμενων μηχανισμών και πρακτικών διακυβέρνησης.
Μια έρευνα του 2021 για τις πολιτικές διαχείρισης βιολογικών κινδύνων σε όλο τον κόσμο διαπίστωσε ότι οι περισσότερες χώρες δεν διαθέτουν ολοκληρωμένα, εθνικά συστήματα διακυβέρνησης βιοασφάλειας. Ακόμη και χώρες, όπως οι ΗΠΑ, έχουν εφαρμόσει ελάχιστα αυτές τις πολιτικές στην πράξη. Δεδομένου του αυξανόμενου αριθμού χωρών που διεξάγουν επιστημονική έρευνα υψηλού κινδύνου και των πιθανών παγκόσμιων επιπτώσεων από κατάχρηση της επιστήμης, απαιτούνται επειγόντως διεθνή πρότυπα και καθορισμός προσδοκιών και ευθυνών.
Βρισκόμαστε σε μια σημαντική χρονική στιγμή, με την έρευνα της βιοεπιστήμης υψηλού κινδύνου να βρίσκεται μπροστά μας. Δεν μπορούμε να έχουμε υπερβολική εμπιστοσύνη στις πρακτικές ασφάλειας των επιστημόνων ζωής, των ιδρυμάτων τους και των χρηματοδοτών τους. Είναι πλέον καιρός για μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική για τη διακυβέρνηση της βιοεπιστήμης που θα υιοθετεί μια ολοκληρωμένη και συνεκτική προσέγγιση στη διαχείριση βιολογικών κινδύνων. Ο κόσμος πρέπει να διασφαλίσει ότι οι εφαρμοσμένες γνώσεις, τα υλικά και οι δεξιότητες της επιστήμης της ζωής χρησιμοποιούνται για ειρηνικούς σκοπούς και για τη βελτίωση των ανθρώπων και της υγείας του πλανήτη.
Πηγή: The Conversation
