Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Τα πρόσωπα του βιβλίου μου είναι φανταστικά αλλά και πραγματικά ταυτόχρονα γιατί τα έχω εμπνευστεί από ανθρώπους που βλέπω γύρω μου, στην πόλη όπου ζω, προσπαθώντας να φανταστώ πώς θα ενεργούσαν σε ακραίες συνθήκες» λέει ο συγγραφέας Γιώργος Πολυμενάκος στο zougla.gr με αφορμή το νέο του βιβλίο «Σημείο εξόδου ένα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα, και συμπληρώνει: «Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο, με καταιγιστική πολλές φορές δράση (για να κρατιέται το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο), αλλά και ισχυρές δόσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που λειτουργούν ως αντίβαρο στην απάνθρωπη πραγματικότητα ενός ζοφερού κόσμου».
«Ρομαντικός ρεαλιστής». Έτσι περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του και αποκαλύπτει στο zougla.gr τα μελλοντικά του σχέδια.
Τι σας ενέπνευσε ώστε να γράψετε το μυθιστόρημά σας «Σημείο εξόδου ένα»;
Δεδομένου ότι το «Σημείο εξόδου ένα» είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που αναφέρεται σε μια πιθανή παγκόσμια καταστροφή εξαιτίας μιας πανδημίας πολύ χειρότερης από αυτήν που ζούμε, είναι προφανές ότι η έμπνευσή του προέρχεται από το «δυστοπικό» παρόν που ζούμε όλοι μας.
Πείτε μας λίγα λόγια για τα πρόσωπα του βιβλίου σας. Πρόκειται για αληθινούς χαρακτήρες;
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι άνθρωποι όπως εσείς και εγώ, δεν είναι «ήρωες», είναι απλοί άνθρωποι, εγκλωβισμένοι σε μια μικρή πόλη που έχει γλιτώσει μεν από την παγκόσμια ολική κατάρρευση, αλλά βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο μιας απολυταρχικής διακυβέρνησης που έχει εκμεταλλευθεί την κατάσταση αυτή για να τους επιβληθεί. Ζουν σε έναν κόσμο χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, με τα βασικότερα αγαθά επιβίωσης να σπανίζουν και καλούνται να απαντήσουν σε μια σειρά δύσκολα ηθικά διλήμματα, όπως για παράδειγμα αν θα πρέπει να συμμετέχουν στη φυσική εξόντωση ανθρώπων που θεωρούνται εκ προοιμίου «Μολυσμένοι» (χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι όντως είναι) για να εξασφαλίσουν μια προνομιούχα θέση στην αμείλικτη ιεραρχία της πόλης αυτής.
Τα πρόσωπα του βιβλίου μου είναι φανταστικά αλλά και πραγματικά ταυτόχρονα, γιατί τα έχω εμπνευστεί από ανθρώπους που βλέπω γύρω μου, στην πόλη όπου ζω, προσπαθώντας να φανταστώ πώς θα ενεργούσαν σε ακραίες συνθήκες.
Εσείς πώς θα μας συστήνατε το βιβλίο σας;
Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με κινηματογραφικό τρόπο, με καταιγιστική πολλές φορές δράση (για να κρατιέται το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο), αλλά και ισχυρές δόσεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που λειτουργούν ως αντίβαρο στην απάνθρωπη πραγματικότητα ενός ζοφερού κόσμου.
Ταυτίζεστε με κάποιον από τους χαρακτήρες του βιβλίου σας;
Έχω «διασπείρει» στοιχεία του εαυτού μου σε παραπάνω από έναν χαρακτήρες του βιβλίου προσπαθώντας να τους κάνω όσο πιο πραγματικούς γίνεται, γιατί όλοι μας, άρα και εγώ, από όλους τους ανθρώπους εκείνος που γνωρίζουμε καλύτερα είναι ο εαυτός μας: με τις αρετές του και τις αδυναμίες του.
Πώς βλέπετε το μέλλον του βιβλίου στην Ελλάδα;
Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, γιατί προς το παρόν αντιμετωπίζουμε το κάπως παράξενο φαινόμενο να υπάρχει υπερπληθώρα εκδόσεων δυσανάλογη μάλλον ως προς τον αριθμό των ανθρώπων που διαβάζουν και αγοράζουν βιβλία. Ελπίζω η αναλογία αυτή να αλλάξει μελλοντικά προς το καλύτερο.
Τι μπορεί να δώσει η ποίηση και γενικότερα η λογοτεχνία στη σύγχρονη κοινωνία;
Στην καλή της εκδοχή μπορεί να δώσει παρηγοριά, ενσυναίσθηση και όραμα.
Μπορεί ένα βιβλίο να μας αλλάξει τη ζωή; Σε εσάς υπήρξε τέτοιο βιβλίο που να άλλαξε την οπτική σας για τη ζωή;
Δεν νομίζω ότι ένα και μόνο βιβλίο μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο. Στη δική μου περίπτωση άλλαξαν τη ζωή μου όλα τα σημαντικά βιβλία που έχω διαβάσει από μικρός. Ως παράδειγμα θα αναφέρω το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου.
Zούμε σε μια εποχή δραστικών αλλαγών στην καθημερινότητά μας λόγω τόσο της υγειονομικής όσο και της οικονομικής κρίσης. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται στο άμεσο μέλλον αυτή η καθημερινότητα;
Δυστυχώς προς το χειρότερο κάνουμε κάτι σε τοπικό και σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί, παράλληλα με την υγειονομική και την οικονομική κρίση, υπάρχουν και άλλες συνιστώσες εξίσου επίφοβες, όπως είναι ο εξοβελισμός της πραγματικής κοινωνικής δράσης και η αντικατάστασή της με την παθητική συμμετοχή στην ψεύτικη πραγματικότητα των αυτοαποκαλούμενων «μέσων κοινωνικής δικτύωσης», στα οποία σημειωτέον συμμετέχω και εγώ που τα καταγγέλλω. Είναι ένα σχήμα οξύμωρο και πολύ επικίνδυνο.
Πώς διαχειριστήκατε όλο αυτό το διάστημα την περίοδο της καραντίνας;
Δύσκολα. Βρήκα όμως αποκούμπι τη συγγραφή. Τον Απρίλιο του 2020 έγραψα ίσως το καλύτερο διήγημα που έχω γράψει ποτέ («Γουχάν, Τικόπια, Αθήνα» ο τίτλος του πρόκειται να εκδοθεί σύντομα). Το «Σημείο εξόδου ένα» το ξεκίνησα αμέσως μετά τη λήξη της πρώτης καραντίνας, αρχές Ιουλίου του 2020.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;
Ρομαντικός ρεαλιστής.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Κάτι πολύ απλό: Να συνεχίσω να γράφω.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Έχω ήδη τελειώσει πριν μερικές ημέρες ένα δεύτερο μυθιστόρημα, στο οποίο ασχολούμαι και πάλι με το θέμα των προσωπικών επιλογών σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις. Δεν θεωρώ πως επαναλαμβάνομαι διότι η δράση είναι εντελώς διαφορετική, η βαθύτερη ουσία του βιβλίου όμως παραμένει η ίδια, γιατί πιστεύω ότι η λογοτεχνία πρέπει να ασχολείται με τον άνθρωπο και τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει. Η φόρμα που επιλέγει κάθε συγγραφέας δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία κατά τη γνώμη μου. Ένα πρέπει να είναι το ζητούμενο: ο άνθρωπος.
