Ο Διονύσης Χαριτόπουλος, είκοσι πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου «Άρης, Ο Αρχηγός των Ατάκτων», παρουσιάζει το νέο του βιβλίο «Οι Άτακτοι – Πρόσωπα και Γεγονότα» από τις εκδόσεις Τόπος, το οποίο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου.
«Η έρευνα μου δεν σταμάτησε ποτέ. Έχουν προκύψει νέα στοιχεία και πληροφορίες και είναι διαφορετικό από το πρώτο δεν επικεντρώνεται τόσο στο πρόσωπο του Άρη αλλά σε όλο αυτόν τον κόσμο που πήρε τα όπλα και βγήκε στο βουνό. Δηλαδή αυτοί με ενδιαφέρουν οι άτακτοι. Τι ήταν αυτό που κίνησε τόσες χιλιάδες ανθρώπους να βγουν στο βουνό να ρισκάρουν τη ζωή τους και στο τέλος βέβαια χωρίς καμία ανταπόδοση» αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr ο Διονύσης Χαριτόπουλος και συμπληρώνει «Οι ήρωες του 21 ήταν η έμπνευση τους η πηγή τους για το φρόνημα που επέδειξαν».
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος με το νέο του βιβλίο, το οποίο διαβάζεται απνευστί, φωτίζει ξεχωριστά, πρόσωπα και γεγονότα που έχει σκεπάσει η μεγάλη σκιά του Άρη Βελουχιώτη». Με μια ολοζώντανη και ορμητική αφήγηση μεταφέρει τον αναγνώστη στο σύμπαν των ανταρτών και της Εθνικής Αντίστασης. Ο συγγραφέας δεν κάνει μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων και προσώπων αλλά δίνει σάρκα και οστά στους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Τους προσεγγίζει με θαυμασμό, εξυμνεί τα κατορθώματα τους, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει και τις αδυναμίες τους. Συνομιλεί με τους ήρωες και τους προσεγγίζει με αληθινό ενδιαφέρον και αγάπη.
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος ερωτώμενος γιατί αγάπησε τους αντάρτες και τον Άρη Βελουχιώτη επισημαίνει «Η αγάπη έχει εξήγηση; Δεν έχει. Αγαπάμε για κάποιους λόγους που δύσκολα μπορούμε να τους ερμηνεύσουμε και εγώ τους αγάπησα ίσως επειδή προέρχομαι από αυτούς και γνώρισα βέβαια και εκατοντάδες από αυτούς. Τους αγάπησα αυτό μπορώ να πω μόνο» εξηγεί ο συγγραφέας στο zougla.gr
Μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στη διαφωνία του Βελουχιώτη με το Κόμμα αλλά και στο μνημειώδες τέλος του. Ακόμη ο Χαριτόπουλος μιλάει για τις γυναίκες καπετάνισσες – καβαλάρισσες και τον ρόλο τους στην εθνική αντίσταση καθώς και για τους απαράβατους κανόνες ηθικής του Βουνού. Επίσης αναφέρεται στις επιτυχημένες προσπάθειες των μαχητών του ΕΛΑΣ να σώσουν την εβραϊκή κοινότητα της Αθήνας. Ο συγγραφέας με τρόπο εντυπωσιακό και με ακρίβεια αφηγείται τη συμβολή και τα κατορθώματα των αντρών που βρίσκονταν δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη, όπως ο Νικηφόρος, εγγονός του Καραϊσκάκη, ο «Κοκκινογένης» Λευτέρης Χρυσιώτης (Σπύρος Τσιλιγιάννης) που ακολούθησε τον Άρη στα βουνά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη σύγκρουση του με το ΚΚΕ, ο Περικλής (Γιώργος Χουλιάρας) που συμμετείχε στη μάχη του Γοργοποτάμου και πολλές άλλες κατά τη διάρκεια της αντίστασης και ο Κλέαρχος, ο Έλληνας Ρομπέν των Δασών – Νάκος Μπελλής.
«Στο βουνό δεν βγαίνουν τα καλόπαιδα. Πρώτα βγαίνουν οι πιο ζωηροί, άτακτοι, απόκοτοι. Κι αν κατορθώσουν να σταθούν, τους μαθαίνουν και ακολουθούν κι άλλοι ψυχωμένοι. Μεταξύ τους και σπουδαίες μορφές: Ορέστης Νικηφόρος, Περικλής, Κωστούλας, Βερμαίος, Χρυσιώτης, Διαμαντής, Θάνος, Φεραίος, Μπελής, Καραλίβανος, Θεοχάρης, Τζαβέλας κ.ά.»
Ακούστε τη συνέντευξη του Διονύση Χαριτόπουλου:
Διαβάστε ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Οι Άτακτοι – Πρόσωπα και Γεγονότα»
Η Εθνική Αντίσταση στους ξένους εισβολείς, άρχισε στις 28 Οκτωβρίου 1940 και τελείωσε όταν και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης βγήκε εκτός των συνόρων της Πατρίδας μας.
Ο Ελληνικός Στρατός κατανίκησε τους Ιταλούς στα αλβανικά βουνά, και πολέμησε όσο μπορούσε τους Γερμανούς που άνοιξαν δεύτερο μέτωπο στα βόρεια σύνορα.
Η ηρωική αντιμετώπιση των δύο εισβολέων, προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό και εμπνέει αντιστασιακές διαθέσεις όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ.
«Είναι αναμφίβολο, ότι το έγκλημα που διέπραξαν ο Μουσολίνι κι ο Χίτλερ χτυπώντας την Ελλάδα… άγγιξε βαθιά τον λαό των ΗΠΑ και προπαντός τον μεγάλο άντρα που είχε επικεφαλής». (Τσόρτσιλ)
Όταν η χώρα βρέθηκε υπό ξένη κατοχή και ο τακτικός στρατός διαλύθηκε, ανέλαβαν οι Έλληνες άτακτοι να συνεχίσουν τον πόλεμο με τους κατακτητές.
Ο Παλαμάς είχε δείξει τον δρόμο:
Αυτό το λόγο θα σας πω,
δεν έχω άλλο κανένα,
μεθύστε με τ’ αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα
Από τον πρώτο κιόλας μήνα, τον Μάιο του 1941, απλοί πολίτες και χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί παίρνουν την πρωτοβουλία και δεκάδες αντιστασιακών οργανώσεων αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας.
Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις αναπτύσσονται δίκτυα πληροφοριών και ομάδες σαμποτάζ. Στην ύπαιθρο οι πρώτες ένοπλες ομάδες στη Μακεδονία, Κρήτη, Ρούμελη, Θεσσαλία, Πελοπόννησο, Ήπειρο, ετοιμάζονται για το βουνό.
Δεν υπάκουσαν σε κάποια άνωθεν κυβερνητική, κομματική, στρατιωτική εντολή, αλλά στο κατά πολύ ισχυρότερο πατριωτικό αίσθημα. Γι’ αυτούς τους ανυπότακτους άντρες, η νέα κατάσταση είναι γοητευτικά φυσική αισθάνονται άξιοι των πατεράδων και των παππούδων τους.
Η Ελλάδα είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της με τους άτακτους του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Μπότσαρη. Διαθέτει μεγάλη παράδοση στην κλεφτουριά και στο αρματολίκι κι οι Έλληνες ξέρουν, από πάππου προς πάππο, τον δρόμο για το βουνό.
Ο έγκυρος Arnold Toynbee τους αποδίδει τα εύσημα:
«Στον πόλεμο για την Ανεξαρτησία τους και στα πρόσφατα κινήματα Αντίστασης κατά των ξένων εισβολέων, πραγματοποίησαν πράξεις ηρωισμού τόσο υψηλές, όσο τα κατορθώματα των προγόνων τους στον Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες». (Οι κληρονομιές των Ελλήνων)
Ένα έθνος με το «οντολογικό παρελθόν» των Ελλήνων, δηλαδή, με τα προαιώνια χαρακτηριστικά και αξίες που κατοικούν εντός τους, κι ας μην τα γνωρίζουν, δεν θα μπορούσε να υποδουλωθεί άπραγο.
