Για δεύτερη συνεχή ημέρα, η καρδιά του Μπουένος Άιρες γέμισε τη Δευτέρα με διαδηλωτές, αρκετές δεκάδες χιλιάδες, σε διάφορες συγκεντρώσεις για έναν φόρο τιμής στη λαϊκή εξέγερση της “μεγάλης (οικονομικής) κρίσης” του 2001, στους 39 νεκρούς από την καταστολή.
Το μεσημέρι, δεκάδες συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα, κόμματα στα αριστερά της περονιστικής κυβέρνησης (κεντροαριστερά) συγκεντρώθηκαν στην Πλάσα ντε Μάγιο, μπροστά από το προεδρικό μέγαρο Κάσα Ροσάντα, το θέατρο των χειρότερων συγκρούσεων της κοινωνικής έκρηξης της 19ης και 20ης Δεκεμβρίου 2001.
Η συγκέντρωση, της οποίας προηγήθηκε το βράδυ της Κυριακής “αγρυπνία” από τις ίδιες οργανώσεις, ήταν ταυτόχρονα φόρος τιμής και κοινωνική κινητοποίηση, σε μια τρέχουσα οικονομική συγκυρία, η οποία γι αυτούς ηχεί σαν πιθανή επανάληψη της ιστορίας: ένα βαρύ χρέος της Αργεντινής και η δαμόκλειος σπάθη μιας συμφωνίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που θα σήμαινε λιτότητα.
“2001-2021: Ζήτω η λαϊκή εξέγερση”. “Κάτω η προσαρμογή!”, “Έξω από το ΔΝΤ”, έγραφαν μεγάλα πανό στην πλατεία, όπου εκτέθηκαν επίσης φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις το 2001, την καταστολή και τα θύματα.
“Η 20ή Δεκεμβρίου είναι μια πολύ σημαντική επέτειος στην Αργεντινή”, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Γκαμπριέλ Σολάνο, ακτιβιστής του Εργατικού Κόμματος. “Όμως, 20 χρόνια μετά, βλέπουμε μια λίγο πολύ παρόμοια κατάσταση: μεγάλη φτώχεια, αθλιότητα και πάλι μια συμφωνία με το ΔΝΤ που απειλεί τον λαό με ένα σχέδιο προσαρμογής. Επιστρέφουμε εδώ, στην Πλάσα ντε Μάγιο, για να πούμε ότι δεν θέλουμε πλέον σχέδιο προσαρμογής για τον λαό”.
Εκείνον τον Δεκέμβριο του 2001, η Αργεντινή είχε δει χρόνια συνεχούς χρέους, σχέδια λιτότητας και τελικά μια κρίση ρευστότητας με πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων, έκρηξη στις λεηλασίες καταστημάτων, ταραχές και μετά από 48 ώρες την παραίτηση του προέδρου Φερνάντο ντε λα Ρούα. Ο προσωρινός διάδοχός του Αντόλφο Ροντρίγκες Σάα διέταξε τη μεγαλύτερη χρεοκοπία της ιστορίας (100 δισεκατομμύρια δολάρια).
Η “μεγάλη κρίση” του 2001 άφησε στους Αργεντινούς ένα διαρκές τραύμα και μια συνεχή αβεβαιότητα για το οικονομικό μέλλον, αλλά και τη μνήμη μιας εξέγερσης.
Το απόγευμα της Δευτέρας, η Πλάσα ντε Μαγιο, μετά μια πρώτη διαδήλωση, γέμιζε ξανά, υπό τον ήχο πνευστών και τυμπάνων, από χιλιάδες ανθρώπους, αυτή τη φορά έπειτα από το κάλεσμα συνδικάτων και διαφόρων κινημάτων της αριστεράς, όπως το PCR (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα), ή προσκείμενοι στον περονισμό, όπως το MUP (Κίνημα Λαϊκής Ενότητας) και το Κίνημα Eβίτα (Περόν). Μια άλλη συγκέντρωση είχε προγραμματιστεί για το τέλος της ημέρας.
